Με την υπεροψία που του εξασφαλίζει η σκανδαλώδης στήριξη των «ανεξάρτητων» Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, κυρίως των ραδιοτηλεοπτικών, ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης υποστήριξε χτες, σε συνέντευξη Τύπου στο Ζάππειο, πως «η εξωτερική μας πολιτική, η πολιτική που ακολουθήσαμε στην τετραετία που πέρασε, έχει δικαιωθεί»!

Ο πρωθυπουργός, παρουσιάζοντας το «δεκάλογο» της «εξωτερικής πολιτικής στη νέα τετραετία», μίλησε «ξεχνώντας» πως κάποιες από τις επιλογές της κυβέρνησης, όχι μόνο αποδοκιμάστηκαν «ηθικά» από τη μεγαλύτερη μερίδα του ελληνικού λαού, αλλά δημιούργησαν και σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος. Μάλλον, όπως φαίνεται να πιστεύει ο πρωθυπουργός, η «δικαίωση» δεν εξαρτάται από το λαό, αλλά από το βαθμό προσαρμογής της στα κέντρα αποφάσεων των ισχυρών. Από αυτούς πράγματι έχει εισπράξει αρκετά «μπράβο».

Ο Κ. Σημίτης, πριν παρουσιάσει το «πρόγραμμα των δέκα κεντρικών στόχων», θέλησε να μιλήσει για τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησής του στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής την τελευταία τετραετία: «Κορυφαία στιγμή της εξωτερικής μας πολιτικής, είπε, υπήρξε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ελσίνκι, γιατί απελευθερώσαμε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ από οποιαδήποτε προϋπόθεση προηγούμενης επίλυσης του κυπριακού προβλήματος». Ενα δεύτερο «επίτευγμα» του Ελσίνκι, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, είναι ότι «θέσαμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σ' ένα νέο πεδίο, σε ένα νέο πλαίσιο, το πλαίσιο της ΕΕ, που ορίζεται από τις πάγιες αρχές του ΔΔ. Υποβάλαμε την Τουρκία, κατέληξε, σε μια συστηματική διαδικασία εκδημοκρατισμού και σεβασμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων και αρχών του Διεθνούς Δικαίου».

Βέβαια, τα όσα υποστήριξε ο πρωθυπουργός της χώρας για το Ελσίνκι, είναι απλώς η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή, δύσκολα ακούγεται από τα «πλουραλιστικά» ΜΜΕ. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι, ότι η πορεία της Κύπρου στην ΕΕ, όπως γνωρίζει φυσικά και ο πρωθυπουργός, δεν έχει εξασφαλιστεί. Τουλάχιστον, δεν έχει εξασφαλιστεί η ένταξη ολόκληρης της Κύπρου στην ΕΕ, γεγονός που, όπως λένε οι γνωρίζοντες, δρομολογεί διχοτομικές λύσεις. Οσο για την τοποθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο πεδίο της ΕΕ, που θεωρεί «επίτευγμα» ο πρωθυπουργός, η αλήθεια είναι πως η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε ένα πλαίσιο για να εξελιχθεί ένας εφ' όλης της ύλης ελληνοτουρκικός διάλογος. Οπως αναφέρει η 4η παράγραφος των Συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι, η ΕΕ «παροτρύνει την Τουρκία, να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων, διαφορετικά, θα πρέπει να φέρουν τη διαφορά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου». Τι θα πράξει, άραγε, όταν, μετά τις εκλογές, η Αγκυρα ζητήσει, σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ, να αρχίσει η προσπάθεια για την επίλυση των συνοριακών εκκρεμοτήτων, που θεωρεί ότι έχει με την Ελλάδα;

Ο πρωθυπουργός, σε άλλο σημείο του «απολογισμού» του, είχε το θράσος να μιλήσει «για τη συνετή διαχείριση» από την πλευρά της κυβέρνησής του, «της κρίσης του Κοσσόβου (...). Δεν αποξενωθήκαμε, είπε, ούτε από τους συμμάχους μας ούτε από τους φίλους μας στην περιοχή». Και για τους συμμάχους μας, δεν τίθεται λόγος, αλλά για τους φίλους μας στην περιοχή, μάλλον ο πρωθυπουργός δε συμπεριλαμβάνει τη Γιουγκοσλαβία, η οποία δεν μπορεί παρά να έχει σοβαρά παράπονα για την υπογραφή του Κ. Σημίτη στη ΝΑΤΟική απόφαση για τους βομβαρδισμούς, για τις «διευκολύνσεις» που παρέχει στα ΝΑΤΟικά στρατεύματα και για τη συμμετοχή της στο στρατό κατοχής που βρίσκεται σε σερβικό έδαφος, στο Κόσσοβο. Στο σημείο αυτό, αξίζει να υπογραμμιστεί η υπεροψία του πρωθυπουργού, καθώς με την πολιτική που ακολούθησε το ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία με την ελληνική υπογραφή, διαφωνεί το 98% του ελληνικού λαού!

Σε ό,τι αφορά την υπόθεση Οτσαλάν, που και γι' αυτήν ο πρωθυπουργός αισθάνεται δικαιωμένος, θέλει μάλλον να ξεχάσει ότι, μόλις δύο μήνες πριν «παραδοθεί» ο Κούρδος ηγέτης στην Τουρκία και διαμορφωθεί η «θέση» της κυβέρνησης πως «δεν πρέπει να μετατραπεί το Κουρδικό σε ελληνοτουρκικό πρόβλημα», εκατό βουλευτές του ΠΑΣΟΚ υπέγραφαν πρόσκληση προς τον ηγέτη του ΡΚΚ να έρθει στην Ελλάδα, να του δοθεί άσυλο, «ως ελάχιστος φόρος τιμής στον αγώνα του κουρδικού λαού». Φαίνεται, μάλλον, πως είτε δεν είχε φτάσει η «γραμμή» από την Ουάσιγκτον, είτε δεν είχε κοινοποιηθεί στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Ως προς το «δεκάλογο» των στόχων της εξωτερικής πολιτικής, που θέτει για την επόμενη τετραετία ο Κ. Σημίτης, δεν μπορεί να διακρίνει κανείς τίποτε καινούριο, πέρα από την «αποφασιστικότητά» του να ολοκληρώσει την «υποχρέωση» για την ελληνοτουρκική προσέγγιση και να εμπλέξει τη χώρα όσο μπορεί περισσότερο στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι που εξελίσσεται στην περιοχή.

Επιγραμματικά, οι δέκα κεντρικοί στόχοι που έθεσε ο Κ. Σημίτης είναι:

• Η ισχυροποίηση του ρόλου της Ελλάδας στην ΕΕ.
• Εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων (Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου σε άρθρο του, σε τεύχος που εκδίδει στις ΗΠΑ ένα ομογενειακό ίδρυμα για θέματα εξωτερικής πολιτικής, αυτές ακριβώς τις μέρες, έγραψε για την «αναθεώρηση» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας)
• Προώθηση της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ.
• Ενίσχυση του περιφερειακού ρόλου της Ελλάδας.
• Διεύρυνση της διεθνούς παρουσίας της Ελλάδας.
• Ισχυροποίηση των δεσμών με την ομογένεια.
• Ενδυνάμωση της αμυντικής ικανότητας.
• Ανάδειξη της πολιτισμικής και οικονομικής διπλωματίας.
• Αξιοποίηση των μη κυβερνητικών οργανώσεων.
• Εκσυγχρονισμός, ενίσχυση των θεσμών της εξωτερικής πολιτικής.