Ειδικές χρηματαποστολές εφοδιάζουν ήδη τις τράπεζες με κέρματα του Ευρώ. Σ' ένα μήνα τα δρομολόγια θα επαναληφθούν με χαρτονομίσματα και από την 1η του Γενάρη θα συναλλασσόμαστε με το νέο νόμισμα. Η ...τερατογένεση συνοδεύεται από προπαγανδιστική καμπάνια, κεντρική ιδέα της οποίας είναι η «μεγάλη ιστορική κατάχτηση» και η συμπόρευση με τις χώρες της ΕΕ. Και τι πρέπει να κάνουν τώρα οι εργαζόμενοι; Να βγουν στους δρόμους ζητωκραυγάζοντας να πανηγυρίσουν ή να πάρουν τα κομπιουτεράκια και να μετατρέπουν τις δραχμές τους σε ευρώ;

Το ευρώ ποτέ δεν ήταν αφ' εαυτού. Είναι ένα από τα κύρια εργαλεία για την προώθηση των αλλαγών στις οικονομίες των καπιταλιστικών χωρών. Οι αλλαγές, που στοχεύουν στη συνεχή αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας είναι ο στόχος, ενώ η ΟΝΕ, το ευρώ κλπ., τα μέσα. Μπορεί μέχρι στιγμής να μη γνωρίζουμε κάτι συγκεκριμένο για το ευρώ, μην ξεχνάμε όμως ότι έχουμε πάρει ήδη ισχυρές δόσεις από τη γεύση της ΟΝΕ. Ολη η προηγούμενη δεκαετία ήταν μια περίοδος βίαιης προσαρμογής των δεδομένων της ελληνικής οικονομίας στις αξιώσεις και τις προϋποθέσεις που θέσπισε η ΕΕ, για την ένταξη της χώρας στη νομισματική ένωση του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Οι κυβερνώντες και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις που υποτάσσονται και εντάσσουν την προοπτική τους στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της ΟΝΕ, προβάλλουν τις προοπτικές του ευρώ, αποβλέποντας στον αποπροσανατολισμό και τη συσκότιση. Το σύνολο κάποιων άλλων απολογητών του συστήματος, όμως, οι θεωρούμενοι εγνωσμένου κύρους οικονομολόγοι, ποτέ δεν έκρυψαν τους πραγματικούς στόχους. Το ευρώ εισάγεται, ομολογούν, για να ενισχύσει πρώτον την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων στο εσωτερικό της Ενωσης, και δεύτερον τη θέση του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου στον παγκόσμιο ανταγωνισμό της πλουτοκρατίας. Στον καπιταλισμό, βέβαια, τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου ποτέ δε συμπίπτουν με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Το αντίθετο μάλιστα. Κινούνται σε διαμετρική αντίθεση και η ικανοποίησή τους προϋποθέτει την ένταση της ληστρικής εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Δηλαδή, η πλεονεκτική θέση που επιχειρεί να καταλάβει έναντι των ανταγωνιστών του το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο, μπορεί να πραγματοποιηθεί αποκλειστικά σε βάρος πρώτα και κύρια, των εργαζομένων στις χώρες - μέλη της ΕΕ. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους συντελεστές βιωσιμότητας του ευρώ, είναι τα περιβόητα αντιλαϊκά «Προγράμματα Σταθερότητας και Ανάπτυξης», την υλοποίηση των οποίων παρακολουθούν με ιδιαίτερη αυστηρότητα τα επιτελεία της ΕΕ.

Η ένταξη στην ΟΝΕ συνοδεύτηκε -και ουδείς διανοείται να το αμφισβητήσει- με σκληρότερη λιτότητα, μεγαλύτερη ανεργία, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, δυσμενείς εξελίξεις στην Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, ιδιωτικοποιήσεις, ένταση του αυταρχισμού, περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και μαζί με όλα αυτά με συμμετοχή της χώρας στα τυχοδιωκτικά σχέδια του ιμπεριαλισμού. Η εισαγωγή του ευρώ και ο ενιαίος τρόπος αποτίμησης της δράσης του κεφαλαίου, θα οδηγήσει σε νέα ένταση της εκμετάλλευσης των λαϊκών στρωμάτων και σε παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις χώρες- μέλη. Γι' αυτό, κανένας λογικά σκεπτόμενος απλός πολίτης -από αυτούς που ζουν με το μεροκάματο και η έλευση του ευρώ δε σημαίνει αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεών του- δεν πρόκειται να πανηγυρίσει για το νέο νόμισμα. Ούτε πρόκειται να κερδίσει κάτι, κάνοντας μετατροπές δραχμών σε ευρώ και ανάποδα. Εκείνο που μπορεί να του αποφέρει πραγματικό όφελος, είναι η γρήγορη συνειδητοποίηση των δεινών που έρχονται για την εργατική τάξη, μαζί με την καθιέρωση του ενιαίου νομίσματος. Η κατανόηση της ζοφερής πραγματικότητας, που οικοδομείται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και της ανάγκης για την ενίσχυση αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου λαϊκής αντίστασης και πάλης.