Δυστυχώς, δεν έχουμε τις χίλιες λέξεις για να περιγράψουμε την εικόνα με βάση όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας: Τους υπαλλήλους έξω από την πόρτα της οικίας του Αμερικανού πρεσβευτή. Οχι όποιους κι όποιους υπαλλήλους, μα στελέχη του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και κάποιους από τους συμβούλους του Γ. Παπανδρέου. Ολοι τους εντεταλμένοι στο χειρισμό «λεπτών» ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, όπως το Κυπριακό. Μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής βγαίνουν από τη σιδερόφραχτη πρεσβευτική κατοικία.

Διπλωμάτες, θα πει κανείς. Αυτή είναι η δουλιά τους. Να έχουν και να διατηρούν σχέσεις, να ενημερώνονται, να επηρεάζουν. Ομως δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι μια ντουζίνα «χειριστές» καυτών ζητημάτων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής βρέθηκε στην αμερικανική πρεσβεία, τη δεδομένη μάλιστα χρονική στιγμή, για να επηρεάσει και να πιέσει τον Αμερικανό πρεσβευτή. Αντίθετα, είναι φανερό ότι η συγκεκριμένη ομάδα διπλωματών κλήθηκε για να πάρει οδηγίες και μάλιστα πολύ συγκεκριμένες. Στην κόψη του ξυραφιού το Κυπριακό, ανοιχτό το παιχνίδι στο Αιγαίο, πιέσεις για τον ευρωστρατό.

Η περίοδος που διανύουμε, είναι φανερό, απαιτεί πολύ προσεκτικούς χειρισμούς. Οι γενικές γραμμές και οι κατευθύνσεις, που έτσι κι αλλιώς δίδονται απ' ευθείας κατά τις συνηθισμένες και πολλές επαφές του ίδιου του υπουργού με κορυφαία στελέχη της αμερικανικής διοίκησης, πρέπει να εξειδικευτούν. Να γίνουν απολύτως σαφείς από τους χειριστές. Χρειάζονται λοιπόν «σεμινάρια». Διπλωμάτες, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη, περνούν τις πόρτες της αμερικανικής κατοικίας. Κατά μόνας, ή κατά ομάδες για να ενημερωθούν για τις επιδιώξεις της Ουάσιγκτον. Για να πάρουν οδηγίες.

Χρόνια τώρα το ίδιο έργο. Κι αυτοί που έχουν κάθε συμφέρον να θολώνουν τα νερά επαναλαμβάνουν το ίδιο ακριβώς πονηρό ερώτημα: Ποιος κυβερνά αυτόν το τόπο; Μα οι «Πιουριφόι», οι «Μπερνς», οι «Μίλερ». Οι άνθρωποι της «Τζάσμαγκ», μετά τον εμφύλιο. Οι άνθρωποι της CIA και του FBI στην εποχή του «επιτυχημένου» Χρυσοχοΐδη. Αυτοί κυβερνούν, μα όχι μόνοι τους. Εχουν από κοντά το «προσωπικό» τους. Αλλοι πρόθυμοι, άλλοι δεμένοι χειροπόδαρα, όλοι μαζί πάντως, βάζουν «ένα χεράκι». Χωρίς αυτούς, δε θα ήταν απλή υπόθεση η διοίκηση της αποικίας. Χωρίς αυτούς οι ανθύπατοι δε θα κυκλοφορούσαν με το αγέρωχο ύφος τους, δίνοντας εντολές στα υπουργεία της χώρας. Η υποτέλεια, σε τελική ανάλυση, τρέφεται και από τους συμμετέχοντες σε αυτά τα αμερικανικά σεμινάρια. Χωρίς τους «ηρακλείς» της υποτέλειας, τι θα ήταν άραγε η αμερικανική πρεσβεία πέρα από ένα κακόγουστο κτίριο οικοδομημένο σε καταπατημένο οικόπεδο;