Στιγμιότυπα | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Στιγμιότυπα

Στιγμιότυπα της καθημερινής τρέλας που συνωστίζεται στους βρωμερούς δρόμους μιας ασθμαίνουσας ξεχειλισμένης και ξιπασμένης πόλης, εντοιχισμένης στα περιοριστικά όρια, που της δημιουργούν τα δημόσια εργοτάξια. Δυο πόδια σ' ένα παπούτσι. Χιλιάδες αυτοκίνητα σε στενά αδιέξοδα, μποτιλιαρίσματα, κόρνες, καραμπόλες, τροχαία, ασθενοφόρα που δε φτάνουν ποτέ, ερυθρόλευκα συρματοπλέγματα, σκαμμένοι δρόμοι.

Τόση απαξίωση! Η Ομόνοια ένα αχούρι, ένα ακατέργαστο, ατέλειωτο γιαπί. Το Σύνταγμα, μόλις τελείωσε ο καλλωπισμός του και η καινούρια του αισθητική θα ξανασκεφθεί για ν' αρχίσει από την αρχή. Σε δουλιά να βρισκόμαστε.

Οι σταθμοί των τρένων. Να είσαι στον Ταύρο, να θέλεις να πας Κηφισιά και να 'σαι αναγκασμένος να κατέβεις στο Φάληρο, ν' ανέβεις στο Μαρούσι κι από κει να πάρεις το λεωφορείο για την Κηφισιά.

Τι αθλιότητα κι αυτή, τι ξεφτίλα! Να συνωστίζεται και να μαλλιοτραβιέται ο κόσμος στις ουρές των Δημοτικών Ταμείων, να πληρώσει κάποιες κλήσεις, κάποιας παράνομης στάθμευσης που δεν έγινε ποτέ, ή έγινε πριν από 15 χρόνια ή έγινε από ιδιοκτήτη άλλου αυτοκινήτου που την έχει πληρώσει, αλλά και που κάποτε χαρίστηκαν και τώρα τρέχα γύρευε, τα ξαναθυμήθηκαν και σου βάζουν το χαλκά στη μύτη και το πιστόλι στον κρόταφο, να πληρώσεις μια συγκεκριμένη ημερομηνία, για να αποφύγεις το πρόστιμο.

Ασφυξία. Θλιβερό φθινόπωρο κι ακόμα δεν πιάσανε οι βροχές. Το προφίλ και το αμφάς, το ίματζ και η εικόνα, ο ρυθμός και η ανάσα της πόλης σ' ένα κοκτέιλ νεφρικής ανεπάρκειας από αιθάλη, αιθαλομίχλη, διοξείδιο του άνθρακος και άζωτον που καταπίνουμε σε αποχαυνωτικές δόσεις. Η χαρτογράφηση, η χαλκογραφία και η αξονική τομογραφία μια «ισχυρής Ελλάδας» που παραπαίει κι ανάλογα με την περίπτωση γίνεται «αυτή είναι η Ελλάδα, με το τσιρότο τη γάζα και τα δεκανίκια. Αυτή είναι η Ελλάδα και μη χειρότερα να λέμε».

Ανιστόρητες μεταλλάξεις από πρωθυπουργικά χείλια.

Αρχισε η αντίστροφη μέτρηση των Ολυμπιακών Αγώνων και η ζωή στην πόλη έχει γίνει αγχώδης σκληρή, βάναυση και ανυπόφορη. Στους δρόμους πληθαίνουν οι ζητιάνοι. Στα νεκροταφεία, στις εκκλησίες, στο τρένο, στα φανάρια, υποχρεώνεσαι ν' ακούσεις δεκάδες δακρύβρεχτες και πονεμένες ιστορίες - όσες δεν περνάνε από το «Μπορώ» της Δρούζα. Στα σκοτεινά σοκάκια της Βάθης, πληθαίνουν οι ναρκομανείς και οι ρακοσυλλέκτες.

Πίσω από το λούστρο, πίσω από τη φτιασιδωμένη πόλη, υπάρχει η ακρίβεια, η φτώχεια, η ανεργία, η κοινωνική εγκατάλειψη. Υπάρχει η αξιοπρέπεια που δεν επιτρέπει σε πολλούς να δείχνουν τη φτώχεια τους και την κακομοιριά τους. Υπάρχει αγεφύρωτη η ταξική διαφορά και η ανισότητα.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ