Ακάθεκτη στην ιδιωτικοποίηση της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» (ΟΑ) προχωρά η κυβέρνηση, παρά τα δύο ατελέσφορα εγχειρήματα με την «ΑΧΟΝ» του Θ. Λιακουνάκου (κήρυξε πτώχευση εν μέσω των διαπραγματεύσεων) και την κοινοπραξία «ΙΑS», με ισχυρό μέτοχο τον Π. Βαρδινογιάννη. Οι λόγοι που δεν υπήρξε συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών, σίγουρα σχετίζεται με το γεγονός ότι οι αερομεταφορείς θεωρούνται εταιρίες «υψηλού επιχειρηματικού ρίσκου», σε αντίθεση με άλλες εταιρίες, όπως είναι ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ κλπ. Υπ' αυτή την έννοια, πρώτο και κυρίαρχο μέλημα κάθε επίδοξου αγοραστή, πέραν του ευτελούς τιμήματος εξαγοράς, είναι να εξασφαλίσει και όλες εκείνες τις προϋποθέσεις (υψηλές επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές κλπ.), ώστε εκ του ασφαλούς και εκ των προτέρων η «επένδυση» να είναι... αποδοτική. Αυτά, άλλωστε, είχε εξασφαλίσει και ο Ωνάσης, που τελικά έκανε τα επιχειρηματικά του παιχνίδια με τα χρήματα του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή των Ελλήνων φορολογουμένων.

Τώρα η κυβέρνηση εξήγγειλε ότι θα εφαρμόσει νέα μέτρα «εξυγίανσης» της ΟΑ, ώστε το επόμενο εγχείρημα τής ιδιωτικοποίησης να μην αποτύχει. Τα μέτρα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο, από τα μέτρα που θα έπαιρνε και ο ιδιώτης, προκειμένου να έχει ασφαλή και υψηλή κερδοφορία (λιγότερο προσωπικό, περισσότερη δουλιά, χαμηλότερες αποδοχές κλπ.). Ο κύριος ισχυρισμός που προβάλλει η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει το ξεπούλημα της ΟΑ, είναι ότι «η ιδιωτικοποίηση της ΟΑ είναι επιβεβλημένη, για να πάψει επιτέλους να πληρώνει ο ελληνικός λαός». Ισχυρισμός πέρα για πέρα ψευδής και αποπροσανατολιστικός. Αν όντως η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά για τα χρήματα του Ελληνα φορολογούμενου, δε θα μοίραζε αφειδώλευτα τα τελευταία χρόνια αρκετά δισ. δρχ. σε διάφορους «συμβούλους» και «παρασύμβουλους», που προσφέρουν επιπλέον και έργο αμφισβητούμενης αποτελεσματικότητας... Οσον αφορά τον ισχυρισμό ότι η ιδιωτικοποίηση είναι «πανάκεια», αρκεί να επισημανθεί ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δραστηριοποιήθηκαν 11 ιδιωτικές αεροπορικές εταιρίες. Οι 10 έβαλαν «λουκέτο» πριν συμπληρώσουν καλά - καλά δύο χρόνια λειτουργίας, βάζοντας, μάλιστα, πολλά «φέσια» στην αγορά, ενώ η μοναδική ιδιωτική εταιρία («Ετζίαν - Κρόνους») που λειτουργεί σήμερα, έχει παθητικό πολλά δισ. δρχ., παρότι επί της ουσίας «αβαντάρεται» από την ΟΑ, η οποία της παραχωρεί μερίδιο της αγοράς, που θα μπορούσε κάλλιστα να κρατά η ίδια. Εν κατακλείδι: Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και των άλλων αναδιαρθρώσεων που προωθεί η κυβέρνηση, έχει ως αποκλειστικό στόχο να διευκολύνει το κεφάλαιο στην αύξηση της κερδοφορίας του. Η κερδοφορία, όμως, ιδιαίτερα στο νευραλγικό τομέα των αερομεταφορών, είναι άκρως επικίνδυνη και πλήττει σοβαρά την ασφάλεια των πτήσεων.

Συνεπώς, για λόγους, εθνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς επιβάλλεται η ΟΑ να παραμείνει στο δημόσιο τομέα. Οχι βέβαια, με τη σημερινή του μορφή, αλλά ένα δημόσιο λαϊκό τομέα οικονομίας, με τον κλάδο των μεταφορών στην κρατική κοινωνική ιδιοκτησία. Η πάλη για την προοπτική αυτή της λαϊκής εξουσίας είναι ο πραγματικός μονόδρομος για τους εργαζόμενους. Κάθε άλλη προοπτική τους οδηγεί με ακρίβεια φυσικού νόμου στη χειροτέρευση της θέσης τους.