«Προφανώς η Μαίρη Ευαγγελοπούλου στην "καλύτερη" περίπτωση - για να χρησιμοποιήσουμε και εμείς το δικό της ύφος - έχει άγνοια των γεγονότων.

Στο άρθρο της "Οι καιροί ου μενετοί" που δημοσιεύτηκε στην "Εποχή" (22/07/01) υποστήριξε ότι το ΚΚΕ, αρνούμενο την ύπαρξη άλλης αριστεράς, "οδηγήθηκε, δυστυχώς (και το είδαμε) σε τυχάρπαστες συνεργασίες, σε αναζήτηση προνομιακών συμμάχων με λαμπερό περίβλημα, αλλά που καμιά σχέση δεν έχουν με τις ιδέες και το ήθος της αριστεράς..." Ανάλογες απόψεις, με τους ίδιους ωστόσο απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, έχει εκφράσει στο παρελθόν και ο Μ. Κωστόπουλος».

Στη συνέχεια, αφού τονίζεται πως καλό θα ήταν να κατονομάζονταν ευθέως αυτοί οι «σύμμαχοι», οι συγγραφείς του άρθρου σημειώνουν:

«Η Μ. Ευαγγελοπούλου, ωστόσο, προχωράει ακόμα περισσότερο. Αναφέρεται, ανωνύμως κατά την προσφιλή τακτική των στελεχών της ΚΕΔΑ, και στις "ομάδες" που συνεργάστηκαν με το ΚΚΕ, όχι ως σύμμαχοι, αλλά προσφέροντάς του άλλοθι για τη μη ενωτική πολιτική του. Το επίμαχο σημείο του άρθρου αναφέρει, ότι η πολιτική του ΚΚΕ "στην καλύτερη" περίπτωση, οδηγεί (και αυτό το είδαμε) σε επιλεκτικές συνεργασίες με κάποια σχήματα, οι οποίες, είτε ως τέτοιες, είτε γιατί είναι εξαρχής ανειλικρινείς, καταλήγουν σε τραυματισμούς άλλων χώρων με την απόσπαση στελεχών ή ομάδων που λειτουργούν στη συνέχεια όχι ως σύμμαχοι, αλλά ως άλλοθι για όσους δε θέλουν πραγματικά την ενότητα δράσης της αριστεράς".

Η παράγραφος αυτή αναφέρεται, πέρα από κάθε αμφιβολία, στην Κομμουνιστική Ανανέωση. Και οφείλουμε, βέβαια, μια απάντηση.

Η Μ. Ευαγγελοπούλου είναι εμφανές ότι, στην "καλύτερη περίπτωση", δε γνωρίζει πως συγκροτήθηκε η "Συμπαράταξη για την Αθήνα". Η συμπαράταξη υπήρξε προϊόν συνεργασίας της δημοτικής κίνησης του ΚΚΕ, όχι με κάποια ανώνυμα "σχήματα", στα πλαίσια "επιλεκτικών συνεργασιών", αλλά με τις δημοτικές κινήσεις της ΑΚΟΑ και της Πράσινης Πολιτικής. Η Συμπαράταξη, υπό την ηγεσία του εξαίρετου, αλλά δυστυχώς πρόωρα χαμένου αγωνιστή Λ. Αυδή, αποτέλεσε την κύρια αριστερή απάντηση απέναντι τόσο στον εκπρόσωπο της συντηρητικής παράταξης Δ. Αβραμόπουλο όσο και στον κεντροαριστερό συνασπισμό της Μ. Δαμανάκη - στην απαράδεκτη δηλαδή συνεργασία του Συνασπισμού με το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη - στις τελευταίες δημοτικές εκλογές».

Στη συνέχεια, αφού οι υπογράφοντες το άρθρο αναρωτιούνται αν είναι τυχαίο ότι το σύνολο των στελεχών της ΚΕΔΑ κρατά μέχρι σήμερα μια στάση εκκωφαντικής σιωπής απέναντι στο εγχείρημα της Συμπαράταξης και αν υπάρχει απόρριψη του εγχειρήματος της κεντροαριστεράς που εκφράστηκε με το συνδυασμό της Μ. Δαμανάκη, συνεχίζουν:

«Η Μ. Ευαγγελοπούλου αναφέρεται στο άρθρο της, εμμέσως πλην σαφώς, και στην Κομμουνιστική Ανανέωση υποστηρίζοντας ότι η "ανειλικρινής" συνεργασία του ΚΚΕ με την ΑΚΟΑ κατέληξε σε "τραυματισμούς" και σε "απόσπαση" (!) στελεχών από αυτή. Εδώ η αρθρογράφος είναι ως μη όφειλε βασιλικότερη του βασιλέως αφού αυτό το επιχείρημα δεν το επικαλέστηκαν - εκτός μιας εξαίρεσης - ούτε οι σύντροφοί μας - προς τιμήν τους βέβαια - της ΑΚΟΑ.

Ασφαλώς και υπήρξαν διαφορές στην πολιτική των συμμαχιών μέσα στα πλαίσια της ΑΚΟΑ. Και οι διαφορές αυτές, σε συνδυασμό με διάφορα προβλήματα εσωτερικής λειτουργίας, που δεν είναι της παρούσης, οδήγησαν στην αποχώρησή μας από την ΑΚΟΑ.

Στο παρελθόν δεκάδες ηγετικά στελέχη αποχώρησαν από το ΚΚΕεσ-ΑΑ, την πρόδρομο οργάνωση της ΑΚΟΑ, και προσχώρησαν στον Συνασπισμό και μάλιστα στα ηγετικά του κλιμάκια. Κανείς, όμως, από εμάς που παραμείναμε αρχικά στο ΚΚΕεσ-ΑΑ και στη συνέχεια στην ΑΚΟΑ, δε διανοήθηκε να απευθύνει στους συντρόφους αυτούς, τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που χωρίς αιδώ, χρησιμοποιεί η Μ. Ευαγγελοπούλου για την Κομμουνιστική Ανανέωση, και πολύ περισσότερο να κατηγορήσει γι' αυτές τις αποχωρήσεις τον Συνασπισμό. Πρόκειται για διαφορά κουλτούρας».

Ακολούθως, στο άρθρο γίνεται αναφορά στις θέσεις του ΚΚΕεσ - ΑΑ για τη συγκρότηση του τότε ενιαίου ΣΥΝ, κατά την περίοδο 88 - 89, αναφέροντας τις απόψεις του για το «Κοινό Πόρισμα» και την κυβέρνηση Τζαννετάκη και συνεχίζει:

«Το πλαίσιο της συνεργασίας (του ΚΚΕ με την Κομμουνιστική Ανανέωση στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές) - που εκτός των άλλων βασίστηκε στο σεβασμό του ενός για την ιστορία, την ιδεολογία και τη φυσιογνωμία του άλλου - ήταν το εξής: Η σαφής οριοθέτηση από τις συμφωνίες του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ και της ΟΝΕ. Η πλήρης αντίθεση στις ιδιωτικοποιήσεις και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που κατεδαφίζει όλες τις κατακτήσεις στις εργασιακές σχέσεις, την Κοινωνική Ασφάλιση, τη δημόσια Υγεία και Παιδεία, τις δημόσιες συγκοινωνίες και τη λαϊκή στέγη και οδηγεί στην ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και στις κοινωνίες των 2/3. Η καταδίκη της ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης», της Pax Americana, των στρατιωτικών επεμβάσεων, των βομβαρδισμών, του βρώμικου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και του λεγόμενου Συμφώνου Σταθερότητας στα Βαλκάνια. Η κοινή απαίτηση για αποχώρηση όπως και για διάλυση του ΝΑΤΟ. Η πλήρης αντίθεσή μας ενάντια σε όλες τις εκδοχές της κεντροαριστερής συνδιαχείρισης, τόσο στην ιταλική εκδοχή, κυβέρνηση "Ελιάς", όσο και στη γαλλική, της κυβέρνησης της πληθυντικής Αριστεράς του Λ. Ζοσπέν.

Ιδιαίτερη σημασία έχει επίσης το γεγονός ότι υπάρχει γενική συμφωνία στην ανάγκη δημιουργίας ενός Μετώπου - Μέτωπο Πολιτικών και Κοινωνικών δυνάμεων το αποκαλούμε εμείς - που εκτός του ότι θα αγωνίζεται ενάντια στις καταστροφικές συνέπειες της νεοφελελεύθερης καπιταλιστικής πολιτικής θα έχει σαν στόχο, όχι τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, αλλά την πάλη για εξουσία, την πάλη για την αλλαγή της κοινωνίας. Και το πλαίσιο αυτό αποτέλεσε τη βάση της "τυχάρπαστης" συνεργασίας μας με το ΚΚΕ.

Ασφαλώς, χρειάζεται διάλογος και κοινή δράση της Αριστεράς. Είναι φανερό όμως ότι ο διάλογος δεν μπορεί να ξεκινάει από "μηδενική" βάση και πολύ περισσότερο η κοινή δράση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς άξονες πολιτικής. Ωστόσο, για το διάλογο και την κοινή δράση, πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα υπάρχει μια αυστηρή προϋπόθεση: η οριοθέτηση από την κεντροαριστερά και η άρνηση συμμετοχής σε κυβερνήσεις «πληθυντικής» Αριστεράς. Και η οριοθέτηση αυτή αφορά όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη αλλά και το ΠΑΣΟΚ της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, τα ηγετικά στελέχη της οποίας συμμετέχουν και έχουν πλήρη ευθύνη για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Η οριοθέτηση αφορά επίσης και τα ευρωπαϊκά εγχειρήματα, όπως οι κυβερνήσεις Ντ' Αλέμα, Σρέντερ, Ζοσπέν...

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ο καθένας πρέπει τώρα με ειλικρίνεια και σαφήνεια να επιλέξει στρατόπεδο», καταλήγει το άρθρο.