Πήγα και είδα την παράσταση του «Θεσσαλικού Θεάτρου» με το έργο «Τα τελευταία φεγγάρια». Πρόκειται για μια παράσταση λιτή και, ταυτόχρονα, εκπληκτική. Με τον Βασίλη Κολοβό στο ρόλο του γέροντα, να καθηλώνει το κοινό, την Τατιάνα Παπαμόσχου, σαν γυναίκα - οπτασία, ν' αναδεικνύει το ταλέντο και την καλλιτεχνική ποιότητά της και με τον Νίκο Μόσκοβο να υπηρετεί σωστά το ρόλο του γιού. Το θέμα του έργου ενδιαφέρον και το μήνυμά του διαχρονικό, καθώς ασχολείται με την απόρριψη και τον παραμερισμό των ηλικιωμένων, ως αποτέλεσμα των πολύμορφων και πιεστικών δυσκολιών που αναφύονται στις οικογενειακές και, γενικότερα, στις ανθρώπινες σχέσεις κι ως απόρροια του τρόπου λειτουργίας των κοινωνικών θεσμών και παραμέτρων.

Σάββατο βράδυ παρακολούθησα την παράσταση στο θεατράκι του «Μύλου» που ήταν, σχεδόν, γεμάτο και οι θεατές έδειχναν, με κάθε τρόπο, την ικανοποίησή τους για ό,τι είδαν, άκουσαν και συναισθάνθηκαν. Εμαθα, όμως, ότι το θέατρο δεν είναι γεμάτο στις καθημερινές. Και μου έκανε εντύπωση αυτή η «απουσία» των Λαρισαίων, καθώς γνωρίζω ότι στην περιοχή υπάρχει θεατρόφιλο κοινό και, μάλιστα, εκπαιδευμένο, λόγω της πολύχρονης και σημαντικής δράσης του «Θεσσαλικού», γνωστού στο πανελλήνιο για την ποιότητα των επιλογών του και, κυρίως, για τις επίμονες προσπάθειές του να φέρει σε επαφή με την τέχνη τον απλό άνθρωπο, τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.

Βεβαίως, δεν είναι πολύς καιρός που ξεκίνησαν οι παραστάσεις και δεν έχει, ακόμα, γίνει η διαφήμιση που χρειάζεται. Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι, όσο περνούν οι μέρες και τα της παράστασης συζητιούνται μεταξύ των Λαρισαίων, τόσο πληθαίνουν οι θεατές. Αλλά το ερώτημα παραμένει: Γιατί ο κόσμος «θέλει σπρώξιμο» να πάει σε μια ποιοτική θεατρική παράσταση; Είναι μόνο ζήτημα διαφήμισης, ή και πρόβλημα επιλογών του; Είναι η οικονομική στενότητα και η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, που κρατάει κάποιους μακριά από το θέατρο, ή φταίει και η «τεμπελιά» τους να παρακολουθήσουν μια παράσταση που απαιτεί και την ενεργοποίηση του νου κι όχι απλώς τη χρησιμοποίηση των αισθήσεων; Και πόσο επηρεάζει το γεγονός ότι ο κόσμος έχει εθιστεί - κυρίως από την τηλεόραση - να καταναλώνει το εύπεπτο και να αναζητεί το ευτελές;

Η ανάγκη επαφής με τον πολιτισμό προϋποθέτει ανάλογη υποδομή, που είναι αποτέλεσμα εκπαίδευσης. Κι η πολιτεία, που θα έπρεπε να παρέχει την πολιτιστική εκπαίδευση, όχι μόνο αδιαφορεί, αλλά κάνει κι ό,τι μπορεί για να κρατήσει τους πολίτες μακριά από τον πολιτισμό. Το «γιατί» είναι γνωστό: Διότι η κυρίαρχη τάξη θέλει πολίτες απολίτιστους, για να μπορεί να τους ελέγχει ευκολότερα, επιβάλλοντας στην κοινωνία τα δικά της «ιδανικά» της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και προοδευτικοί αγωνιστές χρειάζεται να δώσουμε ιδιαίτερο βάρος στη μάχη για την πολιτιστική αναβάθμιση των λαϊκών μαζών. Εκτός των άλλων κι επειδή ο πολιτισμός είναι ισχυρό «όπλο» στα χέρια του εργαζόμενου λαού, στη σύγκρουσή του με την πλουτοκρατία...