Προχτές ήταν ο Θ. Πάγκαλος με την ιδιότητα του αρμόδιου συντονιστή του ΠΑΣΟΚ για τα οικονομικά που τάχθηκε υπέρ της άρσης της μονιμότητας στους νεοεισερχόμενους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ, προσθέτοντας το «βάρος» του στη νεοφιλελεύθερη επίθεση της κατάργησης της σταθερής και μόνιμης εργασίας... Χτες ήταν η σειρά του Ε. Βενιζέλου να μπει μπροστά για να «προκαλέσει» το διάλογο για την κατάργηση ουσιαστικά του πανεπιστημιακού ασύλου, διαπιστώνοντας μάλιστα χρεοκοπία του υπάρχοντος νόμου «όταν η πανεπιστημιακή κοινότητα χάνει τον έλεγχο της κατάστασης»...

Δεν περνάει μέρα που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να μην αποδεικνύει στην πράξη ότι ήταν και παραμένει βασικός στυλοβάτης και ικανότερος διαχειριστής των συμφερόντων των ντόπιων και ξένων αφεντικών. Είναι ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου που δίνει τον τόνο ασκώντας ασφυκτικές πιέσεις στην κυβέρνηση να προχωρήσει στις (νεοφιλελεύθερες) «τομές και μεταρρυθμίσεις», εστιάζοντας την κριτική του στην έλλειψη τόλμης, τον ερασιτεχνισμό και την ανικανότητα της κυβέρνησης... Από την άλλη, προβάλει ως ελπιδοφόρα φιλολαϊκή διέξοδο το «σουηδικό μοντέλο», ποντάροντας προφανώς ότι ευρύτερες λαϊκές μάζες αγνοούν πως το περιβόητο μοντέλο αποτελεί αιχμή του δόρατος της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Επιπλέον, η αγέρωχη δήλωση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ότι «εγώ πάντως Καραμανλής δε θα γίνω, να υπόσχομαι χωρίς αντίκρισμα τα πάντα», το μόνο που υποδηλώνει είναι την άρνησή του να δεσμευτεί σε οποιοδήποτε αίτημα των εργαζομένων ή ανάγκη των λαϊκών μαζών. Προέκταση είναι και οι «προωθημένες» θέσεις του για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, «σπρώχνοντας» την κυβέρνηση της ΝΔ για πιο πρόθυμη συμμετοχή στα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ, υπερακοντίζοντας σε αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια και νέες επεμβάσεις κατά των λαών στο πλαίσιο της «προώθησης της δημοκρατίας» στη Μ. Ανατολή. Και τίποτα άλλο να μη γνώριζε κανείς, η κατάπτυστη στάση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στην επιβολή του σχεδίου Ανάν τα λέει όλα για τον «πεμπτοφαλαγγίτικο» ρόλο του ΠΑΣΟΚ...