Η πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, η συνεχής και πολύμορφη ενίσχυση των προνομίων, «κινήτρων», κλπ., κλπ., της πλουτοκρατίας, οι αποκρατικοποιήσεις και το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων, η εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, οι αντεργατικές αλλαγές των εργασιακών σχέσεων και, με δυο λόγια, οι κάθε λογής «απελευθερώσεις» και οι αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές αποτελούν ορισμένους βασικούς άξονες των πολιτικών, που εφαρμόζονται, τόσα χρόνια τώρα, είτε είναι κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, είτε είναι η ΝΔ.

Και, όμως, ενώ το προαναφερόμενο είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ενώ, για παράδειγμα, η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη (1990 - '93) πήρε μια σειρά μέτρα (Ασφαλιστικό, αποκρατικοποιήσεις, κλπ.), τα οποία συνέχισαν και επέκτειναν ακόμη παραπέρα οι μετέπειτα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, για να ξανάρθει τώρα ο Κ. Καραμανλής, συνεχίζοντας από κει που σταμάτησε ο Κ. Σημίτης, υπάρχουν μερικοί, οι οποίοι -σώνει και καλά- θέλουν να μας πείσουν ότι υπάρχουν «διαχωριστικές γραμμές» ανάμεσα στους εκπροσώπους του δικομματισμού. Θα συμφωνούσαμε μαζί τους, εάν στις «διαχωριστικές γραμμές» συμπεριλάμβαναν αποκλειστικά και μόνον τις καρέκλες και την κουτάλα της εξουσίας. Αυτές και μόνον είναι οι άξιες λόγου διαφορές μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.