«Η Παγκόσμια Μέρα Νερού βρίσκει και φέτος την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα σε όλο τον κόσμο να υφίστανται, και στον τομέα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων όπως και στον τομέα της Υγείας, τις επιπτώσεις της εμπορευματοποίησης του νερού και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Την ίδια ώρα που, την οκταετία 2010 - 2017, το παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε από τα 60 τρισ. δολάρια στα 87 τρισ. (+45%) και οι δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας αναπτύχθηκαν παραπέρα, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε επαρκές και καθαρό νερό, ενώ εκατομμύρια το χρόνο πεθαίνουν από αρρώστιες που συνδέονται με την έλλειψή του, ανάμεσά τους εκατοντάδες χιλιάδες μικρά παιδιά.

Την ώρα που ολόκληρος ο κόσμος παίρνει αυστηρά μέτρα για να περιορίσει τη διάδοση του κορονοϊού, η εμπορευματοποίηση του νερού και η διαχείρισή του με κριτήριο το κέρδος αφήνει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς πρόσβαση σε επαρκές καθαρό νερό και χωρίς συνθήκες υγιεινής. Αφήνει ατελείωτες "φαβέλες" σε Ασία, Αφρική και Ν. Αμερική, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική έρμαια σε επιδημίες.

Εδώ στη χώρα μας, την ίδια ώρα που το κράτος απαγορεύει τις συναθροίσεις άνω των 10 ατόμων στα στρατόπεδα εγκλεισμού των μεταναστών/προσφύγων το ίδιο κράτος έχει μεριμνήσει για μία παροχή νερού ανά 1.000 άτομα, επιβάλλοντας όχι απλά συναθροίσεις, αλλά συνθήκες μάχης μεταξύ τους για λίγο νερό.

Η αντίφαση ενός συστήματος που τάχα παίρνει μέτρα για να προστατέψει απ' το φονικό ιό και την ίδια στιγμή, λόγω της εμπορευματοποίησης του νερού και γενικότερα των βασικών όρων διαβίωσης του πληθυσμού, αφήνει εκατομμύρια ανθρώπους στο έλεος της φύσης, είναι σήμερα κραυγαλέα.

Στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται ανάμεσα στη "Σκύλλα" του εμπορευματοποιημένου και πανάκριβου νερού, που άλλοτε εμφανίζεται με το μανδύα ιδιωτικών επιχειρήσεων ύδρευσης, άλλοτε με το μανδύα των δημοτικών ή δημόσιων επιχειρήσεων, που εμπορευματοποιούν τα πιο κερδοφόρα κομμάτια της ύδρευσης και στη "Χάρυβδη" της υπόσκαψης της υγείας των λαϊκών στρωμάτων και της υποβάθμισης των οικοσυστημάτων με τη ρύπανση των επιφανειακών και υπόγειων νερών από τη διαχείριση των επικίνδυνων υγρών και στερεών βιομηχανικών αποβλήτων.

Στη χώρα μας ειδικότερα, η διαχείριση των αστικών λυμάτων και των δημοτικών αποβλήτων έχει αναδειχθεί διαχρονικά σε σημαντικό παράγοντα ρύπανσης και βιολογικής μόλυνσης των νερών, αποτέλεσμα των επιλογών όλων των κυβερνήσεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), με κριτήριο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων του κλάδου. Εμβληματικό παράδειγμα είναι η εγκληματική ρύπανση και μόλυνση των επιφανειακών και υπόγειων νερών από τους ΧΥΤΑ Φυλής - Ανω Λιοσίων.

Το ΚΚΕ προβάλλει αγωνιστικά την αλήθεια στους εργαζόμενους. Ο καπιταλισμός είναι ασύμβατος με την ικανοποίηση των αναγκών του λαού, είναι ασύμβατος με τη διασφάλιση της υγείας των εργαζομένων. Τα χιλιάδες θύματα των επιδημιών οφείλονται και στις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων και του λαού, στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Τα δυσβάσταχτα τιμολόγια ύδρευσης και άρδευσης δεν είναι αποτέλεσμα της ξηρασίας, αλλά της εμπορευματοποίησης του νερού, της κερδοφορίας απ' τη διαχείρισή του, της ανάγκης του συστήματος να χρησιμοποιήσει και τα τιμολόγια του νερού για να ελέγξει την παραγωγή, να χτυπήσει τον φτωχό αγρότη.

Η χώρα μας είναι πλούσια σε φυσικούς πόρους, ανάμεσά τους και το νερό. Το πρόβλημα είναι ότι στον καπιταλισμό η αξιοποίησή του γίνεται και θα γίνεται ολοένα και περισσότερο για να ενισχυθεί η κερδοφορία των ομίλων, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα δικαιώματα και οι ανάγκες του λαού.

Η αξιοποίηση του νερού προς όφελος του λαού, η διασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών για το σύνολο του πληθυσμού, προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο.

Σ' αυτό το πλαίσιο της εργατικής εξουσίας, όπου η γη, οι υδάτινοι πόροι, τα δάση, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης και άρδευσης, τα δίκτυα αποχέτευσης και τα κέντρα επεξεργασίας λυμάτων, οι υδροηλεκτρικοί σταθμοί θα αποτελούν κοινωνική κρατική ιδιοκτησία, ο κεντρικός σχεδιασμός θα μπορεί να προβλέπει και να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες και σε νερό, με γνώμονα τη συνδυασμένη ικανοποίηση του συνόλου των κοινωνικών αναγκών».