Ανακοινώνοντας τα κυβερνητικά μέτρα, που τα παρουσίασε σαν προτάσεις για «διάλογο», ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Κ. Σημίτης, εμφανίστηκε σαν ο μεγάλος «σωτήρας», του απειλούμενου με κατάρρευση από τα ελλείμματα, κοινωνικοασφαλιστικού μας συστήματος. Στο ίδιο πνεύμα και ακολουθώντας τη λογική του Γκαίμπελς, «πες- πες όλο και κάτι θα μείνει», κινήθηκαν και άλλοι υπουργοί ή μέλη του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ που ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξαν πως αν δεν παρθούν τώρα μέτρα, τα Ταμεία δε θα μπορούν να πληρώσουν σε λίγα χρόνια τις συντάξεις στους δικαιούχους. Οσο για τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου, αφού επικαλέστηκε το γεγονός ότι «υπάρχει έλλειμμα 1,3 τρισεκατομμύρια δραχμές, που ισοδυναμεί με το 10% του ΑΕΠ» στη συνέχεια, υπεραμυνόμενος των κυβερνητικών μέτρων για τη «σωτηρία» του ασφαλιστικού συστήματος πρόσθεσε πως «αυτό το έλλειμμα πρέπει να μειωθεί στο 3,5% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος μέχρι το 2010», που σημαίνει ότι πρέπει να εξοικονομηθεί ποσό 400 δισ. δραχμών το χρόνο.

Πριν περάσουμε στο πρόβλημα που επικαλείται η κυβέρνηση για να επιχειρήσει τη νέα επίθεση ενάντια σε χρόνιες κοινωνικοασφαλιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε πως το κυρίαρχο ζήτημα, δεν είναι τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά το έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής. Και το κοινωνικό έλλειμμα στην Ελλάδα -συγκριτικά με τις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ και του ΟΟΣΑ- που το βιώνουν εκατοντάδες νοικοκυριά των ανθρώπων του μόχθου και της δουλιάς, τεκμηριώνεται με βάση τα επίσημα στοιχεία για τα ισχνά κονδύλια που διατίθενται από τα ταμεία του κράτους για τη στήριξη της δημόσιας Υγείας- Παιδείας- Πρόνοιας- Κοινωνικής Ασφάλισης και αποτυπώνεται ανάγλυφα στα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Eurostat), σύμφωνα με τα οποία οι 25 στους 100 Ελληνες ζουν κάτω από το όριο φτώχειας.

Η κυβέρνηση Σημίτη -όπως και οι κάθε είδους θιασώτες αυτής της πολιτικής- παρακάμπτουν με τη μεγαλύτερη ευκολία το αδιαμφισβήτητο έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής στην Ελλάδα και προβάλλουν μονόπλευρα τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων -που είναι και υπαρκτά και μεγάλα- για να δικαιολογήσουν την επιχειρούμενη βίαιη ανατροπή χρόνιων κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων.

Ακόμη, όμως και αν δεχτούμε την κυβερνητική λογική -ότι δηλαδή αν δεν παρθούν τώρα μέτρα τα ταμεία δε θα μπορούν από το 2015 να πληρώνουν συντάξεις- το πρόβλημα παραμένει, «αν δε χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του».

Ας βάλουμε, λοιπόν, τα πράγματα στη θέση τους και ας δούμε:

• Τι και ποιος φταίει για τα ελλείμματα και τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν σήμερα, πολλά ασφαλιστικά ταμεία, κυρίως των εργαζομένων. Γιατί, αποτελεί κοινό μυστικό και κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός, ότι ασφαλιστικά ταμεία, όπως το ΙΚΑ, το ΝΑΤ κλπ., ασφυκτιούν από τα αυξανόμενα ελλείμματα.
• Ποιος είναι ο απώτερος στόχος των συγκεκριμένων μέτρων, που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση με τις πλάτες της ΝΔ και όλων εκείνων που διεκδικούν το ρόλο του «σωτήρα» των απειλούμενων με κατάρρευση ασφαλιστικών ταμείων.

Είναι ανάγκη να υπογραμμίσουμε, το αυτονόητο, πως για τα υπέρογκα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων (κατά τον Γ. Παπαντωνίου ανέρχονται σήμερα μόνο στο ποσό των 1,3 τρισεκατομμυρίων δραχμών, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερα και σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις ξεπερνούν τα 3 τρισ. δραχμές), δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι και οι ασφαλισμένοι σ' αυτά. Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι με σχέση εξαρτημένης εργασίας (μισθωτοί - ημερόμισθοι - μερικά απασχολούμενοι) όχι απλά πληρώνουν αλλά προπληρώνουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές, τις οποίες παρακρατεί ο εργοδότης τους (δημόσιος ή ιδιωτικός τομέας), στον οποίο απασχολούνται για να τις αποδώσει στα ασφαλιστικά ταμεία.

Αρα, η κύρια και αποκλειστική ευθύνη βαρύνει τα δύο μεγάλα κόμματα, που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, τα τελευταία 27 χρόνια. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Και ευθύνονται τα δύο μεγάλα κόμματα για τα ελλείμματα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα ασφαλιστικά ταμεία, για μια σειρά λόγους, μεταξύ των οποίων οι σημαντικότεροι είναι οι ακόλουθοι:

ΠΡΩΤΟΝ: Το 1992 η κυβέρνηση της ΝΔ, στο όνομα «σωτηρίας» των ασφαλιστικών ταμείων, αύξησε -με το «μίνι ασφαλιστικό»- τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωσε τις συντάξεις. Σε μια προσπάθεια να αμβλύνει τις αντιδράσεις των εργαζομένων, που φορτώθηκαν τα σπασμένων των κυβερνήσρων, οι οποίες είχαν προκαλέσει τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων, η ΝΔ θεσμοθέτησε από το 1993 την τριμερή χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων, που υποχρέωνε το κράτος να στηρίζει οικονομικά τα ταμεία με την καταβολή ετήσιας επιχορήγησης. Ομως, σε αρκετά ταμεία, δε χορηγήθηκε ποτέ το προβλεπόμενο ποσό της επιχορήγησης ή δόθηκαν «κουτσουρεμένα». Για παράδειγμα, τα σωρευμένα χρέη του κράτους στο ΙΚΑ, κυμαίνονται από 1,3 δραχμές (που τα εκτιμά ο Γ. Παπαντωνίου) μέχρι τουλάχιστον 3 τρισ. δραχμές (κατά τις εκτιμήσεις άλλων παραγόντων του συνδικαλιστικού κινήματος). Επίσης, το κράτος χρωστά σήμερα στον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών 90 δισ. δραχμές. Και ενώ το ΙΚΑ, κάτω από το βάρος των ελλειμμάτων, που δημιουργεί η κυβερνητική πολιτική, δανείζεται χρήματα από τις τράπεζες με επιτόκιο (σήμερα 10% τα προηγούμενα χρόνια 15% και 20%) για να πληρώσει τις συντάξεις και να τα φέρει βόλτα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε πρόσφατα τη... «γενναιόδωρη» απόφασή της να πληρώσει τα χρέη του δημοσίου (έστω αυτό το 1,3 τρισ. δραχμές που ομολογεί ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών) στο ΙΚΑ σε 15 χρόνια, με επιτόκιο μόλις 2% το χρόνο!

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Είναι τα μεγάλα «φέσια» που βάζουν στο ΙΚΑ και τα άλλα ασφαλιστικά ταμεία, μια σειρά επιχειρήσεις (μικρές και μεγάλες, κρατικές και ιδιωτικές), που επιδίδονταν και συνεχίζουν να επιδίδονται συστηματικά και με μαεστρία στο «σπορ» της «εισφοροδιαφυγής» και εισφοροκλοπής, που σήμερα ξεπερνούν τα 1.000 δισεκατομμύρια δραχμές. Πρόκειται για τη μεγάλη ληστεία, που γίνεται στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, από τις επιχειρήσεις, οι οποίες παρακρατούν από τους μισθωτούς το μερίδιο της εισφοράς τους, για να την αποδώσουν -μαζί με το μερτικό της δικής τους εισφοράς- στο ΙΚΑ και άλλα ασφαλιστικά ταμεία, και δεν το αποδίδουν ποτέ. Μπροστά σ'αυτή την καραμπινάτη υπόθεση υπεξαίρεσης δημόσιου χρήματος, η κυβέρνηση κάνει τα «στραβά μάτια». Αντί να στείλει τους παραβάτες- όπως προβλέπει η υφιστάμενη νομοθεσία- στο Αυτόφωρο, για να οδηγηθούν στη συνέχεια στη φυλακή, επειδή εκμεταλλεύονται τις ασφαλιστικές εισφορές, τους... «χαϊδεύει», αποφασίζοντας κατά διαστήματα χαριστικές ρυθμίσεις για τις απλήρωτες εισφορές. Πρόκειται στην ουσία για αποφάσεις «επιβράβευσης» των κάθε είδους εισφοροφυγάδων, όπως γίνεται και με τους φοροφυγάδες και φοροκλέφτες.

ΤΡΙΤΟΝ: Η προβληματικότητα των ασφαλιστικών ταμείων, εντάθηκε με τα στραβά μάτια που κάνει η κυβέρνηση στο φαινόμενο της «μαύρης εργασίας». Δηλαδή τους ξένους- και όχι μόνο- που εργάζονται σε μια σειρά επιχειρήσεις (συχνά και του δημοσίου) χωρίς να ασφαλίζονται, που σημαίνει μεγάλες απώλειες εσόδων για τα ασφαλιστικά ταμεία.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Η νόμιμη ληστεία που έγινε στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων από τις τράπεζες, με τις ευλογίες των κυβερνώντων, με τα χαμηλά ή και μηδενικά επιτόκια των ποσών που κατέθεταν υποχρεωτικά στις κρατικές τράπεζες. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, οι απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων, από την κακή διαχείριση των αποθεματικών τους- διαχείριση που επιλέγει η κυβέρνηση- ανέρχεται σε πάνω από 200 δισ. δραχμές το χρόνο.

Αφού, λοιπόν, τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων, οφείλονται στις πολιτικές των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, οι εργαζόμενοι δικαιούνται να πουν στην κυβέρνηση (και όσους συνέβαλαν στα ελλείμματα) ορθά κοφτά: «Εσείς- με τους μεγαλοεπιχειρηματίες- δημιουργήσατε τα ελλείμματα στα Ταμεία μας, κόφτε το λαιμό σας να τα καλύψετε». Γιατί, αποτελεί κοινό μυστικό, ότι αν θέλει η κυβέρνηση, μπορεί να βρει εύκολα, τους κατάλληλους τρόπους για την κάλυψη των ελλειμμάτων. Αλλά η κυβέρνηση Σημίτη, δε διαθέτει την πολιτική βούληση και τόλμη για ρήξεις με τα μεγάλα συμφέροντα και να χρεώσει το λογαριασμό, σε εκείνους που δημιούργησαν τα ελλείμματα. Δηλαδή στον εαυτό της και τους μεγαλοεπιχειρηματίες, που είναι υπεύθυνοι για τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, γιατί έχει ταχθεί να υπηρετήσει -και υπηρετεί πολύ καλά- τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, στο οποίο στηρίζεται και τη στηρίζει.

Με τα συγκεκριμένα μέτρα, η κυβέρνηση έχει πολλαπλούς στόχους, που όμως όλοι καταλήγουν σε ένα και μοναδικό. Τη συνέχιση της πολιτικής στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου, που έχει επεξεργαστεί το διευθυντήριο των πολυεθνικών της ΕΕ - το συγκεκριμένα μοντέλο κοινωνικοασφαλιστικής πολιτικής επιχειρείται να επιβληθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο- και έχει δεσμευτεί να εφαρμόσει με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης 2001- 2004.

Η τακτική ορισμένων κυβερνητικών στελεχών για «μαλάκωμα» των σκληρών μέτρων που εξαγγέλθηκαν υποτάσσεται στην κεντρική τακτική της κυβέρνησης να εμφανιστεί ότι «κάνει εκπτώσεις» στα σκληρά μέτρα, δηλαδή κάποιες οριακές βελτιώσεις, που δε θίγουν την ουσία, για να αποδείξει ότι «διαλέγεται» με τους εργαζόμενους...

Ο στόχος της κυβέρνησης με τα συγκεκριμένα μέτρα, είναι, τουλάχιστον, διπλός:

• να παρατείνει τη ζωή των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων με μέτρα, που δε θίγουν ούτε τη ρίζα του κακού ούτε εκείνους που δημιούργησαν το πρόβλημα (άρα είναι βέβαιο πως θα αναπαραγάγουν το πρόβλημα μετά από λίγα χρόνια), προσφέροντας έτσι δείγματα γραφής στο μεγάλο κεφάλαιο ότι είναι ένας καλός διαχειριστής του συστήματος.
• να «σπρωχτούν» οι εργαζόμενοι στην αγκαλιά των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών. Η μέχρι σήμερα πολιτική οδηγεί όλο και περισσότερους εργαζόμενους να επιδιώξουν μια «σίγουρη ασφάλιση» για τα γηρατειά τους, με συμβόλαια συνταξιοδότησης που συνάπτουν με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Ποιος δε θυμάται, τη δήλωση του πρωθυπουργικού φίλου Γ. Σπράου -που σήμερα είναι ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο- ότι «οι Ελληνες ζούνε πολλά χρόνια»... Οταν μετά από χρόνια έρθει η ώρα να διεκδικήσουν τη συμπληρωματική σύνταξη από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, με τις οποίες είχαν συνάψει συμβόλαιο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα την εισπράξουν. Κι αυτό, γιατί είναι πολύ πιθανό, όταν θα 'ρθει εκείνη η ώρα να πάρουν την ιδιωτική σύνταξη, να βγουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες και να αθετήσουν τα συμφωνηθέντα. Με «μπούσουλα» την πολιτική του δημοσίου -που αθέτησε τις υποχρεώσεις με το μίνι και το μάξι ασφαλιστικό- θα έχουν κάθε λόγο και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες να ζητήσουν στο προσεχές μέλλον, «μείωση των συμφωνηθέντων ποσών σύνταξης και αύξηση των ορίων ηλικίας», προβάλλοντας σαν επιχείρημα τους...«άνισους όρους ανταγωνισμού».

Ενα είναι σίγουρο. Αν οι εργαζόμενοι δε συσπειρωθούν και δεν αντιδράσουν μαζικά και αποφασιστικά στην επιχειρούμενη -με «σοσιαλιστικό μανδύα»- ανατροπή των κοινωνικοασφαλιστικών τους κατακτήσεων. Αν δεν αγωνιστούν, τώρα, αποφασιστικά ενάντια στους «νέους σωτήρες» του κοινωνιικοασφαλιστικού συστήματος. Αν, τελικά, δεν ανατρέψουν την απόπειρα εφαρμογής των νέων αντιασφαλιστικών μέτρων, είναι σχεδόν βέβαιο, πως οι κυβερνώντες θα έχουν καταφέρει να εδραιώσουν ένα καθεστώς εργασιακών σχέσεων, όπου οι εργαζόμενοι, στην ουσία «δε θα δουλεύουν για να ζουν», αλλά «θα ζουν για να δουλεύουν» και ελάχιστοι, θα είναι οι τυχεροί που θα προλαβαίνουν να βγουν στη σύνταξη.