Η γιαγιά Μαρία στα 107 χρόνια της ζωής της, ζητούσε κάθε πρωί να της φέρουν το «Ριζοσπάστη», τον οποίο διάβαζε με ένα μεγεθυντικό φακό ως την τελευταία αράδα. Μετά τέντωνε γροθιά το χέρι της, καλημερίζοντας την οικογένεια.

Η γιαγιά, αμετανόητη κομμουνίστρια, κατάφερε να αναστήσει, μέσα σε φοβερές συνθήκες πείνας και καταδιώξεων, δεκατρία (13) παιδιά, που μαζί με τη μάνα μπήκαν στο δρόμο του αγώνα. Ο άντρας της κόρης της χωνόταν στις «ποντικότρυπες» των ορυχείων του Λαυρίου για να βγάλει κάτω από άθλιες συνθήκες τα κατάλοιπα του παλιού μεταλλεύματος της γαλλικής εταιρίας.

Φοβερές συνθήκες καθώς οι σκλάβοι του ορυχείου, εκεί που δούλευαν, εκεί έγερναν να κοιμηθούν, μετά από 14 ώρες δουλιάς, σε μερικά μαδέρια-κουκέτες. Μαζί τους πολλές φορές και παιδάκια των 14, 15 χρόνων τρύπωναν στις στενές ποντικότρυπες του ορυχείου όπου δε χωρούσαν οι μεγάλοι.

Ο άντρας της τυφλοπόντικας μεταλλωρύχος, η μεγάλη της κόρη παντρεμένη με παιδιά, μάτωνε τα χέρια της δουλεύοντας σ' ένα πρωτόγονο υφαντουργείο, όπου η ...παραγωγικότητα μετριόταν με την ταχύτητα που έτρεχε η κλωστή.

Ο ένας της γιος, ο Προκόπης Κατσούλης, κρεμάστηκε μαζί με τους άλλους αγωνιστές στο Πικέρμι, όπου κάθε χρόνο οι μαραθωνοδρόμοι αποθέτουν λίγα λουλούδια. Δυο άλλα της παιδιά βασανίστηκαν στο Μακρονήσι.

Ολοι τους τίμιοι αγωνιστές-κομμουνιστές που ανταποκρίθηκαν στο χρέος από την εποχή της Εθνικής Αντίστασης ως σήμερα. Η γιαγιά των 107 χρόνων ήθελε να δώσει συνέντευξη στο «Ριζοσπάστη». Δεν πρόφτασε. Η οικογένεια - παιδιά και εγγόνια - συνεχίζει.