Θέτουμε έτσι το ζήτημα, όχι γιατί παραγνωρίζουμε τις τεράστιες ευθύνες των ηγεσιών, ιδιαίτερα των μεγάλων και πλούσιων χωρών, αλλά γιατί η ουσιαστική και προς όφελος των λαών αντιμετώπιση του προβλήματος του νερού δε συμβαδίζει με τις πολιτικές και λογικές του ιμπεριαλισμού. Απόδειξη, γι' αυτό και όσα έγιναν στη Διεθνή Διάσκεψη της Χάγης.

Προτάσεις και μέτρα, επιστημονικά τεκμηριωμένες, ειπώθηκαν πολλές και διάφορες στη Διάσκεψη. Η υλοποίηση, όμως, αρκετών απ' αυτές προϋποθέτει έναν περιορισμό -στον ένα ή άλλο βαθμό- της ασύδοτης δράσης των πολυεθνικών μεγάλων επιχειρήσεων και -εκτός αυτού- απαιτεί κι ένα σημαντικό κόστος, που υπολογίζεται γύρω στα 180 δισεκ. δολάρια. Οι κυβερνήσεις, λοιπόν, των πλούσιων, καπιταλιστικών χωρών δεν έδειξαν την παραμικρή διάθεση να συνεισφέρουν και στο ένα και στο άλλο. Αντίθετα, ακόμη και η Παγκόσμια Επιτροπή για το Νερό του ΟΗΕ έχει τη γνώμη, πως μόνον ο ιδιωτικός τομέας (οι μεγάλες δηλαδή πολυεθνικές επιχειρήσεις και μονοπώλια) μπορεί να κάνει επενδύσεις τέτοιου ύψους. Γνώμη, η οποία συνάντησε αρκετές αντιδράσεις -από τις φτωχές χώρες και εκπροσώπους περιβαλλοντικών και μη κυβερνητικών οργανώσεων- ως άποψη, που όχι μόνο δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα, αλλά θα οδηγήσει και στην ιδιωτικοποίηση του νερού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

.