Του Πάνου Μαραγκού από το «Εθνος»

Το σπουδαίο, λέει ο δεύτερος, είναι να είσαι στο δρόμο κι όχι να φτάσεις στην επανάσταση (η αγαθή πλευρά του ρεφορμισμού).

Το σημαντικό, συμπληρώνει ο τρίτος, είναι να μη μας πάρουν χαμπάρι οι εργαζόμενοι ότι δουλεύουμε για τον καπιταλισμό (αυτός ο ρεφορμισμός δεν αρνείται το για ποιον δουλεύει, πασχίζει για την επιβίωσή του).

Το κύριο, δίνει ρέστα ο τέταρτος, είναι να δώσουμε νόημα στον καπιταλισμό (είναι η επιθετική πλευρά του ρεφορμισμού).

Ολοι αυτοί πασχίζουν για την «ανασύνθεση της αριστεράς»!

Την ίδια ώρα που το σύστημα προχωρά κανονικά:

- Μισθοφόροιστη θέση των στρατευσίμων με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στην αποστολή του στρατού για την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού και στην αποστολή του στα πλαίσια της επεκτατικής δράσης του ιμπεριαλισμού.

- Ξεδιάντροπη επίδειξη «εθνικής ομοψυχίας» από την καθοδήγηση του Καλαμπόκα (ποιος θυμάται τον Τεμπονέρα;) υπό το θερμό χειροκρότημα του ΣΥΝ, αποδίδοντας τιμές στον Γιαννόπουλο! Ε, ...Βάρναλης που τους χρειάζεται.

- Σαρωτική επέλασητης «ακίνδυνης» κάνναβης στο προπύργιο της ναρκω-κουλτούρας, στην Ολλανδία. Και προμηνύει ακόμα πιο κακά μαντάτα η εδραίωση της αντεπανάστασης μέσα και από τη νάρκωση της νεολαίας.

Αν κάτι, εντέλει, είναι χωρίς νόημα, είναι τα εξάστηλά τους για όποιον σκυλοκαυγά.

Γιατίο καπιταλισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού και νόημα έχει και περιεχόμενο: Βαθιά αντιδραστικό, για το οποίο ή σχεδιάζεις - οργανώνεις την ανατροπή του, ή είσαι στην καλύτερη των περιπτώσεων ένας απολογητής του που τρέμεις μη σε πάρουν χαμπάρι αυτοί στο όνομα των οποίων μιλάς, την ώρα που τους σκάβεις το λάκκο.