Η «μηχανή» κατασκευής ηγετών του καθεστωτικού «σωλήνα» δουλεύει στο φουλ και είναι σχεδόν βέβαιο ότι στις προσεχείς εκλογές ο λαός θα κληθεί να διαλέξει μεταξύ των «προϊόντων» της, φρέσκων και παλιότερων. Η προίκα, το πολιτικό κεφάλαιο, των νέων ηγετών δεν είναι βέβαια η «αγάπη του λαού» ή η εμπιστοσύνη του στο «πρόγραμμα» και την πολιτική τους, αλλά η αμέριστη υποστήριξη των μεγάλων αφεντικών και των ΜΜΕ, οι προνομιακές σχέσεις κυρίως με την Ουάσιγκτον... Μεταξύ των απαραίτητων «προσόντων», που «πρέπει» να διαθέτουν οι επίδοξοι ηγέτες, περιλαμβάνονται βεβαίως η «αγέρωχη» στάση απέναντι στις λαϊκές ανάγκες, η «δυναμική» αντιμετώπιση των λαϊκών αγώνων, η πυγμή και η παράβλεψη του «πολιτικού κόστους»...

«Απαιτείται», επίσης, και κάποια στοιχειώδης ικανότητα στην εξαπάτηση και παραπλάνηση των λαϊκών μαζών, η κατάλληλη χρήση της διπλής γλώσσας, το πλασάρισμα νέων, πάντα, οραμάτων... Η «κοινή γνώμη» έχει αρχίσει καιρό τώρα να «δουλεύεται» με το παραμύθι ότι ο Γ. Παπανδρέου είναι το «νέο» και η «ελπίδα», απέναντι στο «παλιό» και «χρεοκοπημένο», που εκφράζει ο Κ. Σημίτης! Νομοταγής και νομιμόφρων και των σκληρών «εκσυγχρονιστών» ο ΥΠΕΞ, αίφνης καλεί σε «αυτοκριτική», ακόμα και «αλλαγής πολιτικής», δείχνοντας στον αρχηγό του μια αξιοπρεπή «έξοδο προς τις Βρυξέλλες»!. Αστεία πράγματα. Τη μοναδική ανάγκη που εξυπηρετεί η αλλαγή φρουράς στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι η διατήρηση της εξουσίας και ταυτόχρονα η «ανανέωση» και σταθεροποίηση του δικομματισμού.

Είναι πεντακάθαρο ότι επιχειρούν απεγνωσμένα να αυξήσουν την ικανότητα του δικομματισμού να παγιδεύει τις λαϊκές μάζες, να ενισχύσουν την ένταση των εκβιαστικών διλημμάτων... Αν οι λαϊκές μάζες θέλουν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα, πρέπει να κονιορτοποιήσουν τα σενάρια διαδοχής που οδηγούν στη «βασιλεία» της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής.