Η τρίτη δέσμη της φορολογικής μεταρρύθμισης που ανακοινώθηκε προχτές δεν περιείχε, τελικά, τις πολυθρύλητες ανατροπές και τις μεγάλες μειώσεις στη φορολογία του εισοδήματος των εργαζομένων. Τα 15 ευρώ που θα πάρουν επιστροφή φόρου το 2004 οι φορολογούμενοι που την επόμενη χρονιά θα έχουν εισόδημα 10.500 ευρώ δεν είναι και σπουδαία υπόθεση. Ούτε η μέγιστη δυνατή ωφέλεια από τα μέτρα, που θα είναι περί τα 180 ευρώ για φορολογούμενο με δύο παιδιά και εισόδημα 12.500 ευρώ, αποτελεί ...τομή στην πολιτική στήριξης της οικογένειας. Πολύ περισσότερο, που, ακόμα και «μπακαλίστικα» να προσεγγίσει κανείς το θέμα, το όποιο «όφελος» από τα μέτρα έχει από καιρό εξανεμιστεί από τις απώλειες που υπέστησαν τα λαϊκά εισοδήματα τους τελευταίους μήνες.

Τα μέτρα, που ανακοινώθηκαν, μόνον ως μέτρα διαχείρισης της φτώχειας των μισθωτών - συνταξιούχων μπορούν να χαρακτηριστούν. Κι αυτό όχι μόνον επειδή κινούνται 100% στην αντιλαϊκή κατεύθυνση της πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ. Ούτε επειδή αποβλέπουν απλά στη δημιουργία εντυπώσεων, ενόψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών και των εκλογών του 2004. Τα μέτρα, ανάμεσα στα άλλα:

Αυτή είναι, εν πολλοίς, η ουσία των μέτρων που ανακοινώθηκαν. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Η κυβέρνηση Σημίτη, κάθε κυβέρνηση που αγωνιά να εξυπηρετήσει τις αξιώσεις των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, που μάχεται για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, όπερ μεθερμηνευόμενο για την αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας, δεν μπορεί να πάρει μέτρα διαφορετικού χαρακτήρα. Ακόμα και όταν κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος ή προκειμένου να εξυπηρετηθούν προεκλογικές και άλλες σκοπιμότητες προωθεί μέτρα που «προσφέρουν» κάποια ψίχουλα για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, γρήγορα, πολύ γρήγορα, κι αυτά τα ψίχουλα θα ζητηθούν πίσω και, μάλιστα, με τοκογλυφικό επιτόκιο. Ο μόνος τρόπος και ο μοναδικός δρόμος, που μπορεί να οδηγήσει στην ανατροπή αυτής της κατάστασης, είναι ο δρόμος του μαζικού αγώνα και της κλιμάκωσης των ταξικά προσανατολισμένων κινητοποιήσεων του λαϊκού κινήματος.