Οι προχτεσινές εκλογές στην Τουρκία έγινε κεντρικό θέμα, χτες και προχτές, στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και τις εφημερίδες. Και δε λέμε, το θέμα παρουσιάζει εύλογο ενδιαφέρον, τόσο γενικό όσο και ειδικό για τη χώρα μας. Εχουμε την εντύπωση, όμως, ότι οι διάφορες αναλύσεις αποφεύγουν συστηματικά να θίξουν την πλέον κρίσιμη πλευρά των προαναφερομένων εξελίξεων. Σωστά σημειώνουν, πως τα εκλογικά αποτελέσματα οφείλονται, σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον, στις δραματικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης, τη μαζική αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας. Το γεγονός αυτό, όμως, προδικάζει και την από δω και πέρα πορεία των εξελίξεων. Και μπορεί, οι διάφοροι αναλυτές να προσπερνούν με δυο λόγια την προσήλωση του συνόλου σχεδόν των τουρκικών πολιτικών δυνάμεων στους κανόνες της αγοράς, αλλά το σίγουρο είναι ότι οι όποιες συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας -είτε η πορεία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ- δεν προσφέρουν διεξόδους και ουσιαστικές λύσεις στα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα της γειτονικής χώρας.

Η Τουρκία είναι καζάνι που βράζει και τέτοιο θα παραμείνει. Και το μοναδικό, αλλά κρίσιμο, ερώτημα βρίσκεται στους τρόπους και τις μορφές, που θα επιλέξουν οι κυρίαρχες πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας, για να κρατήσουν τις κοινωνικές εντάσεις σε αποδεκτά για το σύστημα πλαίσια.