Με τις εκλογές του 1981 στην Ελλάδα παραλλήλισαν ορισμένοι «έγκυροι» αναλυτές τον «πολιτικό σεισμό» και τη «ριζική αλλαγή» που προκλήθηκαν στην Τουρκία από το αποτέλεσμα των προχτεσινών εκλογών. Προχωρώντας μάλιστα ακόμα περισσότερο, δε δίστασαν να παρομοιάσουν τον «αινιγματικό» Ερντογκάν με τον ...Α. Παπανδρέου! Δε διευκρινίζουν ωστόσο πού εντοπίζουν τις παραπάνω ομοιότητες...

Δεν είναι όμως δύσκολο να διακρίνει κανείς ότι αυτές εντοπίζονται στις δυνατότητες που έχουν οι άρχουσες τάξεις των δύο χωρών να χρησιμοποιούν κόμματα με «ριζοσπαστικά» συνθήματα για να εδραιώσουν τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος και να εκτονώσουν την εκφρασμένη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή σε ελεγχόμενες και ανώδυνες κατευθύνσεις, για μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα. Οτι το ΠΑΣΟΚ έχει παίξει έναν τέτοιο ρόλο είναι αναντίρρητο και ιστορικά αποδεδειγμένο. Για τον «κεντροδεξιό» Ερντογκάν, θα «δείξει», αν και δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες για το «πού (θα) το πάει». Ο ίδιος, εξάλλου, έχει φροντίσει, πίσω από τη δημαγωγική αχλύ, να καταθέσει διαπιστευτήρια στα μεγάλα αφεντικά της «νέας τάξης»...

Ο τουρκικός λαός, στέλνοντας σχεδόν το σύνολο της «παλιάς φρουράς» του πολιτικού κατεστημένου στα αζήτητα της ιστορίας, εξέφρασε με σαφέστατο τρόπο τη δυσαρέσκειά του για τη φτώχεια και την εξαθλίωση, όπου τον οδήγησαν δένοντας τη χώρα στο άρμα του ΔΝΤ και της «νέας τάξης». Στο ερώτημα όμως αν αυτή η έκφραση διαμαρτυρίας και δυσαρέσκειας θα «πιάσει τόπο» προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, δεν μπορεί να δοθεί καταφατική απάντηση. Η ολοσχερής αντικατάσταση του «παλιού πολιτικού σκηνικού» στη γειτονική χώρα δεν αναμένεται να οδηγήσει και σε φιλολαϊκές πολιτικές. Οσο για την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων (Κυπριακό, Αιγαίο), πέρα από τις περίεργες προσδοκίες που καλλιεργεί η κυβέρνηση Σημίτη, αυτές δεν αποφασίζονται κυρίως στην Αγκυρα...