Το «μάλλον» δεν αποτελεί λεπτομέρεια, όταν αυτή απεικονίζει την εικόνα των ΜΜΕ όσον αφορά στην αντιμετώπιση των αλλοδαπών στην Ελλάδα. Μια εικόνα που «διανθίζεται» με εξοργισμένους πολίτες, που καταγγέλλουν τους «κακούς Αλβανούς» που τους κλέβουν και τους «αναγκάζουν να κοιμούνται με μια καραμπίνα στο χέρι». Οταν σε αυτή την εικόνα «προσθέτονται» σε ένα παράθυρο οι Βορίδηδες. Μην σπεύσετε να μας κατηγορήσετε για «αντιδημοκρατική και αντιπλουραλιστική αντίληψη», γιατί «όλες οι απόψεις είναι δεκτές στη δημοκρατία». Η παρουσία του Βορίδη, συνήθως με την ιδιότητα του δικηγόρου και όχι του προέδρου του εθνικιστικού κόμματός του, είναι συχνότερη απ' την παρουσία κοινοβουλευτικών κομμάτων! Προβάλλεται ως ένας πολίτης με «ιδιαίτερες απόψεις» και μάλιστα ο παρουσιαστής συνήθως «εξοργίζεται» μαζί του και του επιτίθεται για εθνικιστικές θέσεις. Εάν αυτό είναι πλουραλισμός τότε εμείς δεν είμαστε...

Λίγες μέρες πριν, δεν ακούγαμε «για την ελληνική ψυχή», «για τους Ελληνες που καταφέρνουν τα πάντα», «που είναι γεννημένοι νικητές» και άλλα τέτοια; Δεν τα 'λεγαν μόνο Χρυσαυγίτες, αλλά και «επιφανείς προσωπικότητες της χώρας». Δεν είπε κανείς να μην πανηγυρίσουμε τα ολυμπιακά μετάλλια της Ελλάδας και να χαρούμε γι' αυτά. Ολοι το κάναμε. Από εκεί και πέρα όμως το «μαγικό ραβδάκι της ελληνικής ανωτερότητας» είναι το ξεκίνημα για εθνικιστικές κατευθύνσεις. Οταν, μάλιστα, αυτά λέγονται από «επίσημα χείλη», δημόσια, αποτελούν απόψεις που προβάλλονται στην κοινωνία ως αποδεκτές. Και πάλι θα προλάβουμε τους «υπέρμαχους» «του πλουραλισμού και της ανοιχτής κοινωνίας» και θα προσθέσουμε πως τα δημόσια πρόσωπα έχουν ευθύνες για τα λεγόμενά τους στα ΜΜΕ, γιατί έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία. Δεν είναι κουβέντες ενός «ελληνάρα» στο σαλόνι ενός σπιτιού για το «πότε έμαθαν μπάλα οι Αλβανοί».

Αυτοί τη δουλιά τους κάνουν, το θέμα είναι εμείς να μην έχουμε καμία αυταπάτη πως το «αυγό του φιδιού» υπάρχει μόνο στη Χρυσή Αυγή ή σε άλλες φασιστικές οργανώσεις. Το «αυγό του φιδιού» υπάρχει στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και το φίδι βγαίνει όταν το χρειάζεται και με όποια μορφή χρειάζεται. Η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει του λόγου το αληθές...