Νέα παιδιά, 15χρονα αγόρια και κορίτσια. Δυο μέρες διαδηλώνουν, συνεχώς. Το «NO WAR» γραμμένο με στιλό στο μέτωπο, στο μάγουλο, στο μπράτσο. Στο πέτο, το σήμα της ειρήνης. Τα χέρια ψηλά, οι γροθιές σφιγμένες. Το κορμί πάλλεται ρυθμικά. Οι φλέβες του αίματος στο λαιμό, φουσκωμένες με κίνδυνο να εκραγούν. Η ορμή της νεανικής φωνής κρούει με δύναμη στις μαλακές φωνητικές χορδές και βγαίνει βραχνή. Σ' ένα σύνθημα: «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»! Και μια υπόσχεση:«Ο! Ε!, Ε! Ο!, εμείς θα σταματήσουμε τον πόλεμο αυτό»!!

Κοιτάξτε αυτήν τη μικρή μελαχρινούλα. Αποκαμωμένη από την κούραση της διαδήλωσης, κάθεται στο πεζοδρόμιο. Στο λαιμό της, κρεμασμένη η πικέτα γράφει: «Πώς την είδες, ρε μαλάκα "Ράμπο";». Απάντηση στις θριαμβολογίες για την εύκολη προέλαση των βαρβάρων στο έδαφος του Ιράκ. Η νιότη της δεν αποδέχεται τον «τσαμπουκά» του ισχυρού. Η αγνότητά της δεν αντέχει την υποκρισία των δολοφόνων. Ποτέ δε χώνεψε την υπεροψία των Γιάνκηδων και χαίρεται πολύ ν' ακούει για το πάθημά τους στο Βιετνάμ.

Παρατηρήστε, τώρα, τον «γαβριά» πώς δίνει, με την ντουντούκα, το σύνθημα στους συναγωνιστές και συντρόφους του. Με τη φλόγα στα μάτια και το πάθος στην ψυχή. Κι ο θυμός για τ' άδικο να χαρακώνει το απαλό πρόσωπό του. Ο οίστρος του αγώνα τον έχει συνεπάρει. Αλλά, μη νομίζετε πως τούτη η αγωνιστική σκληράδα τού στερεί τα αθώα σκιρτήματα της νιότης. Να, δείτε την αγωνία στο βλέμμα του σαν ψάχνει στο πλήθος και πώς γλυκαίνει η μορφή του σαν συναντά, στα πεταχτά, την τρυφερή ματιά της καλής του.

Δεν είναι «επαναστάτες της στιγμής και της συγκυρίας» τούτα τα παιδιά της ειρήνης. Είναι συνειδητοποιημένοι μαχητές κατά του πολέμου και συνειδητοί αρνητές της βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού. Είναι οι προπομποί της διαφορετικής Ελλάδας του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή απόδειξη της αποτυχίας του εκπαιδευτικού και, γενικότερα, του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, να φτιάξει μια νεολαία όπως τη θέλει η κυρίαρχη αστική τάξη της χώρας μας. Και πού 'σαι ακόμα...