ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΙ ΗΓΕΜΟΝΙΑ: «Εχουμε μείνει πίσω (...) δεν τονίζουμε καθόλου το ζήτημα της ανασύνθεσης (...) η συνομιλία ή οι κοινοί αγώνες με το ΚΚΕ σημαίνει και μια ένταση της ιδεολογικής "διαπάλης" (...) Πιστεύουμε ότι οι ιδέες της ριζοσπαστικής αριστεράς μπορούν να ηγεμονεύσουν και ταυτόχρονα να δημιουργήσουν ένα άλλο ρεύμα πιο πλειοψηφικό στην ελληνική κοινωνία και να υποχρεώσει τα άλλα ρεύματα της αριστεράς αν όχι να υιοθετήσουν, τουλάχιστον να αφουγκραστούν με μεγαλύτερη διορατικότητα και ενάργεια το δικό τους ιδεολογικό πρόσταγμα» (ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΝ Χρ. Παπαδόπουλος στην «ΑΥΓΗ»).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ: «Η επανάσταση, όπως εγώ την κατανοώ, δεν είναι η μεγάλη νύχτα που ανατρέπει την κοινωνία με διάταγμα από το βράδυ στο πρωί. Είναι μια μακρά πορεία, η πορεία του ριζοσπαστικού ρεφορμισμού (...) Το σημαντικό δεν είναι να φτάσεις, αλλά να βαδίζεις προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτή είναι η ρεαλιστική πλευρά του. Αλλά πιστεύει ότι πάντοτε θα είναι δυνατόν να προχωρήσει ψηλότερα. Αυτή είναι η ιδεαλιστική πλευρά του» (απόσπασμα άρθρου του Ζακ Ζενερέ/«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ: «Ο κίνδυνος είναι η αναζήτηση του κοινωνικού συμβιβασμού στο πλαίσιο του ρεφορμισμού να εμφανίζεται ως μια διαδικασία προσαρμογής στους καταναγκασμούς του παγκόσμιου παιχνιδιού, χωρίς οφέλη για τους μισθωτούς. Γι' αυτό χρειάζεται να ξανασκεφτούμε τους όρους του ρεφορμιστικού κοινωνικού συμβιβασμού (...) δεν πρέπει να δώσουμε λάθος μάχες. Αν και η Ευρώπη έτσι όπως είναι δεν ικανοποιεί τους ρεφορμιστές, μόνον στους κόλπους της ο ρεφορμισμός έχει πιθανότητες να επιβιώσει» (ο Ζακί Λαϊντί σε «Liberation»/«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

«ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΝΟΗΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ»: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιπροσωπεύει για την αριστερά τον μόνο τρόπο για να ανακτήσει μια χαμένη δύναμη (...) αν η επίμονη επιδίωξη της ανταγωνιστικότητας προκαλεί υποβάθμιση του περιβάλλοντος και κοινωνική αποδιάρθρωση, τότε ο καπιταλισμός γίνεται ένα εκρηκτικό σύστημα στερούμενο ελέγχου και νοήματος. Χρειάζεται επομένως να τον επαναφέρουμε μέσα στην κοίτη της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και της κοινωνικής συνοχής. Χρειάζεται να του προσδώσουμε νόημα. Αυτός είναι ο ρόλος της μεγάλης πολιτικής» (ο Τζόρτζιο Ρουφόλο σε «La Repubblica»/«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).