Τελευταίος μήνας στη δουλιά. Φεύγω απ' το μεροδούλι και περνάω στη σύνταξη. Μη με ρωτήσετε πώς αισθάνομαι σ' αυτήν τη δύσκολη καμπή. Τι να σας πω; Το καταλαβαίνετε κι εσείς ότι δεν είναι εύκολο να κλείσεις ξαφνικά ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής σου. Δεν είναι εύκολο να αποχαιρετήσεις ασυγκίνητος 39 χρόνια που πέρασες στον Τύπο. Τριάντα εννιά χρόνια συνυφασμένα με άπειρα γεγονότα, με το μελάνι των χειρογράφων και το αντιμόνιο των παλιών τυπογραφείων. Δεκαεννιά μόλις χρόνων ήμουν όταν μπήκα το 1964 στο επάγγελμα. Στο ρεπορτάζ που ανέλαβα τότε οι παλιοί συνάδελφοι με αποκαλούσαν «μικρό» ή με προσαγόρευαν με το υποκοριστικό του ονόματός μου. Και ο πιτσιρικάς εκείνης της εποχής αποχωρεί τώρα από τη δουλιά με γκρίζα μαλλιά και με το πρόσωπο αυλακωμένο από ρυτίδες. «Πώς πέρασαν οι ώρες, πώς πέρασαν τα χρόνια...», θα έλεγε ο ποιητής.
Σαν κινηματογραφική ταινία περνούν πολλές φορές από το μυαλό μου τα γεγονότα που έζησα από κοντά και περιέγραψα αυτές τις τέσσερις σχεδόν δεκαετίες: Συγκλονιστικές οι διαδηλώσεις του λαού για το βασιλικό πραξικόπημα και την αποστασία το 1965. Δίπλα μου σχεδόν δολοφονήθηκε εκείνο το καλοκαίρι στην οδό Σταδίου ο Σωτήρης Πέτρουλας. Ζωντανή ακόμη στη μνήμη η εικόνα των τανκς που κύκλωσαν τα ξημερώματα της 21ης Απρίλη 1967 την Αθήνα. Κι έπειτα ήρθε το σκοτάδι της χουντικής εφταετίας. Με τις δίκες των αγωνιστών στα στρατοδικεία, με την κατάληψη της Νομικής, με την παλλαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου. Εκείνη τη νύχτα της μεγάλης Παρασκευής είδα νέους να τραυματίζονται μπροστά μου από τις σφαίρες των παρακρατικών που δρούσαν ως ελεύθεροι σκοπευτές. Είδα το τανκ να ρίχνει την καγκελόπορτα. Τι να θυμηθώ...
Πανεπιστήμιο σωστό η δημοσιογραφία - έτσι τουλάχιστον ήταν παλιότερα - για όποιον ήθελε να διδαχθεί. Και μόνον ότι μάθαινες να βλέπεις την ουσία των γεγονότων πίσω από την επιφάνεια και μόνον αυτό λέω σου άνοιγε τα μάτια. Επειτα ήταν και οι παλιοί συνάδελφοι. Δάσκαλοι σωστοί κάποιοι απ' αυτούς με τις γνώσεις που είχαν, με τα άριστα ελληνικά τους, με την ελευθερία του πνεύματός τους. Δεν τιμούσαν βέβαια ούτε τότε όλοι οι συνάδελφοι το επάγγελμα. Υπήρχαν και οι σκάρτοι. Υπήρξαν - τι ντροπή - και αυτοί που έφτασαν να γίνουν λογοκριτές την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας. Εγώ θυμάμαι όμως το στάρι και όχι την ήρα. Εγώ θυμάμαι το στάρι και όχι τα σκύβαλα του επαγγέλματος που έχουν πληθύνει, δυστυχώς, τόσο στις μέρες μας.
Πολλές φορές με ρωτούν γνωστοί αν θα ήθελα να ξανακάνω την ίδια δουλιά και απαντώ απερίφραστα «ναι». Οχι γιατί ήταν όλα ιδανικά στην επαγγελματική μου διαδρομή. Αλλά γιατί το μεράκι που υπήρχε στα δεκαεννιά μου χρόνια δεν έσβησε καθόλου.
Με τη μεταπολίτευση, το 1974, τύχη αγαθή με έφερε στο συντακτικό προσωπικό του «Ρ» που γινόταν πάλι νόμιμος. Το πώς ήρθα σ' αυτήν την εφημερίδα θα το αφηγηθώ ίσως σε ένα άλλο σημείωμα. Ο «Ρ», πάντως, υπήρξε για μένα ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο στην επαγγελματική μου διαδρομή. Οχι μόνο γιατί είμαι κοντά του 28 και πλέον χρόνια, αλλά κυρίως γιατί δουλεύοντας σ' αυτήν την εφημερίδα διατήρησα την επαγγελματική μου αξιοπρέπεια. Και εξηγούμαι: Αν δε δούλευα στο «Ρ», ποιος ξέρει σε τι θολά κανάλια θα βρισκόμουν αναγκαστικά τα τελευταία χρόνια για να βγάζω τον επιούσιο. Αυτά τα τελευταία χρόνια που τα μέσα μαζικής επικοινωνίας έχουν αλωθεί από τους εργολάβους και αντί να ενημερώνουν τον κόσμο τον αποχαυνώνουν και τον αδρανοποιούν.
Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ
Feeds
«Εξω τα ΝΑΤΟικά πλοία από τον Παγασητικό 
