Σε μια κοινωνία στην οποία οι δύο σημαντικότεροι πυλώνες της, η Υγεία και η Παιδεία, αποτελούν απροκάλυπτα πια εμπόρευμα για πούλημα και προνόμιο των λίγων, σε μια κοινωνία που μετρά την αξία των ανθρώπων και το μερτικό στην αξιοπρέπεια που τους αναλογεί με το γρόσι που έχουν στο πουγκί τους, δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες.

Οσο κι αν κάποιος θέλει να εθελοτυφλεί, δεν μπορεί να μη βλέπει ανθρώπους να εξευτελίζονται ανήμποροι σε ράντζα στους διαδρόμους νοσοκομείων, ασθενείς χωρίς τη δυνατότητα να κάνουν τις εξετάσεις και τις θεραπείες που τους χρειάζονται γιατί δεν καλύπτονται από την ασφάλεια που ακριβοπληρώνουν στο κράτος. Ασφαλισμένους που περιμένουν μήνες για να μπορέσουν να κάνουν μια εξέταση ή μια θεραπεία, ακόμη κι αν την έχουν άμεση ανάγκη. Πολίτες που βλέπουν να τίθεται σε κίνδυνο η υγεία τους γιατί δεν μπορούν να καλύψουν το υψηλό κόστος εξετάσεων και νοσηλείας σε πολυτελή ιδιωτικά νοσοκομεία και ιατρεία, χωρίς όρια και αναμονές. Το δικαίωμα όμως της αξιοπρέπειας και της περίθαλψης με ανθρώπινους όρους εξασφαλίζεται στους λίγους εκλεκτούς.

Αν κοιτάξουμε τι γίνεται στον άλλο πυλώνα της κοινωνίας, αυτόν δηλαδή της λεγόμενης δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, θα διαπιστώσουμε μια ανάλογη με αυτήν της Υγείας πραγματικότητα: Οι άνθρωποι του λαού υποχρεώνονται να καταβάλλουν χιλιάδες ευρώ τον χρόνο για την ξενόγλωσση, την αθλητική και την καλλιτεχνική εκπαίδευση των παιδιών τους, όπως δυστυχώς και για την κάλυψη των κενών που δημιουργούνται στο δημόσιο σχολείο από τις ελλείψεις εκπαιδευτικού προσωπικού και υλικοτεχνικής υποδομής. (...)

Βέβαια, η σημερινή πραγματικότητα δεν διαγράφεται μελανή εξαιτίας μόνο της παθογένειας στην Υγεία και στην Παιδεία. Ακόμη και τα βασικότερα των αγαθών για την επιβίωση των ανθρώπων έχουν καταστεί πολυτέλεια. Οι τιμές βασικών αγαθών για τη διατροφή αυξάνονται διαρκώς, αναγκάζοντας τους πολίτες να κάνουν όλο και μεγαλύτερους συμβιβασμούς σε ποιότητα και ποσότητα. Η ηλεκτρική ενέργεια στην Ελλάδα είναι η ακριβότερη σε όλη την Ευρώπη, ενώ από κοντά αρχίζει να ακολουθεί και η παροχή νερού.

Τέλος, οι ελευθερίες των πολιτών μέρα με τη μέρα συρρικνώνονται και καταπιέζονται, με πλάγιους ή και ευθείς τρόπους, με καταστολή, που επιχειρείται μάλιστα τεχνηέντως να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση της κοινωνίας μέσω της ρητορείας που αρθρώνεται από τα υπόδουλα στις αστικές επιδιώξεις Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ετσι, στην εποχή της πανδημίας που σκοτώνει μέχρι στιγμής 100 συμπολίτες μας τη μέρα, της υποστελέχωσης, της υποχρηματοδότησης και της έλλειψης βασικών υποδομών των πανεπιστημίων, το πιο άμεσο μέλημα της εξουσίας είναι η δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οφείλουμε όλοι να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να αγωνιστούμε για αυτά που αξίζουμε. Να αγωνιστούμε με τις δυνάμεις που παραμένουν συνεπείς στον αγώνα για τα δίκια και τα δικαιώματα των αδύναμων, των μη προνομιούχων. Των απλών ανθρώπων. Οφείλουμε να συμπορευθούμε με τις δυνάμεις που αντιστέκονται στις διαθέσεις των οικονομικά ισχυρών, που υποδουλώνουν όλο και περισσότερο τον λαό, καθιστούν δυσβάσταχτο το παρόν και υποθηκεύουν το μέλλον του. Οφείλουμε να ανταποκριθούμε στο Κάλεσμα της ΚΕ για αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Γιατί, όπως γράφει ο ποιητής Κώστας Βάρναλης:

«Αν λαχταράς τον ήλιο, ανασηκώσου

και με δαυλό άναψέ τονε δικό σου»

• Ολόκληρη η δήλωση στο portal 902.gr