Οσο αξιόπιστη είναι η δέσμευση του Κ. Σημίτη, για τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ, άλλο τόσο είναι και αυτή των υποσχέσεων, για τις αυξήσεις - ψίχουλα στις συντάξεις, στους μισθούς, στα ποσοστά στην Παιδεία, την Υγεία κλπ., κλπ. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο, ότι ακόμη κι αυτές οι πενταροδεκάρες - μπροστά στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες και τον παραγόμενο από τους εργαζόμενους πλούτο - αναφέρονται στο 2008.

Δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο, με όσα εξάγγειλε ο Κ. Σημίτης και αφορούν την παραπέρα ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου. Η πολύ μεγαλύτερη επέκταση της μερικής απασχόλησης (κάτω και από 4 ώρες ημερησίως), η μερική ασφάλιση (ακόμη και με την ώρα) και η μερική (;!) σύνταξη, η μείωση του λεγομένου μη μισθολογικού κόστους κατά 15% (ετήσιο όφελος για τη μεγάλη εργοδοσία, πάνω από 700 εκατ. ευρώ), οι ακόμη μεγαλύτερες επιδοτήσεις προς τις μεγάλες επιχειρήσεις, η ένταση του ξεπουλήματος των δημοσίων επιχειρήσεων, η παραπέρα «απελευθέρωση» των αγορών (ανάμεσά τους και του ωραρίου των καταστημάτων) κλπ., κλπ., θα μπουν για εφαρμογή στο άμεσο προσεχές διάστημα, είτε πριν τις εκλογές, είτε αμέσως μετά, ενώ το εξαγγελθέν, ακόμη περισσότερο αντιλαϊκό και φιλομονοπωλιακό φορολογικό σύστημα θα ισχύσει από 1η Γενάρη 2005.

Με άλλα λόγια, δηλαδή, ο Κ. Σημίτης μοίρασε προεκλογικές υποσχέσεις σε διαστάσεις ψίχουλων στο λαό, από τη μια (τα οποία θα πάρει πολλαπλάσια πίσω με το άλλο χέρι και, μάλιστα, πριν το 2008) και δεσμεύτηκε συγκεκριμένα, για την άμεση εφαρμογή μέτρων ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου, από την άλλη. Αυτή είναι η διαβόητη «χάρτα σύγκλισης».