Στις αρχές Μάη, υπογράφτηκε από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις εργοδοτικές ενώσεις της Ισπανίας η λεγόμενη «συμφωνία για την απασχόληση και τις Συλλογικές Συμβάσεις». Πριν περάσει ένας μήνας, το «ταμείο» για τους εργαζόμενους είναι ήδη μείον. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι Ισπανοί εργαζόμενοι έχουν χάσει το 5,3% της αξίας του πραγματικού τους μισθού το 2022, ενώ οι αυξήσεις στις τιμές ήταν από 8,4% και πάνω (12,9% στα τρόφιμα). Οι όποιες αυξήσεις προβλέπονται επομένως στους μισθούς (4% το 2023, 3% το 2024 και 3% το 2025 συν 1% αν τις υπερβεί ο πληθωρισμός) έχουν ήδη γίνει καπνός. Και βέβαια, στην αγορά εργασίας ενισχύεται η ευελιξία, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρόγραμμα ΕRTE (Προσωρινής Διαθεσιμότητας και Μερικής Ανεργίας), που προβλέπει προσωρινές απολύσεις με αναστολή εργασίας λόγω «ανωτέρας βίας», δίνοντας το «ελεύθερο» στην εργοδοσία να αυξομειώνει το εργατικό δυναμικό και τον χρόνο εργασίας ανάλογα με τα σκαμπανεβάσματα της παραγωγής και τις ανάγκες της κερδοφορίας. Το ίδιο και με τον «Μηχανισμό για την Ευελιξία και Σταθεροποίηση της Απασχόλησης», που δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αναστέλλουν συμβάσεις, με τη στήριξη του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων, όταν δηλώνουν «οργανωτικά, παραγωγικά ή οικονομικά προβλήματα», δηλαδή όποτε θέλουν. Αυτά κι άλλα πολλά είναι τα «επιτεύγματα» της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης στην Ισπανία, που επιβεβαιώνουν ότι η λογική του «μικρότερου κακού» οδηγεί παντού και πάντα σε απογοήτευση και ακόμα μεγαλύτερες θυσίες για τον λαό.