Στις αρχές της δεκαετίας του 80, εμφανίστηκαν νέα «ποιοτικά» στοιχεία στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αν η ΓΣΕΕ, την περίοδο 1974 - 1981, ήταν ακόμη στην εποχή του εμφυλιοπολεμικού «Μακρηθεοδωρισμού», όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση, η κατάσταση άλλαξε άρδην. Τότε οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ στο συνδικαλιστικό κίνημα πάλευαν κατά της «επαράτου δεξιάς». Από τη στιγμή που η ...επάρατος νικήθηκε, στόχος τους ήταν η συμπόρευση του κινήματος με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Σήμανε η ώρα εκσυγχρονισμού του κυβερνητικού και του εργοδοτικού συνδικαλισμού και για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να αλωθεί το συνδικαλιστικό κίνημα απ' αυτές τις δυνάμεις. Σαν μοχλός, χρησιμοποιήθηκαν, βάσει στρατηγικού σχεδίου, οι μεγάλες ΔΕΚΟ στις επιχειρήσεις και τις τράπεζες, οι οποίες διασφάλιζαν την κυριαρχία της ΠΑΣΚΕ στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η ρεφορμιστική γραμμή που ακολούθησαν οι εκάστοτε πλειοψηφίες στη Γενική Συνομοσπονδία, η άρνηση κάθε αγωνιστικής διεκδίκησης, αλλά και η υπονόμευση των κινητοποιήσεων, αποτέλεσαν το θερμοκήπιο των εκφυλιστικών φαινομένων που συνόδευσαν την πορεία της ΓΣΕΕ μέχρι τις μέρες μας. Η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου και της κυβέρνησης από το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν η βασική αιτία της ανάδειξης, βαθιά διεφθαρμένων και υποτακτικών συνδικαλιστών, οι οποίοι, όχι μόνο έχουν απεμπολήσει κάθε έννοια αγωνιστικής διεκδίκησης, αλλά, προκειμένου να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του συστήματος υποτάσσοντας σ' αυτά την εργατική τάξη, δε διστάζουν να κάνουν «εγκλήματα» σε βάρος των συμφερόντων της. Ηταν η ώρα των Πρωτοπαπάδων και των Πολυζωγόπουλων άξιων υπηρετών του κεφαλαίου.

Μόνο έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε το νέο «έγκλημα» σε βάρος των εργαζομένων, που διέπραξε ο Πολυζωγόπουλος, όταν ...απαίτησε να ανοίξουν το Ασφαλιστικό και το Εργασιακό. Από τις αρχές του 2005, η κυβέρνηση βομβάρδιζε την κοινή γνώμη για την ...ανάγκη προώθησης των διαρθρωτικών αλλαγών. Ηταν κατηγορηματικοί ότι δε θα δείξουν αδιαφορία μπροστά στα μεγάλα προβλήματα ανταγωνιστικότητας που παρουσιάζει η ελληνική οικονομία... Ο Γκαργκάνας, στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας τον προηγούμενο Μάρτη, μιλούσε για καλά οργανωμένο σχέδιο προώθησης των διαρθρωτικών αλλαγών, οι οποίες όμως ...θα έχουν οδυνηρές παρενέργειες... Από κοντά και οι νεοφιλελεύθεροι του ΠΑΣΟΚ, που, με την Διαμαντοπούλου, απαιτούσαν την προώθηση μεταρρυθμίσεων... Το έδαφος είχε καλλιεργηθεί. Χρειαζόταν ένας υπηρέτης να στρώσει το ...χαλί. Και βρέθηκε στο πρόσωπο του κυρίου Πολυζωγόπουλου. Το όνομα του οποίου θα καταγραφεί στις πιο μαύρες και σκοτεινές σελίδες του συνδικαλιστικού κινήματος. Που, δε ...«διαπρέπει» μόνο σήμερα. Το 1998, μαζί με τον Κουσελά - τότε πρόεδρο της ΟΤΟΕ - έστησαν απεργοσπαστικό μηχανισμό, για να «σπάσουν» την απεργία των εργαζομένων της Ιονικής, την οποία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «πούλησε» στον Κωστόπουλο. Ολη την κρίσιμη περίοδο 1996 - 2000, έθεσε τους υποτακτικούς της ΓΣΕΕ στην υπηρεσία του ...εθνικού στόχου ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Οχι απεργίες, όχι διεκδικήσεις, τα κεφάλια μέσα, προέχει η ΟΝΕ.

Η ανάταση του συνδικαλιστικού κινήματος και ο ταξικός του προσανατολισμός, είναι ο μόνος δρόμος για να ξεχάσουμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται, τις σελίδες ντροπής που γράφουν σήμερα τα γιουσουφάκια του κεφαλαίου. Και η συσπείρωση των συνδικάτων στο ΠΑΜΕ, το δυνάμωμά του, για την ταξική ενότητα δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος είναι μονόδρομος.