Κι αν θέλουν, τους δίνουμε κι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της «αξίας του ευρώ». Μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται, μόνο για νοίκι, φως, νερό, τηλέφωνο και φροντιστήρια ξένων γλωσσών για τα παιδιά, έναν τουλάχιστον μισθό και, μάλιστα, αρκετά μεγαλύτερο από τον κατώτερο, που ορίζει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Για όλα τα υπόλοιπα, επίσης απολύτως απαραίτητα και αναγκαία έξοδα (τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, καθημερινές ανάγκες κλπ., κλπ.), πρέπει να μπαίνει και δεύτερος ανάλογος μισθός στο σπίτι, για να μπορεί η οικογένεια αυτή να ανταποκριθεί, στοιχειωδώς και μόνον, στις σύγχρονες απαιτήσεις επιβίωσης.

Τι λένε, λοιπόν, οι αρμόδιοι; Εχουν την εντύπωση ότι η οικογένεια του προαναφερόμενου παραδείγματος δε γνωρίζει την αξία του λεπτού ή του ευρώ κι έχει την ...πολυτέλεια, να ξοδεύει, χωρίς να σκέφτεται ξανά και ξανά την όποια αγορά κάνει; `Η νομίζουν ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν εργάζεται ένα μόνο μέλος της οικογένειας;

Προφανώς, και δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά τα προαναφερόμενα. Οι κυβερνώντες, όμως, δε γνωρίζουν - στην πραγματικότητα, κάνουν πως δε γνωρίζουν - την πενιχρή αξία των χαμηλών μισθών, μεροκάματων και συντάξεων. Οπως και την ασυδοσία της ολιγαρχίας στη διαμόρφωση των τιμών των προϊόντων.