Οι νοσοκομειακοί γιατροί που υπηρετούσαν απ' τον Ιούλη του 1991 μέχρι και τον Ιούνη του 1996 πληρώθηκαν με τις λεγόμενες «εφημερίες Παλαιοκρασά». Δηλαδή, το Δημόσιο υπολόγισε μικρότερο απ' όσο έπρεπε το ωρομίσθιο της εφημερίας, με αποτέλεσμα οι γιατροί να χάσουν αρκετά χρήματα.

Το 1991, η Ενωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών -Πειραιώς (ΕΙΝΑΠ) προσέφυγε ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας και - μετά από οχτώ χρόνια - δικαιώθηκε. Επίσης, το 2000 η ΕΙΝΑΠ -με πρόεδρο τότε τον Ν. Μανιό - προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Αφού μεσολάβησαν ενδιάμεσες αποφάσεις, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εξέδωσε οριστική απόφαση, με την οποία δεν αναγνωρίζει στην ΕΙΝΑΠ το δικαίωμα της προσφυγής «ως μη έχουσα απευθείας οικονομική βλάβη η ίδια και ως εκ τούτου μη έχουσα έννομο συμφέρον». Ταυτόχρονα, όμως, δικαιώνει τον Ν. Μανιό και του επιδικάζει ως αποζημίωση απ' το Ελληνικό Δημόσιο το ποσό των 8.000 ευρώ με τις ανάλογες προσαυξήσεις.

Μισή και αντιφατική η απόφαση; Ισως. Ομως πάν' απ' όλα δείχνει συνεπής με τη λογική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απορρίπτει τη συλλογική έκφραση των δικαιωμάτων και δικαιώνει την ατομική προσφυγή. Αλλωστε, η πρώτη κοστίζει πολύ περισσότερο...