Καλλιτέχνες που προβληματίζονται και προβληματίζουν. Μουσικές και τραγούδια που θέτουν ερωτήματα αλλά και από τις σκηνές του Φεστιβάλ εμπνέουν και αμφισβητούν. Απαντήσεις που οπλίζουν μουσικά τους αγώνες χιλιάδων νέων ανθρώπων. Στίχοι που ματώνουν και ρεφρέν που δακρύζουν. Εισαγωγές που γεννάνε χαμόγελα και φωτίζουν τα βλέμματα, κλεισίματα κομματιών που δίνουν σειρά σε συνθήματα.

Η Ιστορία του Φεστιβάλ είναι δεμένη σε κόμπο με αυτά τα τραγούδια και τέτοιους καλλιτέχνες, από τα πρώτα βήματα μέχρι και σήμερα. Στο φετινό Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», που γιορτάζονται τα 50 χρόνια αυτής της πορείας, δεν θα μπορούσε να λείψει ένα αφιέρωμα σε αυτά.

Το έργο ανέλαβαν να επιμεληθούν οι «Κοινοί Θνητοί» που συνέπραξαν με τους Θοδωρή Βλαχάκη και Μιχάλη Σκαράκη (Magic de Spell), Αλέξανδρο Δάικο, Πολυξένη Καράκογλου, Γρηγόρη Κλιούμη (Υπόγεια Ρεύματα), Τάσο Κοφοδήμο & Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου (Γκιντίκι), Δημήτρη Μητσοτάκη, Δημήτρη Μυστακίδη, Φώτη Σιώτα, Μάρθα Φριντζήλα σε μια μοναδική συναυλία που ολοκλήρωσε το πρόγραμμα της κεντρικής σκηνής του Φεστιβάλ την Τετάρτη, με τίτλο «Είμαστε από τα παιδιά που δεν κάθονται καλά».

Ενα αφιέρωμα γεμάτο «κόκκινες ρίμες» και στίχους που «διασχίζουν τον κόσμο και φλέγονται», έμπλεξαν τον ήχο των «Κοινών Θνητών» με τα τραγούδια σημαντικών δημιουργών και ερμηνευτών με μεγάλη συμβολή στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, και ιδιαίτερα το τραγούδι που εμπνέει και αμφισβητεί.

Τόσο με διασκευές, όσο και με δικές τους δημιουργίες, οι καλλιτέχνες παρουσίασαν στο αφιέρωμα ένα πρόγραμμα που έδεσε τον Βάρναλη, τον Μπρεχτ, τον Παλαμά και τον Χικμέτ με τον Θεοδωράκη και τον Μικρούτσικο, μαζί με τραγούδια που συνεχίζουν να γράφονται και να μιλάνε για τον πόλεμο και τη προσφυγιά, τον φασισμό, τους αγώνες του λαού ενάντια στην εκμετάλλευση.

Οι θεατές αγκάλιασαν με τη φωνή τους το αφιέρωμα από το πρώτο ρεφρέν, συνοδεύοντας τους καλλιτέχνες. Εσμιξαν φωνές που τραγούδησαν τη «Μια κραυγή» των «Κοινών Θνητών» σε αντιπολεμικές συναυλίες και σε διαδηλώσεις για τη σφαγή στην Παλαιστίνη, μαζί με μεγαλύτερους που τραγουδούσαν το «Σεράγεβο» των Magic De Spell στις αντιπολεμικές συγκεντρώσεις το 1999, όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία.

Χαρακτηριστικό για το πώς το Φεστιβάλ αποτελεί τον κατεξοχήν χώρο όπου βρίσκει έκφραση η σύγχρονη μουσική που εμπνέεται από τον αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, ήταν η στιγμή που οι καλλιτέχνες ερμήνευσαν το «Ρόδι». Ενα τραγούδι που γράφτηκε ειδικά για το ΚΚΕ και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο 7ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-«Οδηγητή», σε στίχους Δημήτρη Ραβάνη- Ρεντή, μουσική Θάνου Μικρούτσικου και Ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη, με τους καλλιτέχνες από σκηνής να τραγουδούν: «Ζύμωσε ιδρώτα, αίμα, χώμα Να πάει ψηλά, μπροστά το Κόμμα Κοίτα, πληθύναμε πολύ Για νέο αγώνα μας καλεί».

Με μια φωνή το πλήθος τραγούδησε τη διασκευή του Bella Ciao, τα "Παράξενα Πουλιά" του Δημήτρη Μητσοτάκη, αλλά και το "Αερικό" με τον Φώτη Σιώτα: "Οσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει" ο οποίος έδωσε τη σκυτάλη στους "Κοινούς Θνητούς" επαναλαμβάνοντας το ρεφρέν: "Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα μα αλλάζουν οι καιροί και θα έρθει και η στιγμή και ο δούλους θα είναι αυτός που βάζει στέμμα"