Το δρόμο της επιθετικής υποτέλειας απέναντι στις ΗΠΑ έδειξε ο Κ. Μητσοτάκης ως διέξοδο στα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής, μη διστάζοντας να στραφεί και κατά του ελληνικού λαού, επικρίνοντας τον αντιαμερικανισμό που επικρατεί.

«Δεν έχουμε περιθώρια για νταηλίκια», συνόψισε τη λογική της υποταγής στα αφεντικά της «νέας τάξης», καλώντας σε στοίχιση πίσω από τις ΗΠΑ και τον Μπους και μάλιστα στη βάση του δόγματος του Αμερικανού Προέδρου «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας»! Η Αμερική, συμπλήρωσε, έχει ξεκαθαρίσει τη θέση της: Κάνει πόλεμο και αναγνωρίζει μόνο εχθρούς ή φίλους. Στο πλαίσιο αυτό, θεώρησε σοβαρό εμπόδιο τον αντιαμερικανισμό «που παίρνει χυδαίες διαστάσεις» και την «εχθρότητα που επηρεάζει τους Αμερικανούς». Διαπίστωσε, μάλιστα, ότι «έχουμε πρόβλημα πλέον σχέσεων με τις ΗΠΑ», επικαλούμενος προς τούτο την πρόσφατη αναβολή της επίσκεψης του Κ. Πάουελ.

Ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ άδραξε την ευκαιρία, ενόψει της αυριανής επίσκεψης του Κ. Καραμανλή στη Λευκωσία, προκειμένου να εξαπολύσει μια ιταμή και άθλια προσωπική επίθεση στον Κύπριο Τ. Παπαδόπουλο, υποδεικνύοντας, έμμεσα πλην σαφώς, στον Ελληνα πρωθυπουργό να τον «συνετίσει». «Ο πρόεδρος, είπε αναφερόμενος στον Τ. Παπαδόπουλο, έχει ξεφύγει από κάθε όριο», γιατί, όπως είπε, κατηγορεί τις ΗΠΑ και τον ΟΗΕ και «κινδυνεύει να μας παρασύρει σε περιπέτειες»(!). Γενικότερα, για το Κυπριακό, είπε ότι ο κίνδυνος δεν είναι η «ντε γιούρε» αναγνώριση του ψευδοκράτους από ΗΠΑ και ΕΕ, αλλά η «ντε φάκτο», επιμένοντας ότι το πρόβλημα θα είχε λυθεί αν εφαρμοζόταν το «σχέδιο Ανάν»!

Σχολιάζοντας τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, δήλωσε ότι «δεν είναι μόνο η υφαλοκρηπίδα» το πρόβλημα μεταξύ των δύο χωρών, επικρίνοντας τον Κ. Σημίτη, που δεν αποκάλυψε το περιεχόμενο των συνομιλιών που έκανε. Παράλληλα, τόνισε ότι «έχουμε κάθε συμφέρον να ενισχύσουμε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Τουρκίας», ζητώντας όμως, ταυτόχρονα, να αξιοποιηθεί η διαδικασία της ένταξης για να προωθηθούν οι ελληνοτουρκικές «διαφορές».

Αναφερόμενος στο «Μακεδονικό», δικαιολόγησε περίπου τη μονομερή αναγνώριση από τις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για «μοιραία κατάληξη μιας εσφαλμένης πορείας», ενώ προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να εμφανίσει δικαιωμένη την πολιτική που άσκησε ο ίδιος. Δεν παρέλειψε, βέβαια, να υποδείξει «τι πρέπει να γίνει»: Πρώτον, να συγκληθεί το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, ώστε να αποδεσμευτεί από τον όρο που είχε θέσει το προηγούμενο συμβούλιο (σ.σ. με τη συμμετοχή του...) ότι δε γίνεται αποδεκτή ονομασία με τον όρο «Μακεδονία». Πρότεινε, επίσης, να παλέψουμε μια μεικτή ονομασία, αν και παραδέχτηκε ότι είναι δύσκολο να το πετύχουμε. Δεύτερον, να υποβαθμιστεί η σημασία του «Σκοπιανού» στις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής. «Δεν κινδυνεύουμε από αυτό το κρατίδιο», διαπίστωσε, δείχνοντας το δρόμο της «δορυφοροποίησής του» μέσω της οικονομικής διείσδυσης.

Επανέλαβε την εκτίμησή του ότι στα Βαλκάνια «το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα είναι ο αλβανικός εθνικισμός και μεγαλοϊδεατισμός», «παραβλέποντας», όμως, τη στήριξη των ΗΠΑ στα σχέδια αυτά.