«Μα, ποια ελληνική σημαία... ρε γαμώτο; Οι αθλητές μας, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, με Nike, Adidas, Puma. Τα στάδιά μας, από το γκαζόν μέχρι τα υπόγεια, στολισμένα με Κόκα Κόλα. Οι Ολυμπιακές λωρίδες των δικών μας Λεωφόρων μας μόνο για τη Χιουντάι. Οι πλατείες, οι δρόμοι και η σωματική μας ακεραιότητα στη διακριτική ευχέρεια FBI και CIA. Το Αιγαίο μας αεροπλανοφόρο του 6ου στόλου. Το Γουδί μας απαγορευμένη ζώνη των Αμερικανών. Το λιμάνι μας ξέφραγο αμπέλι του "Κουίν Μέρι". Η τηλεοπτική μας εικόνα του "Ιντερνάσιοναλ Σπορτς Μπροντκάστινγκ". Ο υπουργός μας όμηρος της Κοντολίζα Ράις. Ο έκπτωτος μας, σε τιμητική θέση, δίπλα στους εκλεγμένους της Βουλής μας. Το 51% των τηλεοπτικών εισπράξεων στο Ταμείο της ΔΟΕ. Το στομάχι των θεατών μας περιουσία της Μακντόναλντ. Τα φανελάκια, τα καπελάκια, τα σορτσάκια, όλα των ίδιων θεατών μας, αποκλειστικά των πολυεθνικών χορηγών. Α, ξέχασα. Θα μιλάμε, θα περπατάμε και θα πληρώνουμε ελληνικά. Για την εταιρία ρε γαμώτο!» (ο Δημήτρης Δανίκας στα ΝΕΑ)

«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας προσφέρονται για την κατασκευή μύθων: Η μικρή χώρα που διοργανώνει κάτι μεγάλο (...) το επιτυχές αποτέλεσμα που διαψεύδει τις Κασσάνδρες (...) Υπάρχουν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που με την κατάλληλη διαχείριση καλλιεργούν συλλογική έξαψη στη ζαλισμένη από το θόρυβο των ΜΜΕ ελληνική κοινωνία. Οι επιφυλάξεις για το κόστος της διοργάνωσης, η οργή για τους θανάτους από εργατικά ατυχήματα και για τους πρωτοφανείς μηχανισμούς καταστολής διώκονται ως έκφραση μιζέριας και αντιδραστικότητας (η Αγγελική Σπανού στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).