Καθόλου τυχαία, άλλωστε, από τη μέχρι σήμερα παρουσία των προαναφερομένων έχουν αναδειχτεί τα παρακάτω κοινά σημεία: Πρώτον, αφήνουν στο απυρόβλητο τα μεγάλα συμφέροντα και την πολιτική της κυβέρνησης - ιδιαίτερα την ουσία της, τον αντιλαϊκό της χαρακτήρα και περιεχόμενο. Λες και δεν έχει αυτό καμία σχέση με τον όποιο δήμο και πολύ περισσότερο με το Δήμο της Αθήνας. Λες και - στο ενδεχόμενο εκλογής τους - δε θα τα βρουν μπροστά τους. Δεύτερον, αποφεύγουν να ασχοληθούν ουσιαστικά με τα πλέον καυτά προβλήματα των εργαζομένων και, ιδιαίτερα, την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις, την ακρίβεια και την ασυδοσία γενικότερα των μεγάλων επιχειρήσεων, τις άσχημες συνθήκες δουλιάς, τη γνωστή, δραματική κατάσταση στη δημόσια Υγεία, Παιδεία, κλπ., κλπ. Τρίτον, οι όποιες προτάσεις τους αφορούν κυρίως κάποιες οριακές βελτιώσεις του πράσινου, του κυκλοφοριακού, της στάθμευσης, της αστυνόμευσης, της πολιτιστικής δραστηριότητας, κλπ. Τέταρτον, ακόμη και αυτές οι υποσχέσεις - από τους περισσότερους - συνήθως δε συνοδεύονται από το ποιοι θα πληρώσουν το κόστος της όποιας υλοποίησής τους. Ούτε με τη δέσμευση ότι θα αντιπαρατεθούν στις κεντρικές πολιτικές και τα μεγάλα συμφέροντα που έχουν επιβάλει τη σημερινή τραγική - όπως παραδέχονται όλοι - κατάσταση της πόλης.

Με άλλα λόγια, εξαγγέλλουν μια πολιτική διαχείρισης των πραγμάτων, ίδια πάνω κάτω με αυτή της σημερινής δημοτικής αρχής. Κι ας κάνουν όλοι τους - άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο - κριτική σ' αυτή. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, οι εργαζόμενοι και η νεολαία της Αθήνας δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από τη συντήρηση του σημερινού βάλτου.