Καταρχήν η σύνοδος του Ναυπλίου δεν είχε θέμα μόνο την ανεργία, αλλά και την επέκταση της μερικής απασχόλησης και την παράταση των χρονικών ορίων συνταξιοδότησης. Αυτά είναι θέματα καυτά και για τους δημόσιους υπάλληλους.

Κυρίως, όμως, το ζήτημα για την εργατική τάξη δεν είναι να παλεύει για τα στενά συμφέροντα που αντιμετωπίζει σε ένα εργοστάσιο ή σε έναν κλάδο. Ο Β. Ι. Λένιν έγραφε στην εποχή του: «Οταν οι εργάτες ενός εργοστασίου, ενός ορισμένου επαγγέλματος αρχίσουν να παλεύουν ενάντια στα αφεντικά τους είναι άραγε αυτό ταξική πάλη; Οχι, αυτό δεν είναι παρά αδύνατες εμβρυακές εκδηλώσεις. Η πάλη των εργατών τότε μόνο γίνεται ταξική πάλη όταν όλοι οι πρωτοπόροι εκπρόσωποι ολόκληρης της εργατικής τάξης όλης της χώρας συναισθανθούν ότι αποτελούν μια ενιαία εργατική τάξη και αρχίζουν να παλεύουν όχι ενάντια στα χωριστά αφεντικά, αλλά σε όλη την τάξη των κεφαλαιοκρατών και ενάντια στην κυβέρνηση που υποστηρίζει την τάξη αυτή» («Απαντα» τόμος 4, σελ. 191-192, Εκδοση «Σύγχρονη Εποχή»).

ΥΓ. Οσον αφορά τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι κατάκτηση των εργαζομένων και όχι μόνο δεν πρέπει να καταργηθεί, αλλά πρέπει να επεκταθεί και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.