Υπάρχουν, για ορισμένους, πολλές «πρωτομαγιές». Εκείνες που γιορτάζονται δήθεν, με ανέμελες διαδρομές στους ανθισμένους αγρούς της άνοιξης. Εκείνες που αρχίζουν και τελειώνουν με ανέξοδα συνθήματα για μια κοινωνία «δικαιοσύνης», «συνοχής» και «αλληλεγγύης», λες κι όλα αυτά προσφέρονται απλόχερα κι αρκεί να απλώσεις το χέρι για να τα έχεις, λες και είμαστε όλοι «αδέλφια» και δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενοι. Υπάρχουν και κάποιες «πρωτομαγιές» της δήθεν αντίστασης, που τα λόγια είναι μεγάλα, αλλά οι πράξεις μικρές, προσαρμοσμένες τελικά σε κάποιο αυθαίρετο «ρεαλισμό». Αυτή την Κυριακή, όμως, μια Πρωτομαγιά γιορτάζεται στην Αθήνα και σε πολλές ακόμη πόλεις της χώρας. Η Εργατική Πρωτομαγιά, του ταξικού, ανυποχώρητου αγώνα. Η Πρωτομαγιά της αντίστασης ενάντια στους μονοδρόμους των μονοπωλίων, των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων από το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους του.

Το προσκλητήριο του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου ήρθε στην ώρα του, για να «μιλήσει» σε κάθε εργάτη, υπάλληλο, άνεργο, νέο και συνταξιούχο. Για να τους καλέσει να πορευτούν στο μόνο δρόμο που έχει ο εργάτης, για να αντισταθεί στην αδικία, να πολεμήσει την εκμετάλλευση, να διεκδικήσει λίγο περισσότερη από την ανθρωπιά που εξαρχής του ανήκει: Στο δρόμο του αγώνα. Το κάλεσμα αυτό δεν περιορίζεται, βεβαίως, σε μια μέρα. Είναι διαρκές, γιατί διαρκής είναι και η επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων και όλου του λαού. Το βασικό κίνητρο δεν αλλάζει, παραμένει το ίδιο όπως πριν 100 και πριν 50 χρόνια. Η επίτευξη του κέρδους, η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Σήμερα, η επιδίωξη εξυπηρέτησης αυτών των συμφερόντων, οδηγεί την κυβέρνηση σε μια επίθεση εφ' όλης της ύλης στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Οι ασφαλιστικές κατακτήσεις αποτελούν «κόκκινο πανί» και προωθείται η επιβολή ενός συστήματος, που θα πλήττει καθοριστικά τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους. Οι εργασιακές σχέσεις, όπως διαμορφώθηκαν μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες είναι ένας ακόμη στόχος. Το 8ωρο, αυτό το σύμβολο της αντίστασης της εργατικής τάξης στο πέρασμα των χρόνων, πολεμιέται σκληρά, για να μπει πλέον στη θέση του η «ελαστικότητα», η αυθαιρεσία του εργοδότη.

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα ακόμη, το κάλεσμα του ΠΑΜΕ για έναν ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, αποκτά μεγαλύτερη σημασία. Η ανάγκη αναζωογόνησης των συνδικάτων, προβάλλει επιτακτικά, καθώς η γραμμή της συναίνεσης και της υποταγής δεν μπορεί να γίνει άλλο αποδεκτή. Η ανατροπή των κυβερνητικών σχεδίων πρέπει να μπει μπροστά, χωρίς καμία καθυστέρηση. Οι εργαζόμενοι καλούνται να συσπειρωθούν, για να αντιμετωπίσουν εξελίξεις, που σκοπό έχουν να τους πάνε πολλά χρόνια πίσω. Ο εργασιακός μεσαίωνας δεν είναι μια αόριστη θεωρία, γίνεται πράξη καθημερινά μέσα από μεγάλες και μικρότερες καταστρατηγήσεις. Ετσι και η αντίδραση των εργαζομένων δεν μπορεί να είναι αντικείμενο συζήτησης και διαπραγμάτευσης. Πρέπει να εκφραστεί, μαχητικά, ενωτικά, ταξικά και να προσελκύσει και άλλους, εκείνους που επίσης βιώνουν τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής. Τη φτωχή αγροτιά, τους μικρομεσαίους επαγγελματοβιοτέχνες, όλο το λαό. Κι αυτή την Κυριακή, στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης και στις ταξικές συγκεντρώσεις ανά τη χώρα, όλοι έχουν τη θέση τους που τους περιμένει. Με μια κόκκινη σημαία στο χέρι και με σιγουριά στην καρδιά, όλοι μαζί για τον ταξικό γιορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς!