Σύμφωνα με γνωστούς και μη εξαιρετέους «σημιτοφύλακες», όσοι τάσσονται κατά του «σχεδίου Ανάν» για το Κυπριακό είναι αισθηματίες, ενώ όσοι το αποδέχονται είναι ρεαλιστές. Ε, και; Σιγά μην είναι ελάττωμα το πατριωτικό συναίσθημα και σιγά μην είναι προσόν ο ρεαλισμός της υποταγής! Τι θέλουν, δηλαδή, οι «σημιτοφύλακες»; Να μας στερήσουν το δικαίωμα να πιστεύουμε στο δίκιο της Κύπρου, ν' αγωνιζόμαστε για τη δικαίωση του κυπριακού λαού; Να μας «αναισθητοποιήσουν» εντελώς για να μην αντιλαμβανόμαστε τις «επώδυνες λύσεις» στο ματωμένο κορμί της μεγαλονήσου; Θέλουν ν' αποδεχτούμε τη λογική της πλήρους υποταγής που χαρακτηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση και μας λένε: Είμαστε υποχρεωμένοι ν' αποδεχτούμε μια «κακή λύση» στο Κυπριακό, επειδή οι Τούρκοι κέρδισαν τον πόλεμο του '74, έχουν τη στήριξη των Αμερικανών κι επομένως «το πάνω χέρι». Ε, όχι, δεν είναι «κισμέτ» το άδικο.

Κι ας μην ακούω το χιλιοειπωμένο «όλοι είμαστε το ίδιο πατριώτες». Δεν είμαι εγώ που θα μετρήσω τον πατριωτισμό του καθενός, αλλά το παρελθόν τούτου του τόπου δείχνει πως δεν ήταν πάντα όλοι οι Ελληνες «το ίδιο πατριώτες». Δεν ήταν το ίδιο πατριώτες όσοι πήραν το καριοφίλι και συμμετείχαν στην Επανάσταση του '21, με τους «προσκυνημένους», όπως κατονόμασε ο Κολοκοτρώνης όσους είχαν μετατραπεί εθελοντικά σε «γιουσουφάκια» των πασάδων. Δεν ήταν το ίδιο πατριώτες όσοι στην Κατοχή βγήκαν στο βουνό για να διώξουν τους κατακτητές, με τους δωσιλόγους και τους «ουδέτερους νοικοκυραίους». Δεν ήταν το ίδιο πατριώτες όσοι αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο, στις φυλακές και στις εξορίες κατά της αμερικανοκίνητης χούντας, με τους κάθε λογής χειροκροτητές και συνεργάτες της δικτατορίας.

Είναι αλήθεια ότι πατριωτισμός δεν είναι μόνο άρνηση και δε μετριέται πάντα με την ένταση των συναισθημάτων. Είναι, επίσης, σωστό ότι ο συμβιβασμός, ακόμα και η συνειδητή υποχώρηση, ως απόρροια συσχετισμών δύναμης διεθνώς, δεν είναι πάντα απαράδεκτα και απορριπτέα, έχουν όρια και προϋποθέσεις. Οχι, όμως και να γίνει «επίσημη ιδεολογία» της σύγχρονης Ελλάδας το «σφάξε με αγά μου» και το «ευχαριστώ τις ΗΠΑ». Οχι να εμφανίζονται σαν ρεαλιστές κι αποτελεσματικοί, οι κιοτήδες και οι υποτακτικοί. Οχι να λοιδορούνται και να συκοφαντούνται όσοι θυμούνται το «δεν ξεχνώ», αρνούνται το άδικο και μη βιώσιμο παρόν, ελπίζουν κι αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον της πολυβασανισμένης Κύπρου.

Ναι, οι Κύπριοι θ' αποφασίσουν, τελικά. Αυτοί «ζουν στο πετσί τους» το πρόβλημα, γνωρίζουν καλύτερα, ξέρουν μέχρι πού μπορούν να υποχωρήσουν. Αλλά, μήπως αυτό απαλλάσσει από την ευθύνη τον Ελληνα πρωθυπουργό που θα βάλει την υπογραφή του σε μια συμφωνία ακόμα χειρότερη από εκείνες της Ζυρίχης και του Λονδίνου; Μήπως όλοι εμείς, που ζούμε κάπως μακρύτερα από τη διαχωριστική «πράσινη γραμμή», απαλλασσόμαστε από την ευθύνη να σκεφτόμαστε πώς θα συμπαρασταθούμε με αποδοτικό τρόπο, από την υποχρέωση να πούμε την αλήθεια, από το χρέος ν' αγωνιστούμε για το δίκιο; Οχι, βεβαίως. Και δε θα το κάνουμε όσο κι αν κραυγάζουν άγρια κι απειλητικά οι «σημιτοφύλακες»...