Σκοτώθηκε ένας μισθοφόρος, δηλαδή ένα - σακατεμένο πριν ακόμα ζήσει - παιδί που αντί να στύβει πέτρες, το μετέτρεψαν σε ένοπλο «υπηρέτη» της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης. Πλήθος τα τηλεγραφήματα με τα οποία οι θύτες, οι εργοδότες του μισθοφόρου, εκφράζουν τη θλίψη τους. Μόνος πράγματι θλιμμένος ο πατέρας του που αργά διαπίστωσε ότι δεν έπρεπε η αγγλική κυβέρνηση να στέλνει φαντάρους έξω από τα σύνορα της χώρας. Πάνω απ' το μνήμα του νεκρού παιδιού του, ίσως έχει όλο το χρόνο να σκεφτεί τα Φώκλαντ, το Ιράκ, τη Βοσνία, το Κόσσοβο, για να μη θυμηθούμε και το δικό μας Δεκέμβρη του '44.

Την ίδια ώρα, εδώ δίπλα μας καταγράφουμε: Ενας εργάτης σε εργοστάσιο στον Πύργο νεκρός εξαιτίας της υπερεντατικής δουλιάς. Ενας εργάτης καμένος στη «Χαλυβουργική», ένας εργάτης σακατεμένος στις γραμμές του ΟΣΕ. Δεν υπάρχουν, όμως, τηλεγραφήματα θλίψης για τους νεκρούς και σακάτηδες αυτού του ακήρυχτου πολέμου. Οι τσακισμένοι εργάτες δε θεωρούνται θύματα. Αντίθετα μάλιστα. Ο χαμός τους είναι ένας από τους ασφαλέστερους δείκτες μέτρησης της αύξησης της παραγωγικότητας, που πάει παρέα με την υπερεκμετάλλευση και την εντατικοποίηση της δουλιάς.

Ετσι έχουν τα πράγματα: Σε κάθε περίπτωση, ο θάνατός μας είναι η ζωή τους. Ωσπου να αντιστρέψουμε τους όρους...