Οταν ο Ρ.Τ. Ερντογάν διακηρύσσει ότι «η Τουρκία δε βλέπει πλέον την Ελλάδα ως ιστορικό αντίπαλο, αλλά ως τον στενότερο γείτονα και στρατηγικό εταίρο», προφανώς δε θέλει να κάνει μόνο τον «καλό». Οταν ο νικητής των τουρκικών εκλογών δηλώνει ότι «δε θα πρέπει πλέον να αντιμετωπίζουμε την Ελλάδα ως ανταγωνίστρια χώρα, δεν είναι αντίπαλός μας η Ελλάδα», δεν το κάνει για να «καλοπιάσει» την Αθήνα, προκειμένου να εξασφαλίσει τη - δεδομένη άλλωστε - στήριξή της για να ενταχθεί στην ΕΕ. Μάλλον μια νέα πραγματικότητα και μια «νέα εποχή» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις περιγράφει...

Η νέα εποχή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις καθορίζεται βέβαια από την κυριαρχία της νέας τάξης. Ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ελληνοτουρκικές «διαφορές» (Κυπριακό, Αιγαίο) έχουν μπει στην τελική ευθεία για τη «διευθέτησή» τους στη βάση βέβαια των στρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Στο πλαίσιο αυτών των συμφερόντων, η Τουρκία έχει ενισχυμένο ρόλο ως «περιφερειακή δύναμη» της νέας τάξης, γεγονός που τις εξασφαλίζει την αμέριστη υποστήριξη των μεγάλων αφεντικών της Ουάσιγκτον σε όλα τα «προβλήματά» της. Αυτή ακριβώς η υποστήριξη είναι που προσδίδει τη «δυναμική» στην «τακτοποίηση» των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Η εγχώρια καθεστηκυία τάξη, προκειμένου να εξασφαλίσει κάποιο, μικρότερο έστω, ρόλο στην περιοχή, αλλά κυρίως γιατί δεν μπορεί να πει ποτέ «όχι» στους Αμερικανούς, έχει αποδεχτεί τις «λύσεις» τους σε Κυπριακό και Αιγαίο, προσδοκώντας ότι θα «αντέξουν» στο χρόνο, χάρη στη μη αμφισβήτησή τους και την ανυπαρξία «ρεαλιστικής» εναλλακτικής πρότασης... Οι σχέσεις όμως που στηρίζονται στην ανισοτιμία και την επιβολή «λύσεων» με το «πιστόλι στον κρόταφο», έχουν σαθρές βάσεις και σε κάθε περίπτωση δεν είναι αμοιβαία επωφελείς και άρα προς όφελος των λαών και της ειρήνης.