Στις 26 Αυγούστου η 9η Μεραρχία του κυβερνητικού στρατού υπερκέρασε τη γραμμή άμυνας του ΔΣΕ, εισχώρησε στα μετόπισθεν και αναπτύχθηκε κατά μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων, πράγμα που σήμαινε ότι ο κίνδυνος εγκλωβισμού και αιχμαλωσίας των ανταρτών ήταν κάτι παραπάνω από ορατός. Οι μάχες των επόμενων ημερών ήταν πολύ σκληρές. Οι αντάρτες αγωνίζονταν μέχρις εσχάτων εναντίον του εχθρού, για να επιβραδύνουν την προέλασή του, να αποφύγουν τον εγκλωβισμό και να βοηθήσουν τις υπόλοιπες δυνάμεις τους να συμπτυχθούν.
Στις 29 με 30 Αυγούστου έπεσε και το ύψωμα Κάμενικ, οπότε ο Δημοκρατικός Στρατός υποχρεώθηκε να υποχωρήσει προς το αλβανικό έδαφος.
Ο τρίχρονος ένοπλος αγώνας του για τη λευτεριά, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική πρόοδο στην Ελλάδα τελείωνε με μια οδυνηρή γι' αυτόν και το λαϊκό κίνημα της χώρας ήττα. Ομως, ηθικά νικητές ήταν οι αντάρτες, των οποίων οι θυσίες δικαιώνονται πλήρως, αν αναλογιστεί κανείς τις πράξεις των αντιπάλων τους, το καθεστώς της ανελευθερίας, της ιμπεριαλιστικής, βρετανοαμερικανικής επικυριαρχίας, της στυγνής ταξικής δικτατορίας που επιβλήθηκε αμέσως μετά τη λήξη του Β` Παγκόσμιου πολέμου και που συνεχίστηκε αμείωτα τόσο στον εμφύλιο όσο και στη μετεμφυλιακή περίοδο.