Αχ, πώς το χάφτεις

το παραμύθι,

πώς μπρος στην κάλπη

σε πιάνει λήθη

πώς σβήνεις εύκολα,

βρε βιοπάλη,

βάρη, ανεργία,

όλο το χάλι

και ψήφο δίνεις

στους γδάρτες πάλι!

* * *

Αχ, πώς πιστεύεις

στα κούφια λόγια

κάθε μπαμπέση,

κάθε λαμόγια,

πώς δε θυμάσαι

τι σου 'χουν κάνει

αυτοί οι ίδιοι,

βρε φτωχομάνι,

που σ' έχουν στύψει,

σ' έχουν πεθάνει!

* * *

Αχ, πώς αρπάζεις

ξάφνου σφουγγάρι

μπροστά στην κάλπη,

λαέ, να πάρει,

αχ, πώς τα πάθη σου

όλα τα σβήνεις

και ψήφο πάλι,

καημένε, δίνεις

σε όσους χρόνια

βρίζεις και φτύνεις!