«Η μήτρα του πολέμου είναι ο ιμπεριαλισμός. Σήμερα είναι πρωταγωνιστής οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, αλλά υπάρχουν και συμπρωταγωνιστές που είπαν μεν ΟΧΙ, αλλά τον βοήθησαν. Ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον πόλεμο, γιατί η βάση και ο σκοπός ύπαρξής του είναι η ταξική εκμετάλλευση, η εθνική καταπίεση, το κέρδος, το υπερκέρδος. Ο,τι δεν μπορεί να το κάνει με τα λεγόμενα ειρηνικά μέσα, το κάνει με πόλεμο». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες το βράδυ στο μεγάλο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, σε εκδήλωση που διοργάνωσαν οι εργατοϋπαλληλικές Αχτίδες της ΚΟΘ του ΚΚΕ και οι Οργανώσεις Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, με θέμα: «Νεολαία και εργατιά στους αγώνες ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για το δικαίωμα στη μόρφωση και στη δουλιά». Παραθέτουμε, στη συνέχεια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Δύο μέρες τώρα ζούμε τη φιέστα της ΕΕ στη χώρα μας», σημείωσε στην αρχή της ομιλίας της η ομιλήτρια, «και ακούμε τις κομπορρημοσύνες του Ελληνα πρωθυπουργού ότι ο ελληνικός λαός είναι πολύ τυχερός γιατί η Συμφωνία Διεύρυνσης υπογράφεται στην Αθήνα.

Τυχερός θα ήταν ο ελληνικός λαός αν είχε μια κυβέρνηση που όρθωνε το ανάστημά της στον πόλεμο, στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Μια κυβέρνηση που θα είχε τη θέληση να αντιδράσει στα αντιλαϊκά μέτρα της ΕΕ. Να χαράζει πολιτική αποκλειστικά και μόνο με βάση τα λαϊκά συμφέροντα και όχι της πλουτοκρατίας.

Τυχερός θα ήταν αν στην Ελλάδα δεν υπήρχε τέτοιο ποσοστό φτώχειας, αν δεν υπήρχαν οι ταξικοί φραγμοί στην παιδεία και στην υγεία. Αν δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ανεργία, αν δε θησαύριζαν οι επιχειρηματίες στις πλάτες του λαού.

Τυχερός θα ήταν αν η ίδια αρνιόταν να σφίγγει και να φιλάει το χέρι των Μπους, Μπλερ, Αθνάρ και όλων των άλλων που και αν είπαν όχι στον πόλεμο, τον βοήθησαν να γίνει με τις διευκολύνσεις και τις βάσεις.

Αυτή η τελετή δεν αντιπροσωπεύει τα οράματα και τα ιδανικά του ελληνικού λαού».

«Ολόκληρη η ανθρωπότητα», συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «κρατά ακόμα την ανάσα της από το σοκ, αλλά και την αγανάκτηση που προκάλεσε η στρατιωτική εισβολή στο Ιράκ.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχουν σημειωθεί τέτοιας έκτασης κινητοποιήσεις κατά του πολέμου, ίσως ήταν ανώτερες ακόμα και από την περίοδο του πολέμου στο Βιετνάμ. Η σημασία τους ήταν ότι ξεκίνησαν πολύ πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, πράγμα που δείχνει ότι οι λαοί ήταν έτοιμοι να μην πιστέψουν τα προσχήματα των ιμπεριαλιστών για τον πόλεμο αυτό.

Είχαν συνειδητοποιήσει τον άδικο, ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Είχαν πιάσει ένα βασικό σημείο του προβλήματος, ότι ο πόλεμος γίνεται για τα πετρέλαια.

Αυτή η πείρα του λαού δεν είναι τυχαία και προπαντός δεν είναι αυθόρμητη. Είναι προϊόν πείρας από τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, κατά του Αφγανιστάν.

Τα φαινόμενα δείχνουν ότι ο πόλεμος αυτός έληξε με ήττα του ιρακινού λαού ύστερα από 20 μέρες.

Το Ιράκ βρίσκεται υπό αμερικανοβρετανική κατοχή, μια κατοχή που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τη γερμανική και ιταλική κατοχή που γνωρίσαμε στην Ελλάδα, από όλες τις κατοχές που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα στη μακριά διαδρομή της.

Και όμως δε δικαιολογείται ούτε μοιρολατρία, ούτε ηττοπάθεια, παρά τα αποτελέσματα που σήμερα υπάρχουν.

Τα εκατομμύρια ανθρώπων που κινητοποιήθηκαν σε όλο τον κόσμο δεν πρέπει να νιώσουν ότι οι πολυήμερες κινητοποιήσεις τους πήγαν χαμένες. Αυτές τις κινητοποιήσεις τις άξιζε ο ιρακινός λαός και πρέπει να συνεχιστούν. Ο ιρακινός λαός πρέπει να ξέρει ότι είμαστε κοντά του.

Πρέπει αυτές να οδηγήσουν σε σημαντικά συμπεράσματα, που μπορούν και είναι ανάγκη να γίνουν όπλο των λαών, γιατί ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει ούτε στο Ιράκ, ούτε πολύ περισσότερο στην περιοχή, στον κόσμο ολόκληρο.

Πρώτα πρώτα χάρη και στις λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά και χάρη στις δυνάμεις που διέθετε ο ιρακινός λαός, δόθηκε ένα "γερό χαστούκι" στους εισβολείς που δε θα πάει καθόλου χαμένο.

Ο ιρακινός λαός αντιστάθηκε και μάλιστα απέδειξε ότι κάθε άλλο παρά θεωρεί τους εισβολείς απελευθερωτές και εξαγωγείς της δημοκρατίας που τάχα έχουν κατοχυρώσει στη χώρα τους.

Το ερώτημα που πρέπει να θέσουν οι λαοί, αυτοί που αγωνίστηκαν είναι αν αυτός ο πόλεμος μπορούσε να αποφευχθεί, και αν ο ιρακινός λαός θα μπορούσε να νικήσει. ΄Η αν δεν μπορούσε να νικήσει, να έχει επιφέρει συντριπτικά χτυπήματα στους εισβολείς, ώστε να κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη συνέχιση της κατοχής και παραμονής τους».

«Γιατί δεν αποφεύχθηκε ο πόλεμος;», αναρωτήθηκε η Αλ. Παπαρήγα. «Γιατί η μήτρα του πολέμου δεν είναι μια ολιγάριθμη ομάδα, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι υποκριτές φιλειρηνιστές, που κυριαρχεί στο Λευκό Οίκο, ούτε βεβαίως προέκυψε από την επιλογή ενός θρησκόληπτου, ημίτρελου, όπως ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι. Γιατί δεν επιβλήθηκε από τη δίψα του κέρδους 3-4 μεγάλων επιχειρήσεων που ήθελαν να εκμεταλλευτούν το πετρέλαιο της περιοχής.

Η μήτρα του πολέμου είναι ο ιμπεριαλισμός. Σήμερα είναι πρωταγωνιστής οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, αλλά υπάρχουν και συμπρωταγωνιστές που είπαν μεν ΟΧΙ, αλλά τον βοήθησαν.

Ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον πόλεμο, γιατί η βάση και ο σκοπός ύπαρξής του είναι η ταξική εκμετάλλευση, η εθνική καταπίεση, το κέρδος, το υπερκέρδος. Ο,τι δεν μπορεί να το κάνει με τα λεγόμενα ειρηνικά μέσα, το κάνει με πόλεμο.

Ο πόλεμος, ζήτημα στρατηγικής, ταξικής επιλογής, σήμερα εκδηλώνεται σε συνθήκες ενός αρνητικού συσχετισμού δύναμης κατά των λαών.

Οι λαϊκές κινητοποιήσεις που έγιναν λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, και κατά τη διάρκειά του, δεν ήταν δυνατόν να αλλάξουν αυτόν το συσχετισμό δύναμης. Αλλωστε δεν είχαν τέτοιο στόχο και συνθήματα, στο μεγαλύτερο μέρος τους. Αυτό που έκαναν και είναι σημαντικό στις σημερινές συνθήκες ήταν να ξεσκεπάσουν τα προσχήματα, να διαμορφώσουν ένα δυναμικό πεδίο πάλης που μπορεί να γίνει αποτελεσματικότερο στην πορεία, με ένα όρο, να βγουν σωστά πολιτικά συμπεράσματα.

Δε θα ήταν ίδια η κατάσταση, αν δεν είχε προηγηθεί η λαϊκή κινητοποίηση. Θα ήταν ακόμα χειρότερη, θα ήταν πιο σκοτεινή. Ισως και να είχε προχωρήσει ταυτόχρονα η επίθεση και κατά γειτονικών χωρών, όπως κατά της Συρίας.

Αποδεικνύεται περίτρανα ότι δεν αρκεί η διαφορετική θέληση των λαών για να αλλάξει η κατάσταση υπέρ τους. Απαιτείται η θέληση και η ικανότητα των λαών να αλλάξουν τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης μέχρι τελικά να καταργηθούν οι αιτίες και οι φορείς που παράγουν τον πόλεμο.

Οι κινητοποιήσεις ήταν μια μορφή πάλης, σημαντική, που όμως δεν είναι ολοκληρωμένη, αν δεν οδηγεί σε ανατροπή των υπευθύνων του πολέμου.

Μπορούσε στις σημερινές συνθήκες να αποτραπεί ο πόλεμος;

Κατά τη γνώμη μας μπορούσε να δυσκολευτεί σημαντικά, και ενδεχομένως να αναβληθεί, γιατί όχι και να ματαιωθεί, αν οι εισβολείς συναντούσαν πραγματική και ουσιαστική αντίδραση εκτός από τους λαούς και από τις κυβερνήσεις της Ευρώπης, αλλά και από τη Μέση Ανατολή.

Πολλοί είπαν ΟΧΙ στον πόλεμο, όμως το δικό τους όχι δεν είχε καμία σχέση με το όχι των λαών.

Η Γαλλία, η Γερμανία, η Ρωσία, η Ελλάδα και άλλες χώρες της ΕΕ εμφανίστηκαν αντίθετες, όταν κατάλαβαν ότι οι ΗΠΑ δεν ήθελαν πολλούς συμμάχους, για να αποκτήσουν κυριαρχία στην περιοχή και στον πλούτο της.

Το όχι το είπαν στο παρά πέντε, όταν ήδη είχαν αρχίσει οι ΗΠΑ και η Βρετανία να συγκεντρώνουν τις πρώτες χιλιάδες στρατιωτών και αξιωματικών.

Ολους τους προηγούμενους μήνες έβγαζαν λόγους και ψηφίσματα, απειλώντας την ιρακινή ηγεσία με πόλεμο γιατί διαθέτει, όπως έλεγαν προσχηματικά, όπλα μαζικής καταστροφής, και γιατί δεν είναι το Ιράκ δημοκρατική χώρα, με ευρωπαϊκή, δυτική γενικότερα κουλτούρα.

Ολο τον καιρό σιγοντάρισαν τα προσχήματα και τις απειλές των Αμερικανοβρετανών ιμπεριαλιστών.

Θα μπορούσαν από την αρχή να πουν ΟΧΙ, να πάρουν πολιτικά μέτρα κατά των ΗΠΑ και της Βρετανίας, να απομονώσουν πολιτικά τα κράτη αυτά.

Ανάμεσα στα πρώτα μέτρα που έπρεπε να έχουν πάρει είναι να μη δώσουν καμία διευκόλυνση, να κλείσουν τις βάσεις, τον εναέριο χώρο.

Αντίθετα μέχρι σήμερα διαθέτουν όλα τα μέσα για να έχουν ετοιμότητα οι εισβολείς.

Το τι έκανε η κυβέρνηση Σημίτη είναι πολύ γνωστό. Εδωσε γη και ύδωρ.

Αυτό το ΟΧΙ δεν μπορούσε να σταματήσει το χέρι των δολοφόνων.

Το δικό τους ΟΧΙ ήταν το όχι των ανταγωνιστών, ήταν το όχι εκείνων που ήταν εναντίον του πολέμου γιατί δεν τον έκαναν αυτοί. Απόδειξη ότι στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας και κατά του Αφγανιστάν όχι μόνο είπαν ναι, αλλά πήραν πρωτοβουλίες για να γίνουν, έστειλαν στρατεύματα, βομβάρδισαν.

Το ΟΧΙ της Γαλλίας λόγου χάρη δε θα μπορούσε να αναχαιτίσει τις ΗΠΑ, αφού η χώρα αυτή ορέγεται για δικό της λογαριασμό τον πλούτο της Μέσης Ανατολής. Αφού η χώρα αυτή είναι η πρώτη υπεύθυνη για τον εμφύλιο, για το μακέλεμα σε πολλές χώρες της Αφρικής. Στο πεδίο της Αφρικής ανταγωνίζεται τις ΗΠΑ.

Το δικό τους ΟΧΙ δεν μπορούσε να σταματήσει τις ΗΠΑ, αντίθετα οδηγούσε τις ΗΠΑ να γίνουν ακόμα πιο επιθετικές, αφού από την πρώτη μέρα που ξέσπασε ο πόλεμος οι χώρες αυτής της Ευρώπης, μαζί και η Ελλάδα, εύχονταν την αμερικανική επικράτηση, από την πρώτη στιγμή διεκδικούσαν μερίδιο στη λεία.

Αυτό το όχι δεν έχει αντιπολεμική και φιλειρηνική ισχύ.

Το Ιράκ δεν το υπερασπίστηκαν τα περισσότερα αραβικά κράτη, σε αντίθεση με τη θέληση και τη στάση των αραβικών λαών.

Με εξαίρεση τη Συρία και το Λίβανο, όλα τα άλλα αραβικά κράτη κράτησαν αποστάσεις από το πρόβλημα του Ιράκ, γλυκοκοίταζαν τις ΗΠΑ, ενώ άλλα όπως το Κατάρ και το Μπαχρέιν αποτέλεσαν τις κύριες βάσεις εξόρμησης των εισβολέων.

Επομένως και ο περιφερειακός συσχετισμός ήταν δυσμενής για τη νικηφόρα έκβαση του αγώνα του ιρακινού λαού.

Δεν έφθασε και εδώ η λαϊκή κινητοποίηση, από τη στιγμή που οι κυβερνήσεις, όπως και στην Ευρώπη, δεν υπολόγισαν τη λαϊκή θέληση και απαίτηση.

Επομένως δεν ήταν αποκλειστικά η υπεροπλία των όπλων, αλλά ο συνολικός συσχετισμός».

«Ο ιρακινός λαός αντιστάθηκε», σημείωσε στη συνέχεια η ομιλήτρια, «όμως δεν είχε αποτέλεσμα, αφού τη θέλησή του αντιστρατεύτηκαν σημαντικοί παράγοντες.

Πρώτο: Η κυβέρνηση Σαντάμ Χουσεΐν, το συγκεκριμένο καθεστώς που έχει επιβληθεί στη μαρτυρική αυτή χώρα δε θα μπορούσε από μόνο του να εγγυηθεί - στο βαθμό που ήταν διατεθειμένο - μια συνεπή αντίσταση στον εισβολέα.

Βάρυνε και βαραίνει το γεγονός ότι η εξουσία του Σαντάμ Χουσεΐν για πολλά χρόνια αποτέλεσε το χαϊδεμένο παιδί των ΗΠΑ, αλλά και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το Ιράκ ως δικό τους όργανο στην περιοχή. Σε τέτοιες συνθήκες συντελείται διάβρωση τόσο στο πολιτικό όσο και στο στρατιωτικό επίπεδο.

Δεύτερο: Υπάρχει το πρόβλημα του μακροχρόνιου αφοπλισμού του Ιράκ. Μέχρι την παραμονή του πολέμου η ηγεσία του Ιράκ έδινε εξετάσεις αφοπλισμού, ενώ ο πόλεμος ήταν προαποφασισμένος και τα όπλα μαζικής καταστροφής δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το πρόσχημα.

Τρίτο: Η ιρακινή αντιπολίτευση όχι μόνο δεν ήταν αντιιμπεριαλιστική, αλλά ήταν, όπως φάνηκε καθαρά, μια αντιπολίτευση που ποντάριζε στην ανατροπή του Σαντάμ, ακόμα και με τη βοήθεια των αμερικανικών στρατευμάτων. Αυτά τα είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια, μέσα από τις ανταποκρίσεις όχι μόνο των ΜΜΕ, αλλά και τις δηλώσεις των ηγετών.

Δεν υπήρξε σοβαρή και μαζική πρωτοπορία ικανή να οργανώσει και να καθοδηγήσει τη λαϊκή αντίσταση.

Κι όμως επαναλαμβάνουμε, ο ιρακινός λαός έδειξε πνεύμα αντίστασης, γι' αυτό και σήμερα αισθάνεται προδομένος και απελπισμένος.

Βεβαίως, όλα αυτά αποτελούν πρώτες σκέψεις, είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν πολλά που δεν έχουν γίνει γνωστά και ίσως περάσουν χρόνια για να ερμηνεύσουμε την όλη υπόθεση και ειδικά την πτώση της Βαγδάτης.

Αρκεί να πάρουμε υπόψη την πείρα που αναδύθηκε στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι λαοί που νίκησαν τη φασιστική εισβολή, δε νίκησαν γιατί έγιναν ουρά στην αστική τάξη της χώρας τους, αλλά γιατί διαμόρφωσαν οι ίδιοι μέτωπα λαϊκής αντίστασης. Μέτωπα μέσα στα οποία αποφασιστικό ρόλο έπαιζαν τα κομμουνιστικά κόμματα και άλλες ριζοσπαστικές πατριωτικές δυνάμεις.

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχε η αποφασιστική συμβολή της ΕΣΣΔ, του σοβιετικού λαού και του Κόκκινου Στρατού.

Ο σοβιετικός λαός έδωσε τόσες και τέτοιες θυσίες, γιατί υπερασπίστηκε σθεναρά όχι απλά την πατρίδα του, αλλά τη σοσιαλιστική πατρίδα.

Ο ελληνικός λαός πάλεψε σκληρά, θαρραλέα και ηρωικά, γιατί επικεφαλής του αγώνα δεν ήταν οι αστικές και συναινετικές δυνάμεις, αλλά το ΕΑΜ με τον ΕΛΑΣ, την εθνική αλληλεγγύη.

Σήμερα ο ιρακινός λαός μοιάζει να ψάχνει το δρόμο του. Οσο για τις λεηλασίες και το πλιάτσικο, δε γίνεται από όλο το λαό, αλλά από μερικές εκατοντάδες Ιρακινούς. Τη λεηλασία επιδίωξαν και ενθάρρυναν οι εισβολείς, για να προβληθούν ως άνθρωποι της τάξης και της ασφάλειας του λαού. Για να δυσφημίσουν τον ιρακινό λαό.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αναζητήσουμε απαντήσεις στα ερωτήματα που δικαιολογημένα έχουμε όλοι μας.

Καμία μοιρολατρία δε δικαιολογείται, είναι πάντα συγκεκριμένοι οι λόγοι που οδηγούν ένα λαό να κερδίζει ή να χάνει μια μάχη.

Εμείς έτσι σκεπτόμαστε, γι' αυτό και δε θα επιτρέψουμε να μας κυριαρχήσει η θλίψη, θα βγάλουμε και εμείς συμπεράσματα, θα τα αξιοποιήσουμε.

Αυτός ο πόλεμος πρέπει να ανοίξει τα μάτια των λαών».

«Απαισιόδοξοι αισθάνονται μόνο εκείνοι που πίστεψαν στην ιμπεριαλιστική φιλολογία», τόνισε στη συνέχεια η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «εκείνοι που παρασύρθηκαν από την αντικομμουνιστική και αντισοσιαλιστική προπαγάνδα που εξαπολύθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του '90.

Εμείς έχουμε κάθε λόγο όχι να χαιρόμαστε για τα δεινά του πολέμου, αλλά να αισθανόμαστε δυνατοί να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα. Γιατί δε χάσαμε τον μπούσουλα στις δύσκολες ώρες, γιατί είμαστε ιδεολογικά και πολιτικά προετοιμασμένοι γι' αυτό που ζούμε.

Εμείς δεν πέσαμε έξω στις προβλέψεις μας ότι η νίκη της αντεπανάστασης, η καπιταλιστική παλινόρθωση θα είχε αρνητικές καταλυτικές επιδράσεις στη ζωή και τα δικαιώματα των λαών. Εγκαιρα προειδοποιήσαμε ότι ο καπιταλισμός, αν και επανακατέκτησε το χαμένο έδαφος, δε θα γλίτωνε ούτε από την ύφεση, ούτε από την κρίση, ούτε βεβαίως θα μπορούσε να απαλλαγεί από τη σήψη και τον παρασιτισμό. Αντίθετα τα νέα κέρδη άναψαν τις αντιθέσεις για το ξαναμοίρασμα.

Είχαμε μιλήσει ότι θα χρησιμοποιούσε τους εξοπλισμούς, τους πολέμους για να εδραιωθεί και να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που έχει και συνεχώς αυξάνονται.

Αντίθετα έπεσαν έξω, αν υποθέσουμε ότι πίστευαν σ' αυτά που έλεγαν, όλοι εκείνοι, που πανηγύρισαν για την πτώση του λεγόμενου διπολισμού, που προέβλεψαν τη λήξη του ψυχρού και του θερμού πολέμου, που προέβλεψαν τη νίκη της δημοκρατίας.

Ανάμεσά τους δεν είναι μόνοι οι απολογητές του συστήματος είναι και οι λεγόμενοι πρώην κομμουνιστές, οι κάθε λογής "ανανεωτές" που τη δύσκολη ώρα προτίμησαν να εγκαταλείψουν το καράβι και να πάνε με το ρεύμα.

Τι και τι δεν ακούσαμε:

Οτι η ΕΕ θα αποτελέσει την κιβωτό της ευημερίας για τα κράτη -μέλη.

Τίποτε από αυτά δεν έγινε, αντίθετα η φτώχεια, η ανεργία, μια σειρά φαινόμενα που ήταν διαδεδομένα στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, σήμερα εξαπλώνονται και στη Δυτική Ευρώπη.

Η διεύρυνση θα οξύνει ακόμα περισσότερο τα προβλήματα των λαών της Ευρώπης, άλλωστε γίνεται με ακόμη χειρότερους όρους από ό,τι συνέβη με τις χώρες της προηγούμενης διεύρυνσης.

Οτι η ενωμένη Ευρώπη θα γίνει το αντίβαρο στη δίψα των ΗΠΑ για παγκόσμια ηγεμονία.

Πενήντα χρόνια κοντά ζει η Κοινότητα και όλοι σήμερα διαπιστώνουν ότι το χάσμα μεγαλώνει ανάμεσα στα κράτη - μέλη. Αντί για ισοτιμία, έχουμε πλήρη ανισοτιμία, σε όλες τις συμφωνίες κυριαρχούν τα συμφέροντα του σκληρού πυρήνα, δηλαδή των πιο αναπτυγμένων και ισχυρών καπιταλιστικών χωρών.

Οσο διευρύνεται, τόσο εντείνονται οι τάσεις διαμόρφωσης αξόνων και αντιαξόνων, η δορυφοριοποίηση.

Ο πόλεμος του Ιράκ ανέδειξε και τις διασπαστικές τάσεις ανάμεσα στις ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες.

Δε διέσπασαν οι ΗΠΑ την Ευρώπη, αλλά η Ευρώπη είναι διασπασμένη.

Είναι γεγονός ότι οι πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες ονειρεύονται ότι θα έρθει η στιγμή που θα απογαλακτιστούν από τις ΗΠΑ. Ομως αυτός ο απογαλακτισμός δε σημαίνει απογαλακτισμό από την ιμπεριαλιστική πολιτική, σημαίνει απλώς ετοιμασία της Ευρώπης να διεκδικήσει αγορές με τη δύναμή της, ακόμα και με τα όπλα.

Αυτή είναι η τάση, ακόμα όμως η ΕΕ, οι ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις νιώθουν την ανάγκη να ελέγξουν τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ να μην ξεπεράσει ορισμένα όρια. Πόσο θα κρατήσει αυτό, δεν είναι εύκολο σήμερα να το προβλέψουμε.

Εχουν τις ΗΠΑ να κάνουν αυτές τις βρώμικες δουλιές στον κόσμο και οι Ευρωπαίοι να συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διεκδικώντας μερίδιο στην πίτα.

Ο ανταγωνισμός της ΕΕ με τις ΗΠΑ έχει σήμερα επίκεντρο κύρια τη Μέση Ανατολή και τη ΝΑ Ασία. Είναι ανταγωνισμός και για τον προσεταιρισμό συμμάχων. Τσακώνονται μεταξύ τους για τον ευρωπαϊκό ή ατλαντικό προσανατολισμό της Ρωσίας, της Τουρκίας. Ανταγωνισμός υπάρχει και για την περιοχή της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής.

Οι ΗΠΑ πιο ανοιχτά και ωμά σε σχέση με τη σικάτη και κομψευόμενη Ευρώπη έχουν διαμορφώσει μια λίστα 60 χωρών, υποσχόμενες διαρκή πόλεμο.

Στις πρώτες σειρές είναι η Συρία, η Κορέα, η Κούβα, αλλά και το Ιράν και η Σαουδική Αραβία. Εχουν στο στόχαστρό τους και την Κίνα.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ΕΕ ήδη έχει θέσει ζήτημα για τον εξοπλισμό της Βόρειας Κορέας, ενώ ξεσηκώνει εκστρατεία για τη δήθεν παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα.

Η υποτιθέμενη ειρηνική ΕΕ αλείφει με βούτυρο το ψωμί των ΗΠΑ.

Είναι γεγονός ότι οι ΗΠΑ αντιπροσωπεύουν τον μέγιστο κίνδυνο, αυτό όμως δε σημαίνει ότι μπορούν οι λαοί να ακουμπήσουν τις ελπίδες τους στην ΕΕ ή στις άλλες περιφερειακές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις».

«Επομένως, ποιος είναι σήμερα το αντίπαλο δέος;», αναρωτήθηκε πάλι η ομιλήτρια. «Γενικά ισχύει και σήμερα, όπως πάντα, ότι το αντίπαλο δέος μπορεί να το οικοδομήσουν οι λαοί. Η κινητήρια δύναμη των θετικών ανατροπών υπέρ της ειρήνης και της ευημερίας είναι οι λαοί, η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Το ζήτημα όμως είναι πώς πρέπει οι λαοί να δράσουν για να αποτρέψουν τον πόλεμο, για να τον ξεριζώσουν, για να κερδίσουν την ευτυχία.

Πριν απ' όλα έχει σημασία τι κάνει ο κάθε λαός στη χώρα του και πώς συντονίζονται οι λαοί μεταξύ τους.

Οι κινητοποιήσεις, οι διαμαρτυρίες από μόνες τους δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα.

Απαιτείται οργάνωση και σωστός πολιτικός προσανατολισμός, απαιτείται οι αγώνες των λαών να έχουν ως στόχο την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, της πολιτικής εξουσίας.

Οι λαοί δεν μπορεί να σταματήσουν τους πολέμους, αν δε θέσουν τέρμα στη διακυβέρνηση των χωρών τους από τις δυνάμεις που υπηρετούν τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο.

Οι λαοί δεν μπορεί να σταματήσουν τους πολέμους, αν δεν κατακτήσουν μια λαϊκή εξουσία. Μόνο τότε αυτό που θα θέλουν οι λαοί θα εκφράζεται και στο επίπεδο των κρατών και στις διεθνείς σχέσεις.

Το φιλειρηνικό αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να γίνει κίνημα αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός ευρύτερου κινήματος για αλλαγή της εξουσίας.

Η πρόταση για τον "πολυπολικό" κόσμο είναι πρόταση που ενισχύει την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ αντιτάσσουν την ύπαρξη περισσότερων ιμπεριαλιστικών πόλων που θα διασφαλίζουν ισορροπία μεταξύ τους.

Πολλοί πόλοι, αλλά με την ίδια πολιτική.

Λένε ψέματα ή έχουν αυταπάτη ότι η ύπαρξη πολλών πόλων καταργεί την αντίθεση και τον πόλεμο.

Ενότητα στον ιμπεριαλιστικό κόσμο δεν πρόκειται να υπάρξει. Η όποια ισορροπία θα ετοιμάζει τη νέα φάση της οξυμένης διαμάχης και του επόμενου πολέμου».

«Πώς θα καταφέρουμε», σημείωσε η Αλ. Παπαρήγα, «η Ελλάδα να μη μετέχει σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να περάσει η Ελλάδα στο μέτωπο της ειρήνης; Να σέβεται το δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει για το ποιο δρόμο εξέλιξης θα ακολουθήσει, σε ποιο κοινωνικό οικονομικό σύστημα θα ζει; Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν στο εσωτερικό δεν πάρει την υπόθεση στα χέρια του ο ίδιος ο λαός. Κανένα κράτος δεν μπορεί να σεβαστεί έναν άλλο λαό, όταν στο εσωτερικό εκμεταλλεύεται και καταπιέζει το δικό του λαό.

Οσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια κομμάτων όπως είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, τα δεινά θα είναι παρόντα. Θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο.

Αρα το ζήτημα είναι αντίσταση, αντεπίθεση, πάλη για τη λαϊκή εξουσία. Αυτόν το δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε. Ανάλογο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν και οι άλλοι λαοί, και θα τον ακολουθήσουν.

Γιατί δεν κυβερνούν μόνο αυτά τα κόμματα, αλλά γιατί μέσω των κομμάτων κυβερνούν τα μονοπώλια, το μεγάλο κεφάλαιο.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ακολουθούν μια πολιτική που φέρνει την Ελλάδα αντιμέτωπη με άλλους λαούς.

Είναι ταυτόχρονα άκρως επικίνδυνα κόμματα για την ίδια τη χώρα, γιατί με την πολιτική της δέσμευσης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με την πολιτική συμμετοχής στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, προκαλούν κινδύνους και στην ίδια την Ελλάδα.

Χρόνια τώρα προσπαθούν να μας πούνε ότι είναι εθνικό συμφέρον να υπηρετούμε την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων για να αντιμετωπίσουμε εθνικά ζητήματα.

Τι έφερε όμως η πολιτική κατευνασμού και συμμόρφωσης με τον ιμπεριαλισμό;

Πριν λίγα χρόνια μόνο η Τουρκία αμφισβητούσε τα ελληνικά σύνορα στο Αιγαίο, σήμερα τα αμφισβητεί επισήμως και η ίδια η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Γι' αυτό παραπέμπουν τα ελληνικά σύνορα στο Δικαστήριο της Χάγης.

Ισχυρίζονται ότι αυτός είναι ο δρόμος, δηλαδή ο δικός τους δρόμος για να λυθεί το Κυπριακό. Που κατέληξε σήμερα σε ένα σχέδιο διχοτόμησης.

Με την ευκαιρία, θέλω να υπογραμμίσω πόσο υποκριτικός είναι ο ΣΥΝ και βεβαίως το ΠΑΣΟΚ, που τάχα δεν ξέρουν γιατί καταψηφίσαμε την εισδοχή της Κύπρου και των άλλων 9 χωρών. Για τον ίδιο λόγο που καταψηφίσαμε και την εισδοχή της Ελλάδας.

Η πείρα ολόκληρου του 20ού αιώνα έδειξε ότι όποια χώρα ακολούθησε το ρεαλισμό της συμμετοχής στην ιμπεριαλιστική τάξη, γιατί τάχα ήταν μικρή και αδύναμη, τελικά πέρασε στο μάτι του κυκλώνα. Δε γλίτωσε ούτε τον πόλεμο, ούτε τα βάσανα.

Το Ιράκ με την πολιτική αφοπλισμού που δέχτηκε βρέθηκε αφοπλισμένο μπροστά στον εχθρό.

Τι απέγινε το Οσλο; Αξιοποιήθηκε από το Ισραήλ. Σήμερα το Παλαιστινιακό βρίσκεται στο χειρότερο σημείο. Ετοιμάζονται για τη δημιουργία ενός αδύναμου κράτους με περιορισμένη ανεξαρτησία μέσα σε ένα ισραηλινό γκέτο.

Εχει σημασία να δούμε πού πάνε τα πράγματα. Ποιες είναι οι ιμπεριαλιστικές επιλογές και ανάλογα ο ελληνικός λαός να κάνει την επιλογή του.

Σήμερα είναι φανερό ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να απαλλαγεί από την κρίση. Μπορεί να την ξεπερνάει, αλλά για προσωρινά. Και όταν περνάει ξανά στην άνοδο, αυτή γίνεται από κατώτερο σημείο. Και προπάντων γίνεται στις πλάτες των εργαζομένων.

Οι επιλογές της ΕΕ σήμερα αποτελούν ένα νέο, δεύτερο κύμα ανατροπών, θα αποτελειώσουν με ό,τι κατακτήσεις υπήρξαν.

Η ύφεση και η κρίση, σε συνδυασμό με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις φέρνουν νέους τοπικούς πολέμους.

Οι νέοι πόλεμοι θα φέρουν τους λαούς μπροστά σε γενικευμένες πολεμικές συρράξεις.

Αφού ο ιμπεριαλισμός αποφασίζει, πρέπει και οι λαοί να αποφασίσουν, έτσι και αλλιώς με τη συμμόρφωση δεν πρόκειται να γλιτώσουν».