Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι «ταπεινά και σεμνά» η κυβέρνηση και πίσω απ' αυτήν το μεγάλο κεφάλαιο θέτουν στην ημερήσια διάταξη και πάλι το Ασφαλιστικό. Οι πρώτες τροχιοδεικτικές βολές εξαπολύθηκαν εναντίον των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων της Εμπορικής Τράπεζας. Ταυτόχρονα, συνολικά οι τραπεζίτες, επιδιώκοντας την αύξηση της κερδοφορίας τους, απαιτούν να ξεφορτωθούν από πάνω τους τα «βάρη» της Κοινωνικής Ασφάλισης. Ενώ με τα προγράμματα «εθελούσιας εξόδου», που συνεχίζονται στις τράπεζες, υπονομεύουν την οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων. Το κυνήγι για τα κέρδη τους βάζει φουρνέλο στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση.

Η κυβέρνηση, αν και εμφανίζεται προς τα έξω να «νίπτει τα χείρας της», στην πράξη στηρίζει τα σχέδια των τραπεζιτών και εκπρόσωποί της εκθειάζουν ανοιχτά την πρόταση της διοίκησης της Εμπορικής. Την ίδια στιγμή, ενώ καμώνεται πως το Ασφαλιστικό «δεν αλλάζει», δεν κρύβει ότι το μεγάλο στοίχημα, που θέτει μπροστά της, είναι η εφαρμογή στην πράξη του αντιασφαλιστικού νόμου Ρέππα (ν. 3029). Και, πιο συγκεκριμένα, η υπαγωγή των ειδικών ταμείων ΔΕΚΟ - Τραπεζών στο ΙΚΑ, καθώς και η ομαδοποίηση των επικουρικών τους ή η ένταξή τους στο επικουρικό του ΙΚΑ. Μόνο που αυτή η πρακτική εφαρμογή συνιστά νέα επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Η ίδια η φιλοσοφία του νόμου, άλλωστε, προϋποθέτει παραπέρα συρρίκνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, μείωση ή απαλλαγή της εργοδοσίας από τις υποχρεώσεις της προς στα Ταμεία αυτά, οι οποίες θα μετακυληθούν στο ΙΚΑ, δηλαδή στους εργαζόμενους.

Ηδη, κυβερνητικοί παράγοντες επιχειρούν - στην πεπατημένη του ΠΑΣΟΚ - να ενοχοποιήσουν τους εργαζόμενους και προκλητικά τους παρομοιάζουν με «βαμπίρ και κανίβαλους που κάθονται πάνω στα ασφαλιστικά δικαιώματα της επόμενης γενιάς»! Κλαίγονται δήθεν για τους «επόμενους», τους οποίους, όμως, με τους νόμους της ΝΔ. τους έστειλαν να παίρνουν σύνταξη στα 65 (άντρες - γυναίκες), μειώνοντας ταυτόχρονα τις συντάξεις τους.

Γίνεται φανερό ότι σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης προετοιμάζουν νέο πογκρόμ. Κατηγορίες εργαζομένων, που θεωρούσαν ότι μέχρι τώρα ήταν στο απυρόβλητο (π.χ. Εμπορική), τώρα μετατρέπονται σε σύγχρονες Ιφιγένειες. Ομως, θα ήταν και πάλι λάθος να νομίσουν οι εργαζόμενοι ότι η πλουτοκρατία θα περιορίσει την επίθεση στον τραπεζικό χώρο ή στις ΔΕΚΟ. Η επίθεση θα γενικευτεί σε όλο το μέτωπο. Κάτω από τα πυρά της θα μπει όλη η εργατική τάξη. Η λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» θα αποδειχτεί καταστροφική.

Μοναδική διέξοδος, η ευρύτερη αγωνιστική συσπείρωση, η καθολική αντίσταση. Η πλουτοκρατία και η κυβέρνηση πρέπει να βρουν απέναντί τους όλη την εργατική τάξη. Να νιώσουν τη δύναμή της και τις διεκδικήσεις της. Και αν σήμερα οι παλιότερες γενιές θέλουν να αφήσουν κάτι στη νέα γενιά, αυτό σημαίνει καμιά παραχώρηση στους πλουτοκράτες, καμιά υποχώρηση. Τώρα αγώνας πανεργατικός με αιτήματα, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες.