και μαζί σου φτερουγίζει της πατρίδας η ψυχή.

Σε θωρώ κι αναθαρρεύω και τα χέρια μου χτυπώ

σαν αγία σε λατρεύω, σα μητέρα σ' αγαπώ.

Κι απ' τα στήθη μου ανεβαίνει μια χαρούμενη φωνή

να 'σαι πάντα δοξασμένη, ω σημαία γαλανή».

Με ωραίους στίχους, τροχαϊκούς δεκαεξασύλλαβους και με τέλεια, ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία, ο παλιός πατριδολάτρης ποιητής «κέντησε» αυτόν το διθυραμβικό Υμνο στη γαλανόλευκη σημαία μας, και εμείς, παιδάκια του Δημοτικού Σχολείου, οχτώ και δέκα χρόνων, τον απαγγέλναμε γεμάτοι καμάρι και περηφάνια, στην εθνική μας γιορτή, την 25η Μαρτίου.

Μου ήρθαν, τις προάλλες, στο νου αυτοί οι στίχοι, την ώρα που έβλεπα και άκουγα στην τηλεόραση τον υπερφίαλο γαλονά (υψηλόβαθμο στέλεχος του Πολεμικού Ναυτικού), να κατευοδώνει το πλήρωμα του αντιτορπιλικού «Ψαρά», που θα έφευγε για τον Ινδικό Ωκεανό, σε ...αμυντική αποστολή, στα πλαίσια των υποχρεώσεων της Ελλάδας, ως μέλους του ΝΑΤΟ. Θα πήγαινε, λέει, να υπερασπίσει τα ελληνικά σύνορα στα πέρατα της Γης, εκεί που έφτασε κάποτε ο μεγάλος μας στρατηλάτης, ο Μεγαλέξανδρος. «Η ελληνική σημαία», διαλαλούσε με στόμφο και άμετρη κομπορρημοσύνη ο ανόητος καραβανάς, «θα κυματίζει τώρα εκεί που της πρέπει. Το ελληνικό ναυτικό, θα γίνει πλέον το ναυτικό όλων των θαλασσών της Υδρογείου».