Ομως, η «απροθυμία» των κυβερνήσεων της Δύσης να συνδράμουν τους λαούς αναπτυσσόμενων χωρών σε μία σειρά από προβλήματα, που η αποικιοκρατική και η νεοαποικιοκρατική, η ιμπεριαλιστική πολιτική τους δημιούργησε και δημιουργεί, είναι μία από τις παραμέτρους του όλου ζητήματος.

Η άλλη παράμετρος αναφέρεται στη συστημική σχέση ανάμεσα στις κυβερνήσεις ιμπεριαλιστικών χωρών και το καλά οργανωμένο πολυεθνικό κεφάλαιο... Δεν είναι μόνον οι υποσχέσεις των κυβερνώντων για την οικονομική «βοήθεια», που παραμένουν στα χαρτιά... Είναι και τα νομικά εμπόδια που τα ιμπεριαλιστικά κέντρα θέτουν ακόμη και όταν επιτευχθούν σχετικές διεθνείς συμβάσεις ή οργανισμοί. Ο ρόλος των πολυεθνικών του φαρμάκου -για παράδειγμα και εν προκειμένω, η πρόσφατη αγωγή που κατέθεσαν κατά της νοτιοαφρικανικής κυβέρνησης, επειδή αυτή θέλησε να κάνει εισαγωγές φτηνών αντιγράφων φαρμάκων για ασθένειες όπως το AIDS- είναι χαρακτηριστικός. Ακόμη χαρακτηριστικότερα είναι τα εμπόδια που έθεσε αργότερα η κυβέρνηση του Τζ. Μπους, σε πρόσφατη σχετική απόφαση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου στην Ντόχα για εισαγωγές φθηνότερων φαρμάκων - αντιγράφων σε χώρες του Τρίτου Κόσμου. Δεν είναι μόνον τα λεφτά, αλλά και οι «νόμοι» που κόβονται ραμμένοι στα συμφέροντα, όχι βεβαίως των λαών, αλλά του πολυεθνικού κεφαλαίου...