Συμφωνώ και με το τρίτο μέρος των Θέσεων.

Θα περιγράψω διαχρονικά και συνοπτικά μερικές εμπειρίες μου μέσα από το κίνημα, αφού στις μέρες μας γίνεται η κορυφαία επίθεση από το κεφάλαιο για να ολοκληρώσει την αρπαγή από τους εργαζόμενους όλων των κεκτημένων τους.

Ενώ οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις είχαν υιοθετήσει, και λόγω του αντίπαλου δέους, κρατικές παρεμβάσεις τύπου Κέινς, θα έπρεπε δηλαδή αναγκαστικά να δώσουν κοινωνικές και άλλες παροχές στον λαό, οι σοσιαλδημοκράτες, μετά το 1981, βάζουν αμέσως μπρος μηχανισμούς για την αντίστροφη μέτρηση.

Ετσι, προετοιμάζοντας σταδιακά το έδαφος, παρουσιάζουν μεταξύ άλλων τον νόμο 1566 του '85 για την Παιδεία, ο οποίος ανοίγει τον δρόμο για τη σημερινή μορφή της προτεινόμενης «αξιολόγησης», την ανατροπή της μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης και ως εκ τούτου και της μονιμότητας, και παρέχουν ανάλογες αρμοδιότητες στον θεσμό του «σχολικού συμβούλου». Επίσης, την κατάργηση του ενιαίου χαρακτήρα της μόρφωσης, και τη σερβίρουν συγκαλυμμένα μέσα σε δελεαστικές ορολογίες όπως «δημιουργική απασχόληση» κ.λπ.

Ακολουθεί το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ το 1986 και ο διορισμός εγκάθετων στο ΔΣ. Το '89 αίρεται συνταγματικά και αθόρυβα η μονιμότητα και στο Δημόσιο. Δεν εφαρμόζεται όμως αμέσως η άρση. Σιγοντάροντας και οι οπορτουνιστές, ελίσσονται σε τακτικές τύπου παρέας, απαξιώνοντας τόσο τους αγώνες όσο και τον εαυτό τους σαν λειτουργοί: «Εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε και το κράτος κάνει ότι μας πληρώνει!», «τι περιμένεις από τον όχλο, καλύτερα να μην ασχολείσαι» ή «όλες οι παρατάξεις είναι το ίδιο και νοιάζονται μόνο για την καρέκλα». Πασχίζουν για την απονεύρωση του κινήματος από την επίγνωση όσων πρόκειται να ακολουθήσουν. Αδιαφορούν προκλητικά για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το 1992, και συσκοτίζουν τα πάντα. Αποβλέπουν σε αξιώματα και έρπουν για να ανελιχθούν. Οι ελάχιστες δυνάμεις της ΔΕΕ (ΔΑΣ), ειδικά στην ενδοχώρα, δίνουμε γιγάντιο αγώνα για να στηθούν, ακόμη και με ένα άτομο, ψηφοδέλτια, όχι για να εκλεγούν μέλη στα ΔΣ ή αντιπρόσωποι αλλά για να τεθούν τα ζητήματα όπως απορρέουν από την εν λόγω Συνθήκη, ώστε να ενημερωθούν οι συνάδελφοι. Πολύ συχνά ήμασταν απέναντι σε αντιδραστικούς διευθυντές, γονείς, προϊσταμένους, σχολικούς συμβούλους κ.ο.κ.

Κι όμως η ΔΕΕ (σημερινή ΔΑΣ) δρούσε γιατί είχε άξια τέκνα της ανάγκης, με φωτεινό παράδειγμα τον πολλές φορές διωγμένο, αείμνηστο Γιάννη Βαγενά. Και δεν τόλμησαν μήτε σε περιόδους φαινομενικής ισοπέδωσης του κινήματος να εφαρμόσουν τα μέτρα του Μάαστριχτ. Ο ρόλος τέθηκε αργότερα και στην Τοπική Διοίκηση για να τα περνά από την πίσω πόρτα και να δίνει σιγά - σιγά στην όποια εργοδοσία το καλό παράδειγμα για ανασφάλιστη, χωρίς δικαιώματα εργασία.

Μήτε τώρα, σε αποκαλούμενες καταστάσεις υποχώρησης του κινήματος, κατάφεραν να περάσουν την «αξιολόγηση» και την ψηφοφορία εξ αποστάσεως. Ο κόσμος όμως των εκπαιδευτικών είχε μέσα του ώριμη άποψη, παρά τις διαχρονικές προσπάθειες άμβλυνσης των αιτημάτων από τις συμβιβασμένες ηγεσίες των Ομοσπονδιών. Κι αυτό ήταν κυρίως αποτέλεσμα από την παρέμβαση και τη διαπαιδαγώγηση από τις ταξικές δυνάμεις.

Οι στηριζόμενες από το ΠΑΜΕ δυνάμεις κερδίζουν έδαφος ακόμη και σε Ομοσπονδίες που είναι φρούρια της εργοδοσίας.

Ιδρύονται σωματεία, αποτρέπονται νοθείες, στήνονται μπλόκα αγροτών και χωρίς να αξιοποιούνται - κι εδώ πρέπει να σταθούμε αυτοκριτικά - όλες οι δυνατότητες που θα μπορούσαν να φέρουν στο φως τον ριζοσπαστισμό των μαζών.

Οι σύντροφοι συνδικαλιστικά στελέχη, οι βουλευτές, η ΚΕ δίνουν ρεσιτάλ εκλαΐκευσης (καμία σχέση με απλοποίηση ή λαϊκισμό) στην παρουσίαση της πολιτικής πραγματικότητας, της προοπτικής προς όφελος του λαού και των αγώνων του.

Χωρίς διδακτισμό, απλά και διαλεκτικά, συνεχώς, σταθερά και χωρίς διακρίσεις απευθυνόμαστε στον τίμιο βιοπαλαιστή, προσπαθώντας να του απελευθερώσουμε τις δυνάμεις που κρύβει. Κι ας είναι οι θέσεις και οι αποφάσεις επιστημονικά και διαλεκτικά τεκμηριωμένα μαρξιστικά κείμενα. Γιατί εμείς βάζουμε τον πήχη ψηλά! Θέλουμε εργάτες απαιτητικούς, καλλιεργημένους σε όλους τους τομείς. Γιατί όχι απλά δεν τους φοβόμαστε, αλλά τους καλούμε να πάρουν την εξουσία. Γιατί στο διάλειμμα στα εργοστάσια στις χώρες του σοσιαλισμού έπαιζαν Βίλα Λόμπος, Τσαϊκόφσκι και Αλμπένιθ, και έλυναν σύνθετους λογάριθμους για να ξεμουδιάζουν από την πρακτική δουλειά, όπως μας έλεγε ένας μαθηματικός το 1979, όταν χωλαίναμε στην άλγεβρα. Ενώ, αρχές δεκαετίας 1990, έρχονταν γονείς από τη Γεωργία και ζητούσαν διακαώς στο δημόσιο Δημοτικό Σχολείο όπου εργαζόμουν ως μουσικός τον καθηγητή του βιολιού (!), γιατί το παιδί τους ήταν στην Ανωτέρα και δεν είχε περιθώριο ούτε στιγμή να διακόψει την εξάσκηση! Μήτε ήξεραν μήτε ρώταγαν τι πάει να πει καπιταλισμός!

Να βρούμε λοιπόν τρόπους ώστε παντού να στηθούν ομάδες, επιτροπές, αφού αξιολογήσουμε τις δυνατότητες, χωρίς υποχώρηση και επανάπαυση. Η ύπαιθρος έχει και αυτή κόσμο αχαρτογράφητο εργασιακά. Χρειαζόμαστε εικόνα για να μπορέσουν να ενταχθούν εκεί που ανήκουν: Σωματεία, συνταξιουχικές οργανώσεις, αγροτικοί σύλλογοι, ΟΓΕ, πολιτισμός, θεατρικές ομάδες κ.λπ. Αυτό θα είναι καθοριστικό για την παραπέρα δράση και τις διεκδικήσεις τους.

Υπάρχουμε για να οργανώνουμε τον κόσμο. Αλλιώς, πώς θα δοκιμάσει και ο ίδιος και εμείς τη δύναμή του;