ANTE ΠΑΛΙ ΤΑ περίφημα «μέτρα για τους χαμηλόμισθους»... Προφανώς, είναι η αγαπημένη έκφραση του πρωθυπουργού, όταν θέλει μάταια να προβάλει την ανύπαρκτη κοινωνική ευαισθησία του.

Το πρόβλημα κυρίως, όμως, δεν είναι ότι οι χαμηλόμισθοι δεν προστατεύονται (κι ας μην προστατεύονται). Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν χαμηλόμισθοι και, μάλιστα, πολλοί και απαράδεκτα χαμηλόμισθοι, εξοργιστικά χαμηλόμισθοι σ' αυτήν τη χώρα.

Κι όχι μόνον αυτό. Κάθε φορά, που η κυβέρνηση εξαγγέλλει «μέτρα για τους χαμηλόμισθους», οι τελευταίοι γίνονται ακόμη περισσότεροι και ακόμη περισσότερο χαμηλόμισθοι.

Γιατί, ακόμη και όταν οι κυβερνώντες, για τους δικούς τους λόγους (π.χ., διαμόρφωση προεκλογικού κλίματος), κάνουν κάποιες, ελάχιστες φοροελαφρύνσεις στα λαϊκά στρώματα -συνοδευόμενες πάντα, βέβαια, από γενναίες παροχές στην ολιγαρχία του πλούτου - οι εργαζόμενοι δεν προλαβαίνουν να πιάσουν λεφτά στα χέρια τους.

Οι διάφοροι και πολύμορφοι μηχανισμοί αρπαγής και αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, προς όφελος των εχόντων και κατεχόντων, είναι πάντα παρόντες κι όποτε χρειαστεί φορτσάρουν κιόλας...

Οσο για τα μέτρα Χριστοδουλάκη, τι να πει κανείς; Μιλάνε από μόνα τους: «Παρατηρητήριο Τιμών», λέει με έξοδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αμ, το θέμα δεν είναι να τις «παρατηρούμε» τις τιμές. Να τις μειώσουμε, και μάλιστα γερά, θέλουμε.

Βεβαιώνουμε τον υπουργό ότι στα καταστήματα ο καταναλωτής την «παρατηρεί» καλύτερα την ακρίβεια από οποιοδήποτε «παρατηρητήριο». Διότι, και τα ταμπελάκια βλέπει, και την τσέπη του που αδειάζει.

Πάντως, ο Κ. Σημίτης μπορεί, με την άνεσή του, να πάει στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης και να μιλάει για κοινωνική πολιτική. Μόνο, που ούτε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θα κάθονται από κάτω δε θα μπορεί να πείσει. Πόσο μάλλον αυτούς που θα διαδηλώνουν απ' έξω.