Λοιπόν, η πίεση που ασκείται για την ιδιωτικοποίηση και αυτού ακόμα του υποτυπώδους συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στις ΗΠΑ, δεν προέρχεται τόσο από αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά «κυρίως από τη Γουόλ Στριτ, αφού, αν ο ιδιωτικός τομέας αντικαταστήσει το δημόσιο σύστημα, η αμερικάνικη χρηματιστηριακή "βιομηχανία" θα κερδίσει περίπου 130 δισ. δολάρια σε νέους επανδυτικούς λογαριασμούς»...

Αυτή και μια σειρά ακόμα σημαντικές επισημάνσεις κάνουν σε βιβλίο τους σχετικά με το αμερικάνικο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης δυο γνωστοί συγγραφείς, οι «αντικασσάνδρες» της «δημογραφικής βόμβας», όπως τους χαρακτηρίζει σε άρθρο του, που αναδημοσιεύει η χτεσινή «καθημερινή», ο Economist.

Οι ίδιοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι «το φετίχ της γήρανσης δεν είναι απλώς μια παραδοσιακή παραζάλη ή ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Εχει καταστεί ο τρόπος απολογίας για τα κοινωνικά προβλήματα...». Επίσης, ότι «η οικονομική πίεση προς τις κυβερνήσεις δεν οφείλεται στην αύξηση των ηλικιωμένων, αλλά στην απουσία προγραμμάτων ανακατανομής του πλούτου σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, κάθε ηλικίας».

Διευρύνονται, λοιπόν, οι φωνές που όλο και πιο πολύ, όλο και πιο τεκμηριωμένα -έτσι που να μην μπορούν να τις αγνοήσουν- αμφισβητούν τους μύθους που πλέκονται όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη και στη χώρα μας, για να επενδύσουν τα σχέδια που θέλουν να ρίξουν την κοινωνική ασφάλιση βορά στα σαγόνια των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων.