Για το Φεστιβάλ που δε θα «ξεστήσουμε»... | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Για το Φεστιβάλ που δε θα «ξεστήσουμε»...

Φέτος έγιναν τριάντα, τριάντα Φεστιβάλ ΚΝΕ -«Οδηγητή». Δεν είναι πολλά, θα 'ρθουν κι άλλα. Θα 'ρθουν κι άλλα, μέχρι να γίνει ο κόσμος ένα Φεστιβάλ, ένας κόσμος στα χέρια μας, ένας κόσμος που θα χτίσουμε με τα χέρια μας. Θα χτίζουμε συνέχεια, θα μεγαλώνει, θα δυναμώνει. Κάθε Φεστιβάλ ελπίδα για το μέλλον. Νέα πρόσωπα, νέοι σύντροφοι, νέες συντρόφισσες. Και οι νέοι γίνονται «παλιοί» και μένουν νέοι. Ανθρωποι απλοί, ξεκάθαροι, ζεστοί, άνθρωποι, που «δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό».

Εχουμε δρόμο ακόμα και το ξέρουμε. Ο δρόμος θα είναι μακρύς, δύσκολος και με πολλούς, που θα μας βάλουν τρικλοποδιές. Ακόμα κι αν πέσουμε, θα ξανασηκωθούμε. Και λάθη θα γίνουν και θα τα διορθώσουμε. Και το Φεστιβάλ μας, άλλωστε, έχει αδυναμίες, μα τις παλεύουμε. Του χρόνου θα είναι ακόμα καλύτερο. Εχει τη δύναμη να 'ναι καλύτερο, γιατί είναι στο χέρι μας. Εχουμε τη μαγιά, έχουμε τα χέρια μας, θα 'χουμε κι άλλα χέρια. Εχουμε αντοχές, θα αποκτήσουμε περισσότερες. Εχουμε ιδέες, θα τις κάνουμε πράξη.

Η κόκκινη πολιτεία που ανοίγει κάθε χρόνο τις πύλες είναι ένα μήνυμα, μήνυμα ελπίδας και προοπτικής. Πριν ανοίξει τις πύλες του, εμείς το συνθέτουμε, κομμάτι - κομμάτι, πλαίσιο - πλαίσιο, εμείς το στήνουμε, εμείς το βάφουμε. Και το χρώμα του είναι κόκκινο σαν το αίμα χιλιάδων ηρώων κομμουνιστών, κόκκινο σαν τις σημαίες μας. Δένουμε τις κατασκευές μας γερά, να είναι στέρεες. Ετσι παλεύουμε και καθημερινά. Κουβαλάμε βαριά ευθύνη και στήνουμε τον αγώνα μας με γερά θεμέλια. Βάφουμε τον κόσμο κόκκινο με μπογιά που δεν ξεβάφει...

Ολοι μαζί. Κάθε μέρα, όλοι μαζί παλεύουμε, με πλάνα, με σχέδια, οργανωμένα, έτσι όπως χτίζουμε το Φεστιβάλ μας. Εχουμε επιτυχίες, απογοητεύσεις, γέλια, κλάματα. Ζούμε. Παλεύουμε. Εχουμε ανθρώπους. Φωτεινά παραδείγματα. Κομμουνιστές. Τους βρίσκουμε στις αφίσες μας, στα βιβλία μας. Τους έχουμε στην καρδιά μας, πάντα δίπλα μας.

Μέρα με τη μέρα γινόμαστε περισσότεροι, μα δε φτάνουμε, χρειάζονται κι άλλοι. Κανέναν δε χαρίζουμε. Οι εχθροί μπορεί να είναι ισχυροί, αλλά είναι λίγοι. Οι υπόλοιποι, οι άνθρωποι του μοχθου, οι νέοι και οι νέες, μπορούν να γίνουν δικοί μας, σύντροφοί μας. Οι εχθροί είναι ισχυροί, μα δε θα λυγίσουμε, γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, γιατί είμαστε πιο δυνατοί απ' αυτούς.

Παλεύουμε για τον κόσμο ολάκερο, για μας. Αυτό το «για μας» πρέπει να γιγαντώσει, να πλημμυρίσει ανθρώπους. Να σηκώσουμε τα χέρια μας και οι γροθιές μας να ενωθούν σε μια μεγάλη και ανίκητη γροθιά, που θα δυναμώνει και θα ενώνεται και μ' άλλα χέρια και μ' άλλες καρδιές. Για το «Φεστιβάλ», που δε θα «ξεστήσουμε»...

Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ