Τις προάλλες, τα «Νέα» έκαναν πρωτοσέλιδο θέμα τις ανισότητες των επιδομάτων που δίνονται σε διάφορες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, κάνοντας λόγο για προνομιούχους και μη προνομιούχους. Ακολούθησε η «Καθημερινή», η οποία, με πρωτοσέλιδο σχόλιό της, παρουσίασε, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους δημόσιους υπαλλήλους - τουλάχιστον, τη μεγάλη πλειοψηφία τους - ως πλουσιοπάροχα αμειβομένους, σε αντιπαράθεση με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.

Και η μία και η άλλη δεν έκαναν τον κόπο να εμφανίσουν το συνολικό ποσό των μηνιαίων ή ετήσιων αποδοχών της μεγάλης πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων. Και η μία και η άλλη, δεν έκαναν τον κόπο να συγκρίνουν το ποσό αυτό με τις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις της ζωής. Και η μια και η άλλη δεν έκαναν τον κόπο να συγκρίνουν τα ποσά που εισπράττουν οι εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ή τα εκατομμύρια εργατοϋπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα ή το άθροισμά τους, με το μέρος του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, που απολαμβάνει η ολιγαρχία και οι παρατρεχάμενοί της. Και η μία και η άλλη έκαναν γαργάρα το γεγονός πως η ευθύνη της επιδοματικής πολιτικής στο δημόσιο βρίσκεται καθ' ολοκληρία σε όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις. Οπως και το γεγονός πως δεν εφαρμόζεται καθόλου τυχαία, αλλά στοχεύει στη διάσπαση των εργαζομένων και στην εξυπηρέτηση ρουσφετολογικών και κομματικών επιδιώξεων.