Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης της χώρας μας αποτελείται από αλλοδαπούς εργάτες, δηλαδή από εργάτες από τα εμπόλεμα μέρη της Μέσης Ανατολής και της Ασίας, αλλά και από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Οι εργαζόμενοι αυτοί δουλεύουν κάτω από συνθήκες απάνθρωπες, συνθήκες γαλέρας, με μεροκάματα πείνας, είναι δηλαδή εύκολα εκμεταλλεύσιμοι γιατί είναι φοβισμένοι, σε ξένη χώρα και δεν γνωρίζουν τι θα γίνει το μέλλον τους.

Στις απεργίες που εξαγγέλλει το ταξικό εργατικό κίνημα δεν συμμετέχουν σχεδόν ποτέ ενώ πολλές φορές έχουν εργαστεί και ως απεργοσπάστες. Δεν είναι ταξικά συνειδητοποιημένοι και δεν συμμετέχουν, εκτός εξαιρέσεων, στους ταξικούς αγώνες του εργατικού κινήματος. Δυστυχώς μέχρι σήμερα το ΠΑΜΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα δεν μπόρεσε να τους κάνει να αγωνιστούν μαζί του για τα όποια προβλήματα τους απασχολούν και δυστυχώς αυτοί δουλεύουν με άλλους κανόνες, ειδικά με αυτούς που υπάρχουν στις χώρες τους.

Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί αποτελούν περισσότερο από το μισό δυναμικό της εργατικής τάξης στη χώρα μας. Τώρα αυτό πώς επηρεάζει το ταξικό κίνημα και τι μέλλον έχουν στις εργασιακές συνθήκες στη χώρα μας είναι ένα πρόβλημα και πρέπει να καθίσουμε να το δούμε από όλες τις πλευρές. Αν δεν μπορέσει να ενταχθεί ένα μέρος από αυτούς τους εργαζομένους στο ταξικό λαϊκό κίνημα νομίζω ότι αυτό θα αποτελέσει τροχοπέδη για την περαιτέρω ανάπτυξη του κινήματος. Γιατί τους καπιταλιστές τους συμφέρει να υπάρχει μία τεράστια εργατική μάζα χωρίς ταξική κατεύθυνση και πολλά εργατικά χέρια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.