Βλέπεις καθημερινά το φουκαρά τον κόσμο να ψάxνει απεγνωσμένα για μια δουλιά, να τσακίζεται για να βγάλει ένα λειψό μεροκάματο, να αγκομαχάει από τα βάρη και τις έγνοιες που κουβαλάει και να μην γνωρίζει τίποτε άλλο παρά βάσανα και αγωνίες και, ειλικρινά, αναρωτιέσαι αν αυτό είναι ζωή ή μαρτύριο σωστό. Βλέπεις τον φτωχό τον κόσμο να παιδεύεται ολημερίς σαν το σκυλί και καμιά απολαβή να μην έχει και λίγο αν καθήσεις να σκεφτείς, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι «θεόσταλτη» ούτε «μοιραία» αυτή η ζωή που ζει. Απλώς κάποιοι του επεφύλαξαν αυτή την τύχη, κάποιοι τον κλείδωσαν σκοπίμως έξω από κάθε χαρά και από κάθε προοπτική να ξεφύγει από τα βάσανά του και να δει κι αυτός μια άσπρη μέρα. Τον άρπαξαν, δηλαδή, και τον εξόρισαν σαν «αμαρτωλό», στο περιθώριο της ζωής ή μάλλον στην επίγεια κόλαση που δημιούργησαν γι' αυτόν. Και τον έχουν εκεί να πεινάει, να κρυώνει, να αγωνιά και να τελειώνει την κάθε θλιβερή μέρα του με έναν ύπνο χωρίς όνειρα, με έναν ύπνο ίδιο με θάνατο. Εκατομμύρια οι «εξόριστοι» σε κάθε γωνιά της Γης και άπειροι και εδώ αυτοί που τους έχουν κλειδώσει έξω, όπου μόνο θλίψη και στεναγμός βασιλεύει. Απειροι και εδώ αυτοί που οι κλειδοκράτορες της εξουσίας τους ώθησαν στα επίγεια τάρταρα και μαντάλωσαν πίσω τους τη βαριά καγκελόπορτα που χωρίζει τη ζωή από τη χαμοζωή...

Κι εκεί πίσω από τη σιδερένια πόρτα οι σύγχρονοι Σίσυφοι παλεύουν σαν σκλάβοι και κουβαλούν συνέχεια στις πλάτες τους την ανεργία, τη στέρηση, την εκμετάλλευση, την αδικία και ό,τι άλλο τους έχουν φορτώσει οι σκληροί άρχοντες. Και μεγαλώνουν και γεμίζουν πρόωρα ρυτίδες και αποσύρονται σμπαράλια από το μόχθο της δουλιάς για να γνωρίσουν νέα δεινά και νέες ταπεινώσεις, προσπαθώντας να ζήσουν με τα ψίχουλα που τους δίνουν ως σύνταξη. Και κάποια στιγμή οι άμοιροι «εξόριστοι» κλείνουν τα μάτια τους, χωρίς να έχει λάμψει ούτε μια φορά η χαρά στα τσακισμένα πρόσωπά τους.

Κάθε τέσσερα χρόνια οι «κολασμένοι» έχουν την ευκαιρία να ξεκλειδώσουν τη βαριά πόρτα που τους αποκλείει από την αληθινή ζωή. Κάθε τέσσερα χρόνια το σύστημα τους δίνει να κρατήσουν για είκοσι τέσσερις ώρες το κλειδί της σιδερένιας θύρας. Αλλά αυτοί οι δύστυχοι το σφίγγουν στο χέρι τους και το κοιτούν με αμηχανία σαν να μην ξέρουν τι να το κάνουν. Και αντί να ξεκλειδώσουν με αυτό τη μοίρα τους, όπως θα μπορούσαν, το αφήνουν αχρησιμοποίητο. Και μόλις λήξει η 24ωρη διορία, πάνε οι φουκαράδες και παραδίδουν το πολύτιμο κλειδί στους ίδιους αφέντες, στους ίδιους σκληρούς κλειδοκράτορες της εξουσίας, που τους έχουν χρόνια και χρόνια ριγμένους στα τάρταρα. Και βλέποντας τον κοσμάκη αυτόν να παιδεύεται σαν το σκυλί και καμιά απολαβή να μην έχει, σκέφτεσαι - θέλεις δε θέλεις - αν φταίνε τάχα μόνον οι άρχοντες ή φταίει και ο ίδιος για τα δεινά που υφίσταται και για τα βάσανα που τραβά...